Για τη γιορτή του πατέρα…

Καταχείμωνο!
Εξω φυσομανά ένας παγωμένος αέρας άλλο πράγμα…
Μέσα οι σόμπες πετρελαίου που έχουν μόλις ανάψει -η παλαιού τύπου ξυλόσομπα παίρνει μπρος πολύ αργότερα- δεν έχουν ακόμα ζεστάνει τον χώρο.
Βγάζω το κεφάλι απ’ τα στρωσίδια, βεβαιώνομαι πως όλα είν’ εντάξει και ξανακοιμάμαι μέχρι να φέξει, να καταφέρω να σηκωθώ και να ξεκινήσω τον καθημερινό αγώνα.
Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε, μα η σκηνή είναι πάντα η ίδια!
Παγωμένη λες στο χρόνο…
Καλά εντυπωμένη στη μνήμη, ξυπνά τόσα και τόσα…
Βρισκόμαστε στα χρόνια εκείνα τα νεανικά μας, και φυλούμε Θερμοπύλες στις εσχατιές της Ελλάδας.
Είναι πάντα μισοσκόταδο, όλα θαμπά, η ατμόσφαιρα ψυχρή, κι εκεί στον απέναντι τοίχο διακρίνεται ακίνητη η σιλουέτα με τη χακί φόρμα!
Σκυμμένη πάνω στις κούνιες των παιδιών…
Δυο χρονών και κάτι η μεγάλη κόρη, μωρό η άλλη, με τα κρεβατάκια τους κολλητά στα κεφαλάρια, λόγω της στενότητας του χώρου…
Εχουν μισοξυπνήσει κι όπως κάθε ξημέρωμα… πίνουν ταυτόχρονα το πρωινό τους, ζεστό γάλα απ’ τα χεράκια του πατέρα, που στέκει εκεί υπομονετικά μ’ ένα γεμάτο μπιμπερό στο κάθε χέρι…
Του μπαμπά που η πρώτη του δουλειά πριν φύγει για την Υπηρεσία είναι να ετοιμάσει δυο μπουκάλες γάλα και να ταΐσει τις κόρες, για να ηρεμήσουν και να μ’ αφήσουν να κοιμηθώ λίγο ακόμα. Ο οποίος, παρά τις πολλές υποχρεώσεις στη δουλειά, τις καθημερινές σχεδόν νυχτερινές εφόδους σ’ ακραία φυλάκια και τη μεγάλη ευθύνη του στη Μονάδα, πάντα βοηθά στο τάισμα, στο μπάνιο, στη φύλαξη, στη ψυχαγωγία τους!!
Ο αγαπημένος τους πατέρας που τις λάτρεψε, τις λατρεύει και δεν ηρεμεί με το τίποτα!
Ακόμα και σήμερα που είναι πια μεγάλες, δεν ησυχάζει αν δεν βεβαιωθεί πως έχουν φάει καλά, πως είναι ευχαριστημένες, πως δεν έχουν καμιά έγνοια!
Και βεβαίως ποτέ δεν κοιμάται τα βράδια αν δεν ακούσει το ασανσέρ ν’ ανεβαίνει και να βεβαιωθεί πως γύρισαν σπίτι…
Μια φορά πατέρας, πάντα πατέρας!!!
Τον ευχαριστούμε όπως κι όλους τους μπαμπάδες που γιορτάζουν σήμερα.