Για μια τριπλή πολιτική ανασυγκρότηση

Η πολιτική κίνηση των “58”, που ήδη έχει αναταράξει ζωηρά το τέλμα στον χώρο της ευρείας, αλλά ασύντακτης, Κεντροαριστεράς, θα μπορούσε ν’ ανοίξει τον δρόμο για ανάλογες ανασυγκροτήσεις και στους πολυδιασπασμένους χώρους της Κεντροδεξιάς, αλλά και της Αριστεράς;
Μια θετική απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ήταν και ευκτέα, αλλά και άκρως ευεργετική για το πολιτικό μέλλον μιας χώρας, όπως η πατρίδα μας, που με ασύστολη αναλγησία τη θεωρούν πειραματόζωο οι εκπρόσωποι της νεοφιλελεύθερης και αντικοινωνικής τρόικας (Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ., Κομισιόν).
Η εκ βάθρων ανασυγκρότηση και στους τρεις πολιτικούς χώρους επιβάλλεται για δύο βασικά λόγους:
α) Γιατί με την πολυδιάσπασή τους έχουν καταστήσει τελείως αναποτελεσματικό τον πολιτικό τους ρόλο. Και
β) Με τον κατακερματισμό αυτό επαυξάνουν, αντί να μετριάζουν, το αίσθημα της αποστροφής του εκλογικού σώματος προς τις κομματικές ηγεσίες. Με αποτέλεσμα η αποστροφή αυτή ν’ αναδεικνύει, ως πρώτο κόμμα, τους εκουσίως πολιτικά άστεγους, που οι δημοσκοπήσεις τους αποκαλούν υποτιμητικά αναποφάσιστους.
Ομως βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσει η τριπλή αυτή ανασυγκρότηση είναι η εγκατάλειψη των πολιτικών παθογενειών της ευνοιοκρατίας, του ρουσφετιού, αλλά και του “νόμου” της σικελικής “ομερτά”, αυτής της συμπεφωνημένης συνενοχής αρχόντων και αρχομένων, που αμνηστεύει τα κατά συρροήν εγκλήματα της πολιτικής και κοινωνικής διαφθοράς. Πρώτιστο όμως καθήκον όλων των πολιτικών ηγεσιών είναι να παύσουν να θεωρούν την πολιτική ως βιοποριστικό επάγγελμα ή ακόμα χειρότερα ως μέσον αδικαιολόγητου και παράνομου πλουτισμού. Διαφορετικά η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) θα νομιμοποιείται να μας παρουσιάζει ως χώρα “αριστούχο” της διαφθοράς…