ΠΡΑΓΜΑΤΑ που ήταν αδιανόητα πριν λίγα χρόνια, σήμερα γίνονται αποδεκτά! Και με νόμους μάλιστα: Βλέπουμε «σύμφωνα συμβίωσης» στην κοινωνία, αλλά και προσπάθειες για «έντιμους συμβιβασμούς» στην πολιτική ανάμεσα σε τελείως διαφορετικές ιδεολογίες. Οι άλλοτε σταθερές πεποιθήσεις και τα στερεότυπα «πάνε περίπατο». Αντίθετα, η ανεκτικότητα στις σύγχρονες κοινωνίες, παρά το μαύρο των ειδήσεων με φυλετικές ή θρησκευτικές εξάρσεις, μάλλον εξαπλώνεται.
ΣΤΗΝ ανθρώπινη Ιστορία, λοιπόν, ποτέ μην πεις «ποτέ», όπως λέει η αμερικανική παροιμία. Ποιος φανταζόταν, ας πούμε, πριν 40 χρόνια, τότε που κυρίαρχο σύνθημα ήταν «ποτέ ξανά φασισμός» ότι στην Ελλάδα του 2015 η νεοναζιστική Χ.Α. θα είχε σεβαστά ποσοστά; Ποιος λησμονεί ότι το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 που βαυκαλιζόταν ότι έστειλε τη δεξιά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», σήμερα κοντεύει να μπει στην ανυπαρξία; Ποιος φανταζόταν πως το άλλοτε ΚΚΕ εσωτερικού (έπειτα «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου», αργότερα ΣΥΡΙΖΑ), μέσα σε ελάχιστα χρόνια από το 4% θα βρισκόταν στην κυβέρνηση;
ΕΤΣΙ, σήμερα εν μέσω παρατεταμένης κρίσης έχουμε μια «αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., με πρόταγμα την «ελπίδα». Και τα δυο κόμματα («αντιμνημονιακά» προεκλογικά) δεν πίστευαν ποτέ ότι ο λαός θα τους έδινε εντολή να συν-κυβερνήσουν. Σε πολλά σημεία, όπως στη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, αποδεικνύονται άπειροι ή ανίκανοι. Κάτι που ναι μεν συγχωρείται από τους πολίτες, όχι όμως κι από την πολιτική στην οποία τα λάθη πληρώνονται.
ΜΙΑ κυβέρνηση που θέλει τη σωτηρία του τόπου παύει να είναι δέσμια «κομματικών βαριδίων», αφού το εθνικό συμφέρον προέχει του κομματικού. Ένας αρχηγός κόμματος γίνεται πραγματικός ηγέτης, μόνον όταν προτάξει το συμφέρον της χώρας και όχι του κόμματός του, μη λαμβάνοντας υπόψη τίποτε άλλο.
ΔΙΟΤΙ, αν τελικά η κυβέρνηση, υποκύπτοντας στον πειρασμό της πιστής τήρησης του προεκλογικού «προγράμματός» της λόγω ενδοκομματικών πιέσεων, δεν έλθει σε έναν «έντιμο» συμβιβασμό με τους εταίρους της (το δυνατόν εφικτό), δεν θα αποδειχθεί έτσι ότι αποτέλεσε μια πιθανόν καταστροφική «αριστερή παρένθεση»;
ΚΑΙ τι νόημα θα έχει, άραγε, μετά να πολιτεύεται;
