Για τη Μάνα…

Eίχα γράψει, παλαιότερα, για τον πατέρα μου και τις σχέσεις μας. Σήμερα, θα μου επιτρέψετε να σας μιλήσω και για τη μάνα μου.
Η μάνα μου επιμελής μαθήτρια της ζωής και σοφή δική μου δασκάλα. Με γεμίζει, ακόμα και σήμερα που ξεπερνά η ηλικία της τα 80 χρόνια, κάθε συναναστροφή μαζί της με θάρρος και ψυχοσωματική δύναμη να ξεπερνώ τα καθημερινά εμπόδια της ζωής και με αγάπη και σεβασμό προς όλους όσοι μάς περιβάλλουν, ακόμα και για εκείνους που σκέφτονται ή δρουν με δόλο σε βάρος μας.
Ενώ λιμάνι απάνεμο η αγκάλη της, τα πιο γερά στηρίγματά μου αναδείχνονται οι γεμάτες σοφία, στοργή και ευστροφία συμβουλές της για όσα με απασχολούν ή για ό,τι έρχεται στο δρόμο μας.
“Βλέπου, παιδί μου, μήπως παρασυρθείς και ανταποδώσεις ό,τι κακό σού κάνουν οι άλλοι με κακό. Πάντα, με το καλό ν’ αντιμετωπίζεις όσα σου κάνουν, αγάπα και σέβου τον καθένα, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν πιστέβει”, είναι η από τα παιδικά μου χρόνια ορμήνια της εκείνη που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και την ευγνωμονώ ολόψυχα για τούτα της τα λόγια.
Η αγάπη σου, ακούραστη και ασυμβίβαστη στον έξω κόσμο, με ταΐζει, Μάνα, όταν πεινώ, με ξεδιψά στην ανομβρία, με δροσίζει τα καλοκαίρια, με ζεσταίνει κάθε χειμώνα, με φωτίζει στα σκοτάδια, με παίρνει από το χέρι, για να με (δια)μορφώνει κάθε στιγμή…
Η ματιά σου, Μάνα, αγνή και άφοβη, της αρετής μού δείχνει, διώχνοντας παράσιτα κι αγκάθια, το δρόμο…
Η καρδιά σου, παντοδύναμη και άτρωτη, με δασκαλέβει να ζω στις δύσκολες και εύκολες μέρες, στις χαρές και στις λύπες να σκέφτομαι πριν δράσω…
Σ’ ευχαριστώ για καθετί, γλυκιά μου Μανούλα, που για σένα τίποτα δεν κρατάς, αλλά όλα μου τα χαρίζεις, πάντα και απλόχερα…
Στοργή κι αγάπη, δυο κρίκοι της ίδιας αλυσίδας στην όχι και τόσο εύκολο ή/και δυνατό να προβλέψεις με ασφάλεια και σιγουριά τι παγίδες σε περιμένουν σε κάθε επόμενη στροφή ζωή των ανθρώπων. Η μια βοηθά τους ανθρώπους γονείς σοφοί να γίνονται και η άλλη στη γη και στον ουρανό αγκαλιασμένοι να ταξιδεύουν!