Στη Λίµη, Μελανοχίτωνες αρπάζουνε κοπέλλες
και τις πηγαίνουν στην πλαγιά, να κάµουν κουτσουκέλλες.
Φορούνε περιλαίµια µε κεφαλές νεκρώνε
“Του θάνατου Στρατιωτικοί!” φωναζουν. Πίνουν, τρώνε.
Ξάφνου, προβάλλουν εύζωνοι. Γυναίκες, παιδαρέλια
τσεκούρια, ξύλα, ντουφεκιές. Τους κάνουνε κουρέλια.
Στη Ζαραβίνα, κρέµεται στους ώµους λαβωµένος
ενός ευζώνου, Ιταλός. Ρωτάει σαστισµένο
ο αρχηγός του, βλέποντας να τον σηκώνει µόνος.
– Τι, Ιταλός και τι εγώ; ∆εν είµαι δολοφόνος!
Η Τρίτη Μεραρχία µας στην Ήπειρο περπάτειε
µέρα και νύχτα, στη βροχή, χιλιόµετρα… κι εκράθειε.
∆εκέµβρη στη ∆ερβίτσανη, Έλληνες έξω βγαίνουν,
καλωσορίζουν το στρατό, ψάλλουν, σηµαίες κραδαίνουν.
Στρατός µε σάπια άρβυλα, πόδια γυµνά στο χιόνι
πείνα και ψείρες και στολές κουρέλια, που ζυγώνει.
∆ιακόσα άλογα δύστυχα, µες σε χαράδρες σβήσαν
πνιγήκαν µες στη λασπουριά, σε ποζαµούς βυθίσαν.
Αγκάθια και λεπιδωτά βράχια, κανόνια, οβίδες,
χτυπούσαν κάθε βήµα τους, µα ήταν µρακλήδες
Μύρια κρυοπαγήµατα, γάγγραινες, κόβαν πόδια
µ’ αυτοί ήταν πάντα δυνατοί και µάζευαν εφόδια.
Χριστούγεννα, ο “Παπανικολής” χτυπήθηκε µε δόλο
κι η κουραµάνα απόκαµε. Τρώγαν χωµάτων σβώλο.
Κι όµως, κερδίζαν οι Έλληνες. Οι οχτροί µας κάναν πίσω
κι ο Καβαλλέρο έσκουζε: “Ιταλία, θα ψοφήσω!”
Ο Ρίντελεν ο Στρατηγός, που ΄ρθε να δει τις µάχες
έλειψε λίγο να πιαστεί και γούρλωσε τσι αµάτες.
Γενάρη, πάει ο Μεταξάς και κυβερνά ο Κορύζης.
Μα ο στρατός µας φωνασκεί: “Αέρα! Μη λυγίζεις!”
Χίλιοι Ιταλοί αιχµάλωτοι. Και άλλοι, κυκλωµένοι
ρίχναν τα όπλα, τρέχανε και βρίζαν ξαναµµένοι.
Ο Μουσολίνι έλεγε στον Χίτλερ: “Την Ελλάδα
θα τη νικήσω γρήγορα. Θα γίνει φασολάδα!”
“Όλα θα ΄ρθουνε ρόδινα! Giovine, giovinezza.
Στην Αλβανία εγώ θα ΄ρθω. Primavera de beliezza.”
Αεροπλάνα ιταλικά, δεν είχαν αντιπάλους
Καίγαν και σπάγαν τις γραµµές, µ’ ενθουσιασµούς µεγάλους.
Με επιδέσµους οι Έλληνες, µε λάσπες, παγωµένοι
κι αυτιά κουφά απ’ τον πάταγο των κανονιών, βρεµένοι,
σηκώνουνταν κι αρχίζανε να νιώθουν νοσταλγία.
Κάποιος τους επερίµενε. Μάνα, γυιός, Παναγία…
Τώρα, οι αξιωµατικοί δέρνανε κι εκτελούσαν
τους ίδιους τους στρατιώτες τους, που µάταια πολεµούσαν.
Ήταν στρατιώτες Ιταλοί, στο Εφτά Τρίαντα Ένα
µέτωπο στην Αρβανιτιά, δίχως σωσµό κιανένα.
Ένας παπάς των Ιταλών µε πληγωµένα µάτια
βλέποντας νεκρούς ντούµπανο, σάρκες κι οστά κοµµάτια,
τρέµει από το φόβο του, µε πρόσωπο λεµόνι.
Του βγάζουν τον επίδεσµο. “Terrible!” Στοµώνει.
Μάρτη µήνα στην Πέστανη ψηλά και στο Σεντέλι,
τη µάχη ο Ντούτσε εθώρουνε, πίνοντας κοκκινέλι.
Οι Έλληνες νικήσανε δώδεκα Μεραρχίες.
Θαύµα! Με πόνους, σπαραγµούς… Αρχαίες τραγωδίες!
Τηλεγραφεί η Columbia στις 25 Μάρτη:
“Όλη του κόσµου η προσοχή είν’ στων Γραικών το χάρτη”.
Σιγά- σιγά αρχίζουνε κι οι Ναζιστές να φτάνουν
µε προπαγάνδες µπόλικες, για να µας κουζουλάνουν.
Ζητούσαν να παραδοθούν οι Έλληνες µε µετάνοια
την ώρα που ανεβαίναµε στην Κιάφας τα ουράνια,
δύο τρακόσια ενενήντα οχτώ µέτρα χωρίς βοήθεια,
ενώ οι Σύµµαχοι απ’ την αρχή, µας κρύβουν την αλήθεια.
Θέλαµε να µας δώσουνε, ΗΠΑ και Βρετανία,
αεροπλάνα κι οπλισµό, µε µόχθο κι αγωνία.
Οι Εγγλέζοι µας κορόιδευαν. Το ίδιο και οι ΗΠΑ:
“Ούτε µια σφαίρα στο Γραικό. Να πολεµάει σκνίπα.
Αφήστε το µικρό λαό στη φλόγα του πολέµου
µόνος να βγάζει κάστανα, να βλέπει ποια αποµένουν”.
Και πού να δεις τα αγγλικά Defiant χαλασµένα!
Μας τα προτείνανε ακριβά, πολυκοµµατιασµένα.
Πατρίδα µας ηρωική, λεβέντρα, γνήσια µάνα,
ορκίζοµαι να πολεµώ, δίχως µια κουραµάνα.
Κάθε φασίστα κι εχθρό που θέλει το κακό σου.
Με µότο µας τη Λευτεριά, και τον Πολιτισµό σου.
Με το φτωχό, τον πρόσφυγα και τον αδικηµένο
και το κεφάλι µας ψηλά. Όχι υποδουλωµένο.
Έλληνα, µην καταδεχτείς ποτέ να προσκυνήσεις
για µια δεκάρα τον εχθρό, τον γυιό σου να ταΐσεις.
Να ΄χεις ένα φτωχό εαυτό, τίµιο και προκοµµένο
φιλώντας κάθε µάρµαρο πάνω στον σκοτωµένο.
Τον Έλληνα που έλιωνε κατακοµµατιασµένος
µα σήκωνε το Λάβαρο, Αγωνιστής, ταγµένος.
