Για τη μικρή Ελπίδα

Την είδα πριν κανένα μήνα. Ηταν μικρούλα και χαρούμενη. Ολο παιχνίδια έπαιζε ανάμεσά μας. Είχαμε όμως και εμείς χαρά. Η μικρή μας Ελπίδα. Στριφογυρνούσε με το κόκκινο ελαφρύ φόρεμά της και τα γέλια της κάλυπταν την οχλοβοή της μίζερης πόλης. Ηθελε όμως φροντίδα και εμείς δεν ξέραμε. Πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρει μόνη της. Μα ήταν ένα μικρό και ανυπεράσπιστο κοριτσάκι. Χάθηκε στο πλήθος. Κάποιος είπε ότι την είδε μια μέρα στις ουρές των συσσιτίων. Κάποιος άλλος είδε το όμορφο φόρεμά της να χάνεται στη στροφή ενός λασπωμένου δρόμου με φτωχόσπιτα. Ηταν ξυπόλυτη και τα όμορφα μαλλιά της, που πριν λίγο ανέμιζαν ανέμελα, ήταν απεριποίητα. Κάποιος άλλος ορκίζεται ότι την είδε σε ένα παγκάκι να κοιμάται δίπλα σε έναν άστεγο. Δεν την ξαναείδαμε. Η μικρή Ελπίδα χάθηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ, σα να ήταν μια οπτασία.
Για όλους αυτούς που στηρίχτηκαν σε ένα μικρό κοριτσάκι, έχω να πω ότι δεν φταίει αυτό που χάθηκε, αλλά όλοι εμείς, που νομίζαμε ότι θα τα καταφέρει μόνο του. Κάτι ήξερε ο Καζαντζάκης που έλεγε «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος». Δεν είναι εύκολο πράγμα να νοιώθεις Λεύτερος. Γιατί η Λευτεριά θέλει δράση. Απαιτεί να ζεις την κάθε στιγμή και να αγωνίζεσαι, να μη φοβάσαι τις απειλές, να μην φοβάσαι τους ισχυρούς, που θέλουν να σε υποτάξουν, να μην αφήνεις τη ζωή σου στα χέρια των άλλων, να νοιώθεις ότι από τα χέρια σου εξαρτάται η ζωή σου, ότι δεν έχεις ανάγκη από δανεικά όνειρα και φρούδες ελπίδες. Η μικρή Ελπίδα χάθηκε, αλλά η ζωή είναι εδώ. Αν καταλάβουμε ότι η ζωή μας είναι δική μας, ότι εμείς την ορίζουμε, τότε κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να μας υποτάξει.