Για την αγάπη

Όταν αγαπά ο άνθρωπος, η αρμονία εγκαθίσταται μέσα του.
Ο Φρόιντ λέει κάπου ότι ο άνθρωπος γεννιέται νευρωτικός. Όμως, ο άνθρωπος δεν γεννιέται νευρωτικός, αλλά γεννιέται σε μια νευρωτική κοινωνία που τον οδηγεί αργά ή γρήγορα στη νεύρωση. Ο άνθρωπος γεννιέται φυσικός, κανονικός και η νεύρωση αρχίζει από τη στιγμή που το μωρό γίνεται τμήμα της κοινωνίας.
Η νεύρωση δημιουργεί δυαδικότητα, δημιουργεί ένταση και ο άνθρωπος που ζει σε ένταση ζει πάντα με σκοπό. Η αγάπη δεν έχει σκοπό. Δεν μπορείς να τη συσσωρεύσεις, ούτε να την κάνεις εμπόρευμα.
Η αγάπη είναι αυτοσκοπός και δεν είναι μέσον. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να αγαπήσει ο νους ο λογικός, ο υπολογιστικός, αυτός που σκέφτεται με κάποιο σκοπό. Όποιος λειτουργεί με σκοπό θα είναι σε ένταση, διότι ο σκοπός εκπληρώνεται πάντα στο μέλλον.
Η αγάπη είναι πάντα εδώ και δεν υπάρχει γι’ αυτήν μέλλον. Δεν μπορεί να συμβεί στο μέλλον παρά μόνο τώρα. Όταν απολαμβάνεις την αγάπη, το παρελθόν δεν υπάρχει και το μέλλον δεν υφίσταται. Όταν κάποιος ερωτεύεται, τότε ο νους παύει να υπάρχει, γι’ αυτό και θεωρούμε τους ερωτευμένους άμυαλους, τυφλούς, τρελούς. Ναι, είναι τυφλοί, για όσους υπολογίζουν, επειδή δεν βλέπουν το παρελθόν και δεν σκέφτονται το μέλλον. Για τον ερωτευμένο υπάρχει μόνο το τώρα, η αιωνιότητα.
Η αγάπη είναι η πρώτη πόρτα που σε απομακρύνει από τον χρόνο. Να γιατί θέλουμε να μας αγαπούν και να αγαπάμε.
Η αγάπη «κινείται» σε μια διαφορετική διάσταση. Όποιος προσπαθήσει να αγαπήσει μέσα στα όρια του χρόνου θα αποτύχει. Όταν αγαπάς δεν πρέπει να υπάρχεις. Γίνεσαι το χάδι, το φιλί, ξεχνάς το εγώ. Το εγώ δεν μπορεί να αγαπήσει. Μόνον όταν «οι δύο γίνονται ένα», μόνο τότε υπάρχει η αγάπη. Μόνο αν μπορούμε να πούμε «δεν υπάρχω πια. Υπάρχει μόνο η αγάπη», τότε πετάμε στον 7ο τον ουρανό.
Η αγάπη αλλάζει ξαφνικά την διάσταση στην οποία ζούμε. Είναι βαθύς διαλογισμός.
Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Λέων Τολστόϊ λέει σχετικά: «Πιστεύω ότι η αληθινή ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στην αγάπη. Πιστεύω ότι η ανάπτυξη της αγάπης θα συντείνει περισσότερο από κάθε άλλη δύναμη, στο να ιδρύσει ο άνθρωπος στη γη, τη βασιλεία του Θεού. Η αμοιβαία αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, αποτελεί το θεμελιώδη νόμο της ανθρώπινης ζωής».
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, έδωσε και αυτό το μήνυμα της αγάπης με τα λόγια της Αντιγόνης στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή: «Δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά μονάχα ν’ αγαπώ».
Ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος δίνει αγάπη χωρίς να ζητάει ανταμοιβή, γιατί στην πραγματικότητα έχει την ανταμοιβή: την εσωτερική, δηλαδή ευχαρίστηση που αισθάνεται όταν αγαπάει, γιατί με τον τρόπον αυτό ζει στην πληρότητα και στη χαρά.
Όταν αγαπά ο άνθρωπος, η αρμονία εγκαθίσταται μέσα του.
Και αυτό φαίνεται όταν μας λείπει.