Η αλήθεια είναι ότι ενίοτε ονειρευόμαστε εδώ στα Χανιά. Ονειρευτήκαμε κατά καιρούς επεμβάσεις και δράσεις τέτοιες που να κάνουν την πόλη μας πιο όμορφη και φιλική προς τον άνθρωπο. Θα μου πείτε: μα τα Χανιά είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ελλάδας… είναι η Βενετία της ανατολής. Ναι κάποτε ήταν… τα Χανιά όλα αυτά… κάποτε ήταν και η πόλη των γιασεμιών. Μια πόλη που η ιστορία της ξεκινά από τη νεολιθική εποχή, που πέρασαν από τα σοκάκια της Βυζαντινοί, Άραβες, Ενετοί και Τούρκοι… Ολοι καταστροφείς μέχρι να την καταλάβουν… και όλοι τους άφησαν το αποτύπωμά τους μετά. Εμείς οι Νεοέλληνες… οι τελευταίοι κατακτητές… αποτελούμε την εξαίρεση, αφού καταστρέψαμε ό,τι έμεινε από τον πόλεμο, δεν αισθανθήκαμε ποτέ την ανάγκη να αφήσουμε το… θετικό, διαχρονικό αποτύπωμά μας, σε αυτήν την πόλη. Αν απομακρυνθούμε από την παλιά πόλη, τη διαχρονική μας αξία, θα διαπιστώσουμε ότι με τα χρόνια η πόλη μας μεγάλωσε, επεκτάθηκε, χωρίς έναν στοιχειώδη σχεδιασμό. Δρόμοι στενοί, πεζοδρόμια έως ανύπαρκτα, δημόσια κτήρια, όπως π.χ. σχολεία, ούτε στη φαντασία μας υπαρκτά, δημόσιοι χώροι – πράσινο… εδώ είναι που γελάμε.
Ετσι φθάσαμε στις πόλεις τερατουργήματα, όπου ο πολίτης δεν μπορεί να ζήσει πλέον σε αυτές. Πόλεις ιδιαίτερα εχθρικές προς τα νέα παιδιά, όπου τα υποχρεώνουμε να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους στις καφετέριες και ίντερνετ – καφέ. Αφού συμφωνήσουμε, λοιπόν, ότι οι ελεύθεροι χώροι είναι απαραίτητοι όσο και οι υπόλοιπες υποδομές, σε μια πόλη όπου το τσιμέντο περισσεύει, τότε θα πρέπει επιτέλους να ξεκινήσουμε να ψάχνουμε λύσεις γι’ αυτά τα συγκεκριμένα προβλήματα. Όσον αφορά, λοιπόν, τους ελεύθερους χώρους, οι πολίτες μπήκαν μπροστά κι άφησαν τις τοπικές ηγεσίες πίσω. Ετσι διεκδίκησαν και τελικά πήραν τους Αγ. Αποστόλους… διεκδίκησαν και σταμάτησαν τη δόμηση του οικοπέδου του στρατοπέδου Μαρκοπούλου. Δεν πήραν όμως ακόμα τον χώρο, γιατί μας ήρθαν δύσκολοι καιροί και γιατί βεβαίως όταν μπορούσαμε να τον πάρουμε, οι τοπικοί άρχοντες, τουλάχιστον στην αρχή, δεν συμπορεύθηκαν με το κίνημα διεκδίκησης, αλλά στάθηκαν μαζί με την κυβέρνηση απέναντι του. Τότε υπήρχε η αντίληψη της δόμησης… και γι’ αυτό πιθανώς δεν αποδέχθηκαν και την εκχώρηση από το ΥΠ.ΕΘ.Α. του στρατοπέδου για 30 χρόνια στον Δήμο Χανίων. Τώρα κάνουν επερωτήσεις για το στρατόπεδο στον υπουργό, κάπως όψιμο το ενδιαφέρον.
Απορίας άξιο είναι βέβαια γιατί στην επερώτηση για το Μαρκόπουλο ερωτάται η κυβέρνηση πώς σκοπεύει να λύσει το πρόβλημα της έλλειψης χώρων στην Αντιπεριφέρεια όπου συστεγάζονται τα Δικαστήρια και ο Δικηγορικός Σύλλογος. Μήπως, λέω εγώ τώρα, κάποιοι επιμένουν διά πλαγίας οδού στα αρχικά τους σχέδια; Κατά την άποψή μου, όχι δικαστήρια, αλλά ούτε και σχολείο θα πρέπει να ανεγερθεί σε αυτόν τον χώρο. Ο Δήμος μας έχει για δημοτικό κήπο αυτόν που είχε η πόλη με 5 – 6 χιλιάδες κατοίκους επί τουρκοκρατίας. Ενεργό, λοιπόν, το στρατόπεδο κατά την κυβέρνηση, γιατί το τελευταίο διάστημα έγιναν ανενεργοί οι πολίτες… γιατί επίσης οι τοπικοί άρχοντες, βουλευτές και αυτοδιοικητικοί, πέραν των ωραίων δηλώσεων που έκαναν κατά καιρούς, δεν έπραξαν απολύτως τίποτα για να αποκτήσει ο Δήμος αυτό το ζωτικής σημασίας οικόπεδο. Αλήθεια πώς σκοπεύει και τι σκοπεύει να πράξει η νέα Δημοτική Αρχή γι’ αυτό το θέμα; Δεν θα πρέπει να κινηθεί στην κατεύθυνση των δηλώσεων των υπουργών Εθνικής Άμυνας ότι τα στρατόπεδα που είναι μέσα στις πόλεις μεταφέρονται ή καταργούνται; Δεν θα πρέπει να διεκδικήσει την ίδια αντιμετώπιση, με αυτήν του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπου πριν ένα χρόνο το ΥΠ.ΕΘ.Α. του παραχώρησε το στρατόπεδο Π. Μελά 289 στρεμμάτων για 49 χρόνια; Δεν θα πρέπει να απαιτήσει να γυρίσει ο χώρος του στρατοπέδου στον ιδιοκτήτη του, αφού δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας για το ΥΠ.ΕΘ.Α.; Γι’ αυτό και νομίζω ότι είναι λάθος τακτική να τοποθετείται ο νέος δήμαρχος και να λέει σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ότι ο Δήμος συμφωνεί να πληρώσει τη μεταφορά του στρατοπέδου που κατά τον Στρατό ανέρχεται σε αρκετά εκατομμύρια. Ο Δήμος έχει πολλά ανοικτά μέτωπα αυτήν τη στιγμή, όπως το παλιό ψυχιατρείο και δεν έχει την πολυτέλεια να πληρώνει τις περιουσίες που του ανήκουν.
