Για να ανοίξουν τα φτερά τους…

Πολλά απογεύματα καθόμαστε στο καθιστικό δωμάτιο του σπιτιού μας για ξεκούραση από την πρωινή δουλειά με τη γυναίκα μου. Συζητάμε και αναζητούμε διέξοδο σε όσα συναντούμε καθημερινά ως οικογένεια. Βλέπουμε συνάμα από τα παράθυρα και ακούμε έξω τον υπόλοιπο κόσμο να τρέχει αγχωμένος και πιεσμένος.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας αγωνίζονται να ζήσουν παρά τις καθημερινές τους δυσκολίες. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι, κάποιοι λιγοψυχούν από τα πρώτα τους βήματα, πολλοί αγωνίζονται για το κοινό καλό και ορισμένοι αδιαφορούν παντελώς για το κοινωνικό σύνολο και κοιτούν μόνον τον εαυτό τους.
Συχνά, σκέφτομαι πολλά και διάφορα, με τους συνειρμούς σε μιαν ασταμάτητη σκυταλοδρομία. Από τους γονείς μου, λοιπόν, κληρονόμησα, μεταξύ άλλων, και τη φιλομάθεια. Δόξα στο θεό, είναι κάτι που δεν υπόκειται σε φορολόγηση από τις κρατικές «δαγκάνες». Επίσης, δεν φθείρεται με το χρόνο, αλλά όλο και μεγαλώνει, αν και κάποιες φορές είναι «ενοχλητική» για τους γύρωθέ μου.
Μου αρέσει να ρωτώ και να μαθαίνω. Μου αρέσει να ψάχνω. Θέλω διαρκώς καινούργιες γνώσεις και εμπειρίες να προσθέτονται ως «εφόδια» στο δισάκι μου. Έτσι νομίζω πως ο καθημερινός αγώνας για το ζην και το ευ ζην γίνεται πιο εύκολος και ότι η προσπάθεια αντιμετώπισής τους όσων μας περιβάλλουν με ή παρά τη θέλησή μας δε συναντά δυσεπίλυτα, ατομικά και κοινωνικά, προβλήματα.
Και πού ψάχνω; Παντού! Όχι μόνο σε ό,τι μπορώ να ιδώ με τα μάτια μου, αλλά και σε όσα να ακούσω με τα αφτιά μου. Ακόμα και στις συζητήσεις με τους άλλους συνανθρώπους μας, λιγότερο ή περισσότερο έμπειρους και σχετικούς από μένα σε διάφορα θέματα. Εντός και εκτός σπιτιού. Γιατί εάν το σπίτι του καθενός με τα όσα προβλήματα ανακύπτουν καθημερινά μπορεί να μοιάζει με μικρογραφία της κοινωνίας μας, ο τρόπος αντιμετωπίσεώς τους, η άδολη και ανιδιοτελής συνεργασία μεταξύ των μελών μιας οικογένειας π.χ. μας βοηθά κατόπιν να αντιπαλεύουμε με τον ίδιο τρόπο ως σύνολο και τα κοινωνικά προβλήματα και να τα υπερφαλαγγίζουμε.
Και να τα υπερφαλαγγίζουμε, αλλά και συνάμα να δίδουμε το παράδειγμα στη νέα γενιά. Και είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να στέκεσαι δάσκαλος, φάρος και πυξίδα στους νέους, ιδίως όταν -εάν δεν στρουθοκαμηλίζεις- εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι οι πολιτικοί μας ταγοί δε νοιάζονται εσώψυχα και τόσο που η σύγχρονή μας υλική πρόοδος βλάπτει την ίδια μας την κοινωνία, όσες φορές στέκεται αφορμή για διάλυση οικογενειών, απομάκρυνση από το θεό, περιφρόνηση των πατροπαράδοτων αξιών και ασέβεια προς τους κοινωνικούς, γραφτούς και άγραφους, νόμους. Ως λογικό συνεπακόλουθο τούτων η νεολαία του καιρού μας, το ξέρουν όλοι πολύ καλά, ανταμώνει, αδύναμη πολλάκις να τα λύσει, σωρό προβλήματα σχετικά με την αρμονική της ένταξη στο κοινωνικό σύνολο όχι ως κηφηναριό αλλά ως ακούραστες μέλισσες εργάτριες, την προσαρμογή της στους κοινωνικούς νόμους, που βοηθούν ακόμα και τις κοινωνίες των μυρμηγκιών να πετυχαίνουν τους σκοπούς τους, και, τέλος, στον τρόπο που η κοινωνία την αντιμετωπίζει ως νεοσσούς που χρήζουν βοήθειας για ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να πρωτοπετάξουν, ή κάνω λάθος;
Πρόσφατα, λοιπόν, στάθηκα σε τούτο το απόσπασμα του Πλάτωνος, του αρχαίου φιλοσόφου και θέλω να μοιραστώ τη σωφροσύνη, που «αναδίδει», μαζύ σας: «Ουσιώδη, λοιπόν, παράγοντα της παιδείας ας πούμε τη με αρχές και αξίες ανατροφή η οποία πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο θα φέρει την ψυχή του παιδιού στο ν’ αγαπήσει αυτό στο οποίο θα είναι ανάγκη να είναι τέλειος όταν θα ενηλικιωθεί» (: Το παραπάνω Πλατωνικό χωρίο προέρχεται από το διάλογο «Νόμοι» και η ελεύθερη απόδοσή του στα νεοελληνικά είναι δική μου).