“Για να σε συναντήσω”

Ο Τάσος Λειβαδίτης υπήρξε ένας πολιτικός και ερωτικός ποιητής, δηλαδή καλύπτει δύο πολύ ισχυρά στοιχεία σε έναν άνθρωπο: τον έρωτα και το νοιάξιμο για τον διπλανό. Ενας ανθρωποκεντρικός ποιητής, ένας ποιητής που δεν τελειώνει ο λόγος του ποτέ. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει ο λόγος του Λειβαδίτη.

Έγραψε για τη μοναξιά, τον έρωτα, τον άνθρωπο αλλά και τον πόλεμο με τρόπο τόσο άμεσο, ανθρώπινο και οικείο με αποτέλεσμα ο καθένας να ταυτίζεται με την ποίησή του και να νιώθει ότι απευθύνεται σε εκείνον προσωπικά.
Ένα από τα τραγούδια που αγαπήσαμε και σιγοτραγουδήσαμε αμέτρητες φορές στη ζωή μας, κρύβει κι αυτό από πίσω μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Αναφέρομαι στο “Για να σε συναντήσω”, ένα τραγούδι που έγραψε το 1996 ο Κώστας Λειβαδάς, δανειζόμενος όμως μια φράση του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.

Το 2002 ο Μανώλης Λιδάκης θα κυκλοφορήσει το cd – single “Για να σε συναντήσω” με πέντε τραγούδια. Στο νούμερο δύο του tracklist συναντάμε το ομότιτλο τραγούδι σε μουσική και στίχους του Κώστα Λειβαδά, παρά του ότι κάποιοι λανθασμένα θεωρούν ότι οι στίχοι ανήκουν στον Τάσο Λειβαδίτη.
Ο ίδιος ο Κώστας Λειβαδάς είχε πεί στο ΒΗΜΑ το 2013:
Το “Για να σε συναντήσω” με ακολουθεί μέχρι σήμερα, 17 χρόνια μετά την κυκλοφορία του και 22 χρόνια απ΄ όταν το έγραψα, την άνοιξη του 1996, στο σπίτι της οδού Δημουλίτσα Πάργας, στου Γκύζη, τέρμα Λουκάρεως (εκεί γράφτηκαν πολλά τραγούδια, είτε ολόκληρα είτε σχέδια τους που ολοκληρώθηκαν αργότερα. Τραγούδια σαν το “Εγώ σ΄ αγάπησα εδώ” που βρήκε την ολοκλήρωση του στα Χανιά, είτε το “Σαν να΄χε γίνει φονικό” που αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το σπίτι).

Η στιγμή ήταν η εξής:
Λίγο πριν το ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα, η Ροβέννα σηκώθηκε κρατώντας τα κλειδιά να φύγει για άλλη μία φορά μέσα στη μέρα σε μία διαδοχή αγοράς των βασικών για το σπίτι και σημειώσεων για τη σχολή της.
Εγώ όλη εκείνη την ώρα διάβαζα μια μεγάλη και πληρέστατη ανθολογία του Τάσου Λειβαδίτη, του οποίου την ποίηση είχα μάθει από μικρός, μιας και όποτε τον βλέπαμε με τον πατέρα μου να διασχίζει την Πατησίων, στο ύψος του Μουσείου, ο πατέρας μου δεν έχανε ευκαιρία να μου μιλάει γι’ αυτόν.
Την ώρα λοιπόν που πήρε η Ροβέννα τα κλειδιά στο χέρι, της είπα το πρώτο κουπλέ και της διάβασα τη φράση που έγινε ρεφρέν και ανήκει στον Τάσο Λειβαδίτη, από το ποίημα “Συγχώρα με αγάπη μου”.
Άρχισε να τη συγκινεί πολύ και πράγματι άφησε και τα κλειδιά και τις δουλειές. Τέλος, της είπα το τρίτο κουπλέ για να σφραγίσω -με τις ευλογίες και την απολύτως καθοριστική βοήθεια του μεγάλου ποιητή μας- τον θρίαμβό μου να την κρατήσω σπίτι και ταυτόχρονα να βρω έναν τρόπο για να δείξω τα αισθήματά μου χωρίς πανικούς.
Τα λόγια είναι δικά μου εκτός από το μυθικό ρεφρέν που ανήκει στον ποιητή και η οικογένεια του μου το παραχώρησε κατόπιν αιτήματος αδείας και της είμαι παντοτινά ευγνώμων.
Η στιγμή λοιπόν, που δεν ελέγχεται, και η διάυγειά μου με βοήθησαν να αποτυπώσω αυτό το δεκάλεπτο αληθινής ζωής και καθημερινών πράξεων σε 3 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα τραγουδιού, που άλλαξε τη ζωή μου και -όπως πάντα χαίρομαι να βλέπω- και πολλών ζευγαριών και των διαδρομών τους.
Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Καλές ακροάσεις μέχρι την επόμενη
ιστορία με ρεφρέν

* Η Μαρία Σουρουκίδου είναι ραδιοφωνική παραγωγός