Κατά εκατοντάδες πέσανε, τη γη να μα σε πάρουν.
Σαν τα κοράκια, που ορμούν απάνω στα κορμιά μας!
Ατσάλινη βρήκαν τη σάρκα μας! Ατσάλινο το δίκιο!
Όλοι οι Κρήτες στη στιγμή, το μπέτη τους προτάξαν.
Φόβο, δε δείξαν στην ψυχή. Εχθρό, δε λογαριάσαν.
Μόνο ενώθηκαν γερά, για να τον αποδιώξουν.
Το χώμα, οι πέτρες, τα βουνά, όλα δικά μας είναι!
Η θάλασσα κι ο ουρανός κι ό,τι ‘χει το νησί μας.
Σύρε οχθρέ τα βόλια σου! Σύρε και τα ντουφέκια.
Και γύρνα πίσω, γιατί στον τόπο μου, μπλιο, λεύτεροι μόνο ζούμε.
Εδώ θα βρεις τα ζόρικα, γιατί δεν παραδίνω!
Δεν παραδίνω ούτε οριά, του τόπου μου που ορίζω.
Εδώ με έμπεψε ο Θεός κι εδώ θα παραμείνω.
Σύρε σου λέω γλήγορα και μη ξαναγυρίσεις.
Έχω κοπέλια αφητά, τη χώρα να φυλάνε.
Έχω εγγόνια, που βαστούν για πάντα τις επάλξεις.
Ούτε στη σκέψη σου οχθρέ μη με ξαναπεράσεις.
Ούτε για χωρατό να μη σκεφτείς πως θα με κατακτήσεις.
Έχω το δίκιο οδηγό και πάθος στην ψυχή μου.
Τ’ άκουσες οχθρέ, όποιος κι αν είσαι;
Mαίρη Κουτρούλη ~ Σκαμνάκη
Ιδιωτική Υπάλληλος- Συγγραφέας
Μέλος Δ.Σ. Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
