Κύριε διευθυντά,
στις αξιόλογες επισημάνσεις του κ. Κ. Φουράκη, σχετικά με τη σωστή ή όχι χρήση της λέξης “απεύθυνση” από τον κ. πρωθυπουργό, διευκρινίζουμε τα εξής:
Υπάρχουν λέξεις χρηστικές και μη χρηστικές (αδόκιμες)· έστω κι αν οι τελευταίες καταγράφονται σε ορισμένα λεξικά, ενώ σε άλλα όχι.
Στα λεξικά:
– Ιωάννη Σταματάκου (“Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης”, 1972),
-«Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του Γ. Μπαμπινιώτη (2002)
-«Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής» του ΑΠΘ-Ιστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών –Ίδρυμα Μ. Τριανταφυλλίδη (1998),
-αλλά και στο κοινότατο «Ελληνικό Λεξικό» Τεγόπουλος-Φυτράκης (1993) η λέξη “απεύθυνση” δεν υπάρχει!
Αντίθετα υπάρχει ως σύνθετη με τις προθέσεις διά-, κατά-, καθώς και σε ρηματική μορφή με τις ίδιες, συν την από, προθέσεις.
Το να… απαξιώνει ένας πρωθυπουργός να «απευθύνεται προς το λαό», ή να «προσκαλεί σε διάλογο την αντιπολίτευση» κ.λπ., δεν θα έπρεπε να είναι θέμα σωστής χρήσης της γλώσσας και όχι εντυπωσιασμού;
Οσο για το ρήμα εκ-βαθύνω που χρησιμοποιεί ως πρόσθετο επιχείρημα, ο επιστολογράφος, μάλλον είναι άσχετο με το «απεύθυνση»: άλλο το από+ευθύνω και άλλο το εκ+βαθύνω!
Στ.Γ.Κ.
Αγαπητοί μας φίλοι,
φοβάμαι, ότι έχετε και οι δυο σας δίκιο [θυμήθηκα τον λαϊκό θυμόσοφο Νασρεντίν Χότζα ], κι ύστερα ανάμεσά σας δεν υπάρχει καμιά αντιδικία ή πρόθεση για επίδειξη γνώσεων κ.λ.π. Ωστόσο, θεωρώ πιο σωστή την επισήμανση του κ. Σταύρου Καλαϊτζόγλου, αφού η “απεύθυνση” σχεδόν απουσιάζει -εδώ και πολύν καιρό- στην καθομιλούμενη Ελληνική γλώσσα. Προσωπικώς, σε προχωρημένη ηλικία και τις μελέτες και ειδικές σπουδές μου σε Κοινωνικές Σχολές – Πανεπιστήμια [Νομική- Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης – Εφηρμοσμένη Οικονομία], δεν έτυχε ΟΥΤΕ μία φορά να συναντήσω την “απεύθυνση”, παρότι είναι παράγωγο του…ευγενικού ρήματος απευθύνω: άλλωστε είστε και αξιόλογοι Φιλόλογοι και σε μας δεν… πέφτει ο λόγος. Με εκτίμηση και φιλία Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.