Για πού κατευθύνεται ο άνθρωπος;

Τον άνθρωπο τον φέρανε χωρίς να τον ρωτήσουν
Σε πίκρες και σε βάσανα να τον τοποθετήσουν
Η πιο αδύναμη ζωή σ’ ολόκληρη τη φύση
είναι το νεογέννητο που έρχεται στη ζήση.
Κι όπως το μεγαλώνουνε για τρία χρόνια ακόμα
με κουταλάκι το φαΐ του βάζουνε στο στόμα.
Για να ’ναι εις θέση να μπορεί να ζει τον εαυτό του
πρέπει να μπει τουλάχιστον εις τα δεκαοχτώ του.
Ενώ τα άλλα έμβια μόλις θα γεννηθούνε
για να επιβιώσουνε αμέσως αντιδρούνε.
Τ’ αρνάκι μόλις γεννηθεί το πρώτο που θα κάνει
ξέρει που είναι το βυζί και πάει και βυζάνει.
Από της μάνας την κοιλιά είν’ ενημερωμένο
ξέρει το γαλατάκι του που είναι κρεμασμένο.
Κι αν του στερήσουν το βυζί μετά από δύο μήνες
μπορεί να πάρει επάνω του όλες του τις ευθύνες.
Μα όσο αυτός ο άνθρωπος αδύναμος αρχίζει
με δύναμη τεράστια ύστερα συνεχίζει.
Εχει μιλιά και λογική και πονηριά και χέρια
εις το φεγγάρι επάτησε και πάει για τ’ αστέρια.
Οικοδεσπότη εις τη Γη τον έστειλε ο Πλάστης
μα κείνος εκατάντησε αδίσταχτος δυνάστης.
Μολύνει γη και θάλασσα, μολύνει τον αέρα
ακόμα και την ανθρωπιά τη βλάφτει κάθε μέρα.
Και καταστρέφει βάναυσα της Γης το περιβάλλον
στην κοινωνία προσπαθεί να φάει ο γεις τον άλλον.
Σε κάθε του εκδήλωση μολύνει και ρυπαίνει
και ο πλανήτης τελικά θ’ αρχίσει να πεθαίνει.
Τι κόσμο παραδίνομε εις τη γενιά την άλλη
και ποιοι μας οδηγήσανε σε τούτα δω τα χάλη;