Κύριε διευθυντά,
θέλω µέσω της έγκριτης εφηµερίδας σας να εκφράσω όχι µόνο την βαθιά απογοήτευση, πίκρα κι ένα σωρό άλλα αρνητικά συναισθήµατα που τύλιξαν την ψυχή µου, πόνο, θυµό κ.α. τη µέρα που διεξαγότανε στη βουλή των Ελλήνων η συζήτηση για την τραγωδία των Τεµπών, που σείστηκε όλη η γη από τις απελπισµένες κραυγές και τους θρήνους των συγγενών των αδικοχαµένων ανθρώπων τους, σε ένα τόσο σοβαρό γεγονός.
Πρώτον, ο κύριος πρωθυπουργός της χώρας µας έλαµψε διά της απουσίας του, αλλά και τα έδρανα της βουλής, από τους τριακόσιους που αντιπροσωπεύουν όλους τους Έλληνες ελάχιστοι βρίσκονταν στη θέση τους. Τι το πιο τραγικό συµβάν θα ήταν εκείνο που θα τους ξύπναγε τη φωνή της συνειδήσεως τους ώστε να τους οδηγήσει στα έδρανα που ο λαός τους τοποθέτησε, ώστε να ανταλλάξουν γνώµες και να βρουν τους αίτιους που προκάλεσαν το δυστύχηµα ώστε να οδηγηθούν επιτέλους οι υπεύθυνοι στο εδώλιο του κατηγορουµένου;
Πενήντα επτά ήταν οι συνάνθρωποί µας που εκείνη την αποφράδα µέρα αναίτια έχασαν την ζωή τους. Τίποτε δεν σας συγκινεί εσάς κύριοι της βουλής; Χιλιάδες µηνύµατα σας έχουν στείλει εκατοντάδες άνθρωποι από όλα τα σηµεία της γης ζητώντας το αυτονόητο. Να πληρώσουν οι ιθύνοντες όσο ψηλά κι αν βρίσκονται στην πυραµίδα της εξουσίας κι όχι µόνο. Ένας χρόνος έχει περάσει κι αν δεν απατώµαι κανένας δεν έχει λογοδοτήσει για τα λάθη του. Κάποιοι ευθύνονται, δεν πήραν λάθος πορεία οι αιµατοβαµµένες αµαξοστοιχίες. Το 70% του ελληνικού λαού, αν θυµάστε καλά τον αριθµό, έχουν υπογράψει ζητώντας να πληρώσουν οι ένοχοι και να µην γίνει η συγκάλυψη του αποτρόπαιου εκείνου εγκλήµατος.
Ναι, κανένας από τους υπεύθυνους της εν λόγω τραγωδίας δεν έκανε τίποτα εσκεµµένα. Κανείς δεν θα ήθελε να γίνει το κακό που έγινε, αλλά κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. ∆εν µπορεί να ήταν ευθύνη µόνο του σταθµάρχη, µήτε ανθρώπινο λάθος ήταν. Να πω ότι ήταν αδιαφορία… είναι πολύ βαριά λέξη. Να πω ήταν επιπολαιότητα, ίσως, ορισµένων. ∆εν ξέρω τι να υποθέσω.
Ναι, δεν είναι βέβαια εκείνης µόνο της στιγµής η επιπολαιότητα που έδειξαν, τα προβλήµατα που οδήγησαν στην ανείπωτη τραγωδία ήταν συσσωρευµένα πριν από πολλά χρόνια. Κι όπως διαβάζω κι ακούω απ’ όλα τα Μ.Μ.Ε. από ειδικούς, ήταν και πολλά και χρόνια. Τα οποία όµως οι εργαζόµενοι στον χώρο του σιδηροδρόµου τα είχαν εντοπίσει πριν από πολύ καιρό και τις ανησυχίες τους πως εγκυµονεί µεγάλος κίνδυνος για σοβαρό ατύχηµα τις είχαν αναφέρει εγκαίρως στις αρµόδιες αρχές. Τώρα, γιατί οι υπεύθυνοι δεν πήραν στα σοβαρά τις καταγγελίες τους, αυτό πρέπει να το δικαιολογήσουν µόνοι τους κι όχι να ρίχνει τις ευθύνες του ο ένας στον άλλο κι ο άλλος στον επόµενο κ.ο.κ. Αλλά πως να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα προσπαθώντας µε κάθε τρόπο να διώξουν από τις πλάτες τους τη βαριά ευθύνη που τους λυγίζει τα πόδια. Βέβαια, θα µου πείτε, ποιος είναι εκείνος που θέλει να βρεθεί πίσω από τα σιδερένια κάγκελα της φυλακής για την όποια απερισκεψία του ή το όποιο λάθος που τον βαραίνει.
Ναι, κύριοι, όσοι ευθύνεστε να βρεθείτε στο κελί της φυλακής για τα λάθη σας που έκοψαν το νήµα της ζωής από 57 συνανθρώπους µας. Κι αν δεν οµολογήστε µόνοι σας και δεν λογοδοτήσετε, οφείλει η δικαιοσύνη να σας αποκαλύψει και ο πέλεκυς να πέσει µε πολύ δύναµη πάνω σας.
Τέλος και κλείνω το σηµερινό άρθρο µου, αφήστε την να κάνει της δουλειά της όπως αυτή ξέρει να την κάνει και µην της βάζετε τρικλοποδιές. Τρίζουν τα κόκαλα των αδικοχαµένων συνανθρώπων µας ζητώντας δικαιοσύνη και µην αποµακρύνεστε δια της τεθλασµένης οδού τέτοιες κρίσιµες ώρες και τόσο σοβαρά θέµατα αποποιώντας µε αυτόν τον δόλιο τρόπο τις ευθύνες σας.
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
