Κύριε διευθυντά,
με αφορμή την 8η Μάρτη έρχεται για άλλη μία φορά στην επιφάνεια το ψεύτικο πρόσωπο της δήθεν ευαισθητοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος για θέματα τα οποία άπτονται της γυναικείας ανισοτιμίας. Είναι σίγουρο ότι θα ακούσουμε πάλι μεγαλεπίβολες διακηρύξεις αναφορικά με την ανάγκη η γυναίκα να συμμετέχει ενεργά στα κέντρα λήψεως αποφάσεων, να στήσει τη δική της επιχείρηση, να ανέβει στην ιεραρχία και να κατακτήσει τον ανδροκρατούμενο επιχειρηματικό χώρο, διεκδικώντας τη θέση της στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μόνο που ξεχνούν να μας πουν σε ποιες γυναίκες απευθύνονται.
• Απευθύνονται στις μάνες, τις γυναίκες, τις αδερφές αυτών που έχασαν τη ζωή τους, πριν από μία εβδομάδα στα Τέμπη, αφού η ανθρώπινη ζωή δεν λογαριάζεται επειδή δεν φέρνει κέρδος;
• Απευθύνονται στη μαθήτρια που θα ψηφίσει για πρώτη φορά και βρίσκεται στο κέντρο ενός
σχολείου που αντί να εκπληρώνει τον παιδαγωγικό του ρόλο ζητά από τους εκπαιδευτικούς να βρουν χορηγούς;
• Απευθύνονται στη νέα μητέρα που στενάζει κάτω από το βάρος της καθημερινότητας και που
ακριβοπληρώνει το αυτονόητο αγαθό της υγείας;
• Απευθύνονται στη φοιτήτρια που πρέπει να δουλεύει για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της;
• Απευθύνονται στις συνταξιούχους οι οποίες δεν βγάζουν το μήνα;
• Απευθύνονται στις εργαζόμενες των δίμηνων και τρίμηνων προγραμμάτων οι οποίες μόλις
τελειώσει η σύμβασή τους πετιούνται στο δρόμο και βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας;
• Απευθύνονται στις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες, τις επαγγελματίες, τις επιστήμονες
και τις αγρότισσες οι οποίες είναι αναγκασμένες να εργάζονται μέχρι τον τοκετό και να επιστρέφουν στη δουλειά σε πολύ σύντομο διάστημα μετά από αυτόν;
• Ή μήπως απευθύνονται στην μετανάστρια ή την πρόσφυγα η οποία είδε τη ζωή της να διαλύεται εξαιτίας των εγκληματικών επιλογών και των πολέμων των λυκοσυμμαχιών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ;
Το σίγουρο είναι ότι το μοντέλο «επιχειρηματικότητας» και «ενεργούς συμμετοχής» «διά πάσα νόσον» απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα.
Από την άλλη μεριά δεν θα λείψουν οι κορώνες ενάντια στη «σεξιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη» η οποία ευθύνεται για όλα τα δεινά μας, γι’ αυτό θα πρέπει να φύγει και να δώσει τη θέση της σε μία άλλη διαχειρίστρια δύναμη, η οποία θα σέβεται τη διαφορετικότητα, την έννοια της αυτοδιάθεσης του σώματος και της ατομικής επιλογής.
Σε αυτές τις τοποθετήσεις κυριαρχεί η «πατριαρχία» και «η εξουσία του αντρικού φύλου στο γυναικείο», η οποία προβάλλεται ως αυτόνομο σύστημα, αποσπασμένο από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις μέσα από τις οποίες αναδύεται.
Η «φεμινιστική» και, αρκετές φορές, δεικτική φρασεολογία τους δεν αμφισβητεί, σε γενικές γραμμές, τον πυρήνα της γυναικείας ανισοτιμίας και εκμετάλλευσης. Είναι σε αυτό το έδαφος, και όχι σε κοινωνικό κενό, όπου γεννιούνται οι ανορθολογικές αντιλήψεις για τις σχέσεις των δύο φύλων στις διαπροσωπικές σχέσεις στην οικογένεια και αναπαράγονται από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, από τα κεντρικά, περιφερειακά, τοπικά όργανα, την Εκπαίδευση, τη Δικαιοσύνη, τον στρατό, τα ΜΜΕ, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, την πολιτιστική βιομηχανία και τα θρησκευτικά δόγματα καλλιεργώντας τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες. Στην πραγματικότητα, όμως, κανένα ατομικό δικαίωμα δεν είναι εγγυημένο έξω από τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα. Όσο τσακίζεται ο καθολικός χαρακτήρας του κοινωνικού δικαιώματος τόσο περιορίζονται τα ατομικά δικαιώματα.
Όσο και αν ψάξουμε δεν θα βρούμε ούτε στην αστική προπαγάνδα, με κύριους εκφραστές τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε στις τοποθετήσεις της Σοσιαλδημοκρατίας, με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στις γραμμές των οπορτουνιστικών δυνάμεων, ουσιαστικές αναφορές για την επίλυση των προβλημάτων που, διαχρονικά, τσακίζουν τις γυναίκες της εργατικής τάξης.
