Κύριε διευθυντά,
θέλω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας να σμίξω κι εγώ την δική μου φωνή με τις χιλιάδες άλλες φωνές και να διαμαρτυρηθώ για την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα και τα μύρια προβλήματα που ταλανίζουν τους οδηγούς και τους κατοίκους της περιοχής κι όχι μόνο, και που χρόνο με το χρόνο αυξάνονται, όσον αφορά την οδό Ακρωτηρίου, από την περιοχή της Χαλέπας έως λίγο έξω από το χωριό Παζινός.
Βέβαια, πολλά παράπονα έχουν γραφτεί κατά καιρούς στον τοπικό Τύπο για την εν λόγω οδό αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Θέλησα όμως να διαμαρτυρηθώ κι εγώ γιατί πιστεύω ότι πες – πες ίσως κάποτε αφουγκραστούν οι αρμόδιες αρχές και σκύψουν πάνω από τα προβλήματά της, ώστε κάποτε να δρομολογήσουν λύσεις. Αλλωστε το περίσσιο φως δεν βλάπτει, λέει μια σοφή παροιμία του λαού μας.
Πιστεύω ότι για τη σημερινή εποχή , την εποχή της ταχύτητας, ο δρόμος αυτός, μόνο δρόμος δεν είναι, ώστε να μπορεί επαρκώς να εξυπηρετήσει τις αυξανόμενες ανάγκες των πολιτών του Ακρωτηρίου αλλά και τις ανάγκες όλων των πολιτών του Νομού Χανίων κι όχι μόνο.
Ολοι γνωρίζουμε ότι το Αεροδρόμιο, το Πεδίο Βολής κ.λπ., που έχουν έδρα στο Ακρωτήρι και οι πάρα πολλές μετακινήσεις σήμερα των υπαλλήλων και των κατοίκων με τα τροχοφόρα τους, από τότε που χαράχτηκε και παραδόθηκε στην κυκλοφορία ο εν λόγω δρόμος, έχουν αυξηθεί πάρα πολύ σήμερα. Δεν γνωρίζω γιατί αυτός ο δρόμος έχει τόσο πολύ παραγκωνιστεί. Γνωρίζω όμως ότι, το αίμα που έχει χυθεί στο δρόμο αυτό είναι τόσο πολύ που θα μπορούσε να βάψει όλες τις διαχωριστικές γραμμές, ώστε να καθοδηγούν τους οδηγούς, ειδικότερα το βράδυ και να μην λοξοδρομούν απ’ αυτές όπως γίνεται σήμερα.
Ελεος πια! Φτιάξτε τουλάχιστον τις διαχωριστικές γραμμές. Διαβάσεις πεζών δεν υπάρχουν, φανάρια δεν υπάρχουν, προστατευτικά κιγκλιδώματα δεν υπάρχουν. Όμως υπάρχουν πολλά εικονοστασάκια που μαρτυρούν πόσες ζωές έχουν χαθεί στον εν λόγω δρόμο. Ελεος πια!
Τελειώνοντας, θέλω να απευθύνω, ειδικότερα προς τους νέους, όχι βέβαια προς όλους, που δραστηριοποιούνται στην περιοχή του Ακρωτηρίου και να τους πω τα πιο κάτω λόγια: Οταν οδηγείτε κύριοι πηγαίνοντας για τη δουλειά σας ή επιστρέφοντας απ’ αυτήν, πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι δεν οδηγείτε αεροπλάνο. Το αυτοκίνητό σας οδηγείτε. Ναι, είστε νέοι και το αίμα σας βράζει και ένας τρόπος εκτόνωσης είναι και η μεγάλη ταχύτητα που η πρόοδος της τεχνολογίας έχει φροντίσει να σας την παρέχει μέσω του αυτοκινήτου σας.
Ομως κύριοι, δεν έχετε το δικαίωμα να φέρνετε σε δύσκολη θέση τους άλλους οδηγούς και πάνω απ’ όλα σκεφτείτε τα νιάτα σας και τη μανούλα σας.
