Αφορμή γι’ αυτή την αφιέρωση παίρνω από την πρόσφατη έκδοση της ποιητικής της συλλογής “Οινοχόος”. Δεν θα μιλήσω, όμως, γι’ αυτήν. Γράφτηκαν αρκετά από άλλους. Θα μιλήσω για τη συνολική παρουσία της, κυρίως μέσα από τις στήλες της στις εφημερίδες “Νέοι Ορίζοντες” και “Χανιώτικα Νέα”, απ’ όπου και τη γνώρισα.
Η φωνή της Φωτεινής Σεγρεδάκη έχει έντονες ποιητικές αποχρώσεις. Δεν χρειαζόταν, δηλαδή, ιδιαίτερη ποιητική έκδοση, για να συστηθεί ως ποιήτρια. Το ιδιόλεκτό της, η εντυπωτική χρήση της εικόνας, η ελλειπτική, συχνά, αφήγηση, το “ασύντακτο” κάποιες φορές του λόγου της, όλα αυτά και άλλα, ίσως, συμβάλλουν στη δημιουργία προσωπικού ύφους, που είναι το ζητούμενο για κάθε δημιουργό.
Διαβάζω τη Φωτεινή Σεγρεδάκη εδώ και δέκα, περίπου, χρόνια και παρακολουθώ τις δραστηριότητες της, όταν βρίσκομαι στην Κρήτη. Η παρουσία και η συμβολή της στην πολιτιστική ζωή του τόπου μας είναι σημαντική. Καλύπτει με επάρκεια που ξεπερνά τις απαιτήσεις μιας περιφέρειας μεγάλο εύρος θεμάτων: Από τη μουσική, τον χορό και το θέατρο. Το βιβλιο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Την ιστορική και λαϊκή παράδοση, τη θρησκευτική ζωή. Τους νέους δημιουργούς και ποικίλες πολιτιστικές δράσεις. Κοινωνικά θέματα, επίκαιρα και επετειακές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα και άλλα πολλά. Και έχει την ικανότητα να συλλαμβάνει και να αποτυπώνει την ουσία, ακόμα και εκεί που δεν είναι ειδική, με δημοσιογραφική άνεση και πληθωρική έκφραση.
Η Φωτεινή Σεγρεδάκη βλέπει τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και των ανθρώπων. Είναι αισιόδοξη, αν και μελαγχολεί κάποιες φορές. Η θρησκευτικότητά της είναι γήινη και ανθρώπινη, δεν έχει την απωθητική ηθικολογία ιεροκήρυκα. Δείχνει γενναιοδωρία στους νέους δημιουργούς και ενθαρρύνει το καλό. Γι’ αυτό και εισπράττει αγάπη και αναγνώριση.
Ο λόγος της είναι στρογγυλεμένος, λείπουν, ίσως, οι αιχμές για θέματα που καίνε. Ομως, δεν μπορείς να ζητάς ηρωισμό σε μια συντηρητική και ανθρωποφάγα κοινωνία της επαρχίας. Αλλιώς δεν επιβιώνεις, θα σε σταυρώσουν.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στις “εικόνες του καλοκαιριού”, που τις θεωρώ από τα καλύτερα κείμενά της για την τρυφερότητα και τον τολμηρό, κάποιες φορες, αισθησιασμό που εκπέμπουν.
Δεν θα παραλείψω τις δύο εξαιρετικές “παραστάσεις” της: “Βότρυς ο ηδύνων, οίνος ο ευφραίνων”, μεθυστική, όπως την είχα χαρακτηρίσει υστερόγραφα τότε, και “Πόρτες”, πρωτότυπη και εντυπωσιακή.
Και κάτι προσωπικό από τη γνωριμία μας: Όταν την πλησίασα, για να την γνωρίσω από κοντά, μετά από μια εκδήλωση στο Δημαρχείο Κισσάμου, αφού της συστήθηκα, τη ρώτησα τι σπουδές έχει κάνει κι εκείνη αμήχανα μου απάντησε: Τίποτα, απόφοιτος εξαταξίου Γυμνασίου, τηλεφωνήτρια στον ΟΤΕ. Μα αυτός είναι μεγαλύτερος τίτλος τιμής, Φωτεινή μου.
Με όλη μου την αγάπη και την εκτίμηση.
Νά ‘σαι καλά.
Κουκουναρά, 05.08.2021