Εξάλλου είναι γνωστή η συμπόρευση των κομμάτων που είναι στη Βουλή, πλην του ΚΚΕ, τα οποία, από κοινού, έχουν υπογράψει σωρεία νομοθετημάτων (κατάργηση κυριακάτικης αργίας, νόμος Χατζηδάκη κ.ά.) τα οποία κομματιάζουν τη ζωή της εργαζόμενης, της άνεργης, της αυτοαπασχολούμενης, της φοιτήτριας, της μικρομεσαίας αγρότισσας. Αυτή η επιθετική πολιτική δεν είναι κάποια παρέκκλιση των κυβερνήσεων ή της κυβέρνησης της ΝΔ. Είναι οι «σύγχρονοι» αντιδραστικοί κανόνες δουλειάς και ζωής που επιβάλλονται σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ από φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και όλων των αποχρώσεων κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα, όλες οι εκδοχές της αστικής διακυβέρνησης δεν υπηρέτησαν τις ανάγκες μας, αλλά τη διάσωση του συστήματος της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Είναι προφανές ότι καμία από τις λειτουργίες του καπιταλιστικού κράτους, αλλά και από τις κυρίαρχες αστικές αντιλήψεις, οι οποίες σε νομικό – πολιτικό επίπεδο υποστηρίζονται ακόμα και από γυναίκες, δεν μπορούν να «μεταμορφωθούν» χωρίς να αλλάξουν εκ βάθρων οι εκμεταλλευτικές οικονομικές σχέσεις, στις οποίες στηρίζονται.
Όσο και αν ψάξουμε δεν θα βρούμε ούτε κάποιες ουσιαστικές ρυθμίσεις για το ζήτημα των γυναικοκτονιών, για το οποίο όλοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, αναζητώντας κάθε φορά, αποσπασματικά τις ευθύνες του θύτη ή του θύματος. Οι όποιες αλλαγές στην ποινική νομοθεσία δεν είναι από μόνες τους ικανές να εξασφαλίζουν την ολόπλευρη προστασία των γυναικών από τέτοια αποκρουστικά εγκλήματα. Μια γυναίκα έχει να αντιμετωπίσει πολλούς σκοπέλους μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη του δράστη: από την αστυνομική αδιαφορία ή αυθαιρεσία μέχρι την υποστελέχωση των ιατροδικαστικών υπηρεσιών, τις μακροχρόνιες νομικές διαδικασίες. Την ίδια στιγμή παραμένει η έλλειψη επιστημονικής, νομικής, κοινωνικής και οικονομικής υποστήριξης των θυμάτων από κρατικές δομές, όπως συμβουλευτικοί σταθμοί, ξενώνες κακοποιημένων γυναικών κ.ά.
Άλλωστε, οι αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα δεν αρκούν για την πρόληψη του κοινωνικού φαινομένου, δεν αποτρέπουν από μόνες τους τους δράστες – τέρατα. Γιατί παραμένουν οι παράγοντες που αφήνουν τις γυναίκες εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και στη βία, όπως οι άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής των γυναικών, οι καταδικαστέες αντιλήψεις και συμπεριφορές σε βάρος των γυναικών στο θρησκευτικό δόγμα, στην κοινωνική συνήθεια, μαζί με εκτεταμένα εγκληματικά κυκλώματα.
Σε αυτό το πλαίσιο και με αφορμή την 8η Μάρτη το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης στις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, για να ανοίξει ο δρόμος για την ελπιδοφόρα διέξοδο της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, για μια αξιοπρεπή ζωή με ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών της γυναίκας στην εργασία, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, στη δημιουργική αξιοποίηση του μη εργάσιμου χρόνου, μέσω ενός δικτύου δωρεάν κρατικών δομών για τη φροντίδα των παιδιών, των χρόνιων ασθενών και υπερηλίκων. Τις καλεί να γυρίσουν την πλάτη στην πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και να μην συμβιβαστούν με τα διαχρονικά εγκλήματα που συντελούνται στην πλάτη του λαού και που θυσιάζουν τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό της κερδοφορίας.
Τις καλεί να γνωρίσουν τις θέσεις του ΚΚΕ για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση, για την ισοτιμία και τη χειραφέτησή της στην κομμουνιστική κοινωνία. Την κοινωνία όπου ο πλούτος που παράγεται, αξιοποιώντας τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, έχει ως κίνητρο την όλο και μεγαλύτερη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, με κοινωνική ιδιοκτησία, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, ώστε κανείς και καμία να μην περισσεύει. Με σεβασμό και αίσθημα ευθύνης προς την Εργατική Τάξη, που συνεχίζει να θυσιάζεται για τα κέρδη των λίγων, με άξονα τις δικές μας ανάγκες στηρίζουμε τη δύναμη αυτή η οποία βρίσκεται στο πλευρό μας και δεν εξαργυρώνει την ψήφο μας, παλεύουμε με το ΚΚΕ ώσπου «τα σκοτάδια να γίνουν φως».
Χαριτίνη Παπαδάκη,
μέλος του ΔΣ των εργαζομένων
στην Ιδιωτική Εκπαίδευση,
του ΔΣ του Παραρτήματος Χανίων
του ΕΣΥΝ και υποψήφια βουλευτής
Χανίων του ΚΚΕ,
με αφορμή την 8η Μάρτη
