“Για τα παιδιά του κόσμου, σκοτώθηκες Τσε Γκεβάρα”

Πέντε δεκαετίες, λυγίζουν την Κυριακή, στις οκτώ του μήνα… Με μιαν “εβένικη σιωπή” στιλπνή, τρυφερή, απολύουν στον χρόνο, τ’ αρώματα μιας ηρωικής, συναρπαστικής ζωής, αποτυπωμένης σε διάρκεια, οικουμενική!
Είναι τα πενήντα χρόνια, είναι μισός αιώνας, από τη δολοφονία του Τσε – Ερνέστο Γκουεβάρα…
Οι γραμμές αυτές γράφονται Πέμπτη 5/10, για την 8η δεκάτου…
Ο Αργεντινός θρύλος, ο Λατίνος θρύλος, η εμβληματική οντότητα της νοτίου Αμερικής, ακόμη συνέχει την υπόσταση της, και εμπνέει πάντα την “αιθεροβάμονα αθωότητα” των ταγμένων στις αποδύσεις, για το Καλό του κόσμου…
Ήθελα να γράψω σήμερα, για ένα Λατίνο tembo! Για το tango, το japateo, το bolero… Παγκόσμια Ημέρα του, η 9η Οκτώβρη. Ομως, το αλμανάκι μου, μου θύμισε τον “Τσε”! Σε άρθρο μου πριν από πάρα πολλά χρόνια στα “Χ.Ν.”, ενθυμούμαι τον τίτλο με λογοπαίγνιο, αφού έγραφα “επιτέλους, στο νόστο, ο Ερ-νέ-στο…”!
Με την ευκαιρία της επιστροφής των οστών του, από την Βολιβία, στην πατρώα γη της Αργεντινής…
Σήμερα λοιπόν, αξίζει μια ελάχιστη αναφορά, έτσι, εν είδει βιογραφικού, στους κυριώτερους σταθμούς ενός τολμηρού, αγωνιστικού βίου…
Λέω να συνάξω το δάκρυ της υψηλίου, αλλά και των travahadores της πατρίδας του, ως “αγιασμό” στην μνήμη ενός αγνού μπροστάρη, που ‘δωσε τη ζωή του στον Μεγάλο Σκοπό.
Γεννήθηκε λοιπόν στην Αργεντινή, σπούδασε γιατρός έκανε οικογένεια, αλλά τον κέρδισε η επανάσταση… Πρωτεργάτης στην Κούβα, με τον Φιντέλ, γνωστά πράγματα… Η Ελευθερία, το ζητούμενο του πάντα, το Δίκαιο των πιεσμένων… Πολεμά στην Αφρική, στους Εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες… Μεταβαίνει στην Βολιβία για να οργανωθεί… με τους συντρόφους του.
Αντάρτικο… Δύσκολα, όμως, δύσκολα… Ο φασισμός, κραταιός… Η CΙA, οι στρατοκρατούντες στη χώρα, συλλαμβάνουν και δολοφονούν τον άνδρα.
Κι ανάγεται ο αγωνιστής, στα μεγέθη, τα παγκόσμια μεγέθη του συμβόλου… Και καθίσταται πρότυπο, έμβλημα, αγιογραφία και μύθος, σ’ όλες τις χώρες με δικτατορική επιβολή, και κυριαρχεί στην “Ιδεαλιστική αναφορά” του πλανήτη…
“Παγκόσμια Δημοφιλία” άνωθεν κάθε μέτρου, ποτίζοντας σταθερά τον νεανικό, κυρίως ψυχισμό, περί την διαμόρφωσή του στα εδάφη της καλοσύνης και του ανθρωπισμού… Και το “είδος” του, θα κεντηθεί, στο πανί και το ξύλο, στον πηλό και το χαρτί, εικαστικά και Μουσικά και λογοτεχνικά… Αλλά και το γλυκό, ευθύ βλέμμα του, που δεν είδε μόνο, αλλά κοίταξε πέρα από τα σύνορα τον Άνθρωπο, κοσμεί αναρτημένο σε τοίχους και σε καρδιές, το ήμισυ ενός αιώνα, που μοιράζεται σε εικοστό και εικοστό πρώτο, και που, η συνάφεια του ονόματός του, μονολεκτικού και μονοσύλλαβου -CHE- με τον μέλλοντα χρόνο, είναι βεβαίως δεδομένη…