Η ΑΛΛΑΓΗ της στρατηγικής των ΗΠΑ σχετικά με τις συνήθεις επεμβάσεις της ανά τον κόσμο – κάτι που συνέβη με τους Κούρδους της Συρίας, όπου άφησε σχεδόν “ελεύθερη” την εισβολή των Τούρκων στα συριακά εδάφη- μάλλον είναι κακός οιωνός για όλη την περιοχή.
ΑΛΛΑΖEI το πολιτικό status quo, όπως αλλάζουν και οι συσχετισμοί στον πλανήτη. Η ανερχόμενη οικονομικά Κίνα έτσι κι αλλιώς φέρνει “τεκτονικούς σεισμούς” στην παραδοσιακή δυτική πολιτική και την πρωτοκαθεδρία κυριαρχίας. Η Ρωσία βρίσκεται στη μέση…
TA Βαλκάνια, όπως και η Μέση Ανατολή, ανέκαθεν αποτελούσαν το μήλον της έριδος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Και οι εξελίξεις που καταγράφονται στα βόρεια σύνορά μας συνηγορούν σε μια δυνάμει αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων υπέρ τρίτων.
ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ να μη ξαναζήσουμε γεγονότα και εικόνες του τέλους της δεκαετίας του 1930 και των αρχών του 1940 στην Ευρώπη. Εν πάση περιπτώσει, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Ο πόλεμος του 1940-1941 και το τέλος του στην Ελλάδα αποτελεί μια από τις πιο φωτεινές στιγμές τής σύγχρονης Ιστορίας μας, επειδή είχαμε ομοψυχία και σθένος.
Η δε εθνική αντίσταση κατά των δυο φασισμών, η περίφημη Μάχη της Κρήτης και η ανθεκτικότητά μας στην Κατοχή προκαλούν ακόμη και σήμερα τον θαυμασμό.
ΣΙΓΟΥΡΑ οι “πονηρές” μέρες που διανύουμε μας προσκαλούν στο να ξαναπροσεγγίσουμε το “έπος του ’40” με ψύχραιμη ματιά. Ετσι, επικαιροποιείται κι ο “συμπερασματικός” λόγος του Άγγελου Τερζάκη που μας δίνει μια γεύση του μεγέθους εκείνου του πολέμου*:
«Εδώ τελειώνει η ιστορία του πολέμου του 1940-1941. Είναι η τελευταία σύγκρουση στην Ευρώπη με δυνάμεις, μέσα και όπλα τόσο δυσανάλογα. Από τη μια ο βαρύς οπλισμός της σύγχρονης τεχνοκρατίας, από την άλλη μέσα αναχρονιστικά στα χέρια ενός λαού μικρού, που αγωνίζεται για την ύπαρξή του και για τις παραδόσεις του.
Στον αγώνα αυτόν, ο ελληνικός λαός έδωσε το προσωπικό του ύφος, όμοιο σε γενικές γραμμές με του 1821. Η αναμέτρηση του 1940-1941 γίνεται ανάμεσα στη λιτότητα και τον στόμφο, τη φιλοπατρία και τον ιμπεριαλισμό. Η τεχννοκρατία, χάρη στο σιδερένιο της όγκο, θα πετύχει για μια στιγμή να γονατίσει τη μαχόμενη ψυχή.
Η αντιστροφή όμως θα έρθει γρήγορα, και το μάθημα θα μείνει.
Περισσότερο κι απ’ την υπόθεση ενός έθνους που αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του, η 28η Οκτωβρίου του 1940 προβάλλει στη σκηνή της Ιστορίας έναν αγώνα γενικώτερο: μιας φυλής ανθρώπων. Αυτής που προσδιορίζεται από το πάθος της ελευθερίας.
Πέρα από τον πάταγο των αυτοκρατοριών που γκρεμίζονται, θ’ απομείνει ν’ ακούγεται μέσα στον αποκαμωμένο κόσμο, λιανό και κρυστάλλινο, ερημικό κι άτρεμο, το εωθινό που σήμανε η σάλπιγγα επάνω στον ελληνικό βράχο μια φθινοπωρινή αυγή».
Στ.Γ.Κ.,
www.stcloris@yahoo.gr
*Άγγελος Τερζάκης, “Ελληνική Εποποιΐα 1940-1941,
5η έκδοση, Εστία, 2008
