Για τη γιορτή της μητέρας

Μάνα. Με την άγια αυτή λέξη χαρακτηρίζουμε ότι αγαπάμε και σεβόμαστε στη ζωή μας. Μάνα λέμε την πατρίδα μας. Μάνα λέμε την Εκκλησία, «η Μήτηρ ημών Εκκλησία». Και την Παναγία μας, Μάνα την προσφωνούμε, είναι η Μάνα όλων μας. Μάνα είναι η γυναίκα που μας κυοφόρησε και μας έφερε στον κόσμο, είναι αυτή που μας μεγάλωσε.
Δεν υπάρχουν λέξεις που να περιγράφουν σε όλο της το βάθος τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μιας μάνας και του παιδιού της. Δεν υπάρχει ισχυρότερος δεσμός μεταξύ ανθρώπων από το δεσμό που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο αυτών προσώπων. Και επιπροσθέτως, η Μάνα είναι ο στυλοβάτης της οικογένειας, είναι το πρόσωπο εκείνο στο οποίο στηρίζεται όλη η οικογένεια. Αυτή διατηρεί τους δεσμούς, αυτή διατηρεί τη σχέση μεταξύ των μελών της και είναι το σημείο αναφοράς της. Και εκείνη προσφέρει όλο της “το είναι” με ανιδιοτέλεια, με αυτοθυσία για την ευημερία του σπιτικού της.
Η Μικρασιατική τραγωδία, που σημάδεψε ανεξίτηλα τη χώρα μας, έπληξε πολύπλευρα τη Μικρασιάτισσα Μάνα. Εκείνη που καμάρωνε για την οικογένειά της, την ξεχωριστή ζωή της, το πλούσιο σπιτικό της, στην άλλη πλευρά του Αγαίου. Εκείνη που φρόντισε τον 19ο αιώνα να διατηρήσει την ελληνική παιδεία και τον πολιτισμό, με τη δημιουργία σχολείων, παρθεναγωγείων και χαρακτηρίστηκε γι΄αυτό «θυγατέρα του έθνους». Η Σμύρνη είχε πλήθος λόγιες γυναίκες, σε ηγετικές θέσεις, γιατρούς και λειτουργούς, που πρόσφεραν πολλά στον ελληνισμό διατηρώντας τα στοιχεία του.
Και έπειτα ήρθε η συμφορά. Στο επίκεντρό της η Μάνα. Της άρπαξαν τον σύζυγο, το παιδί της,  τον πατέρα ,τον αδελφό .Αν δεν τον σκότωσαν μποροστά της, τον έσυραν στα βάθη της Μικράς Ασίας. Και αυτή μάζεψε τα κομμάτια της, προσπάθησε να σώσει όσους μπορούσε από τους δικούς της, ότι μπορούσε από το σπιτικό της και έφτασε με τη ξεριζωμένη της οικογένεια κάπου στην μητέρα Ελλάδα. Δεν ήταν προετοιμασμένη γι΄αυτό, δεν είχε ζήσει έτσι τη ζωή της. Αλλά η θέλησή της γιγάντια να προστατεύσει τα παιδιά της, όσα δεν είχαν χαθεί. Ατσάλωσε την καρδιά της και πήρε το τιμόνι. Ότι είχε μάθει για να ομορφύνει το σπίτι της, για να φτιάξει την προίκα της, να υφαίνει, να πλέκει, να κεντά, να γνέθει, το έκανε επάγγελμα. Άρχισε  με το μεροκάματο. Οι κυρίες της Σμύρνης, οι νοικοκυρές των λαμπρών σπιτικών της Ιωνίας γίνανε παραδουλεύτρες, πλύστρες, υπηρέτριες, εργάτριες. Έπρεπε να στήσουν και πάλι τα σπιτικά τους, έπρεπε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Και με αυτό τον τρόπο συμβάλλανε στην γέννηση ενός ιδιότυπου φεμινιστικού κινήματος, καθώς η ανάγκη οδήγησε στη χειραφέτηση.
Ενός κινήματος χωρίς απαιτήσεις και δικαώματα. Όμως, ενός κινήματος που προσέφερε μόνο σε όλους τους τομείς της οικογενειακής και κοινωνικής ζώης. Γιατί η Μικρασιάτισσα Μάνα έφερε μαζί της στη μητέρα Ελλάδα και την Παιδεία , την Καλλιέργεια που έχει λάβει , έφερε μαζί της την ψυχή του Ελληνισμού.
Και στάθηκε πάλι στα πόδια της και μεγαλούργησε και προόδευσε. Με την καρδιά της πάντα σε βαθιά θλίψη για τις απώλειες που είχε βιώσει και που ποτέ δεν λησμόνησε.
Στη Μάνα αυτή στη Μάνα της Μικρασιατικής Καταστροφής, στη Μνήμη της, κλείνουμε σήμερα ευλαβικά το γόνυ.
Εμείς οι απόγονοί της , προσπαθούμε να διαφυλάξουμε στο εικονοστάσι της καρδιάς μας, τις αξίες και όλα αυτά που απλόχερα μας κληροδότησαν.