Πρόσφατα, ενώ παρακολουθούσα μια performance χορού, μου ζήτησαν να γράψω σ’ένα χαρτί «τι επιθυμώ»; Αυθόρμητα απάντησα: «Να μην ξεχάσω»!
Αυτή η απάντηση, είναι μια ακόμα σύνδεσή μου με το έργο της Αυγής… Ξεκινάει στα απόκοσμα χρόνια της αποστασιοποίησης, της μοναξιάς, της αγωνίας, στην καραντίνα του covid19. Τότε, όχι πολύ μακριά από τώρα, που απεγνωσμένα ψάχναμε τρόπους να κρατήσουμε «σταθερές» που θα μας επέστρεφαν πίσω, ότι αγαπάμε.
Η Αυγή, αυτή την περίοδο βίωνε ένα δημιουργικό «παροξυσμό»… ζωγράφιζε ασταμάτητα, απόλυτα επικεντρωμένη στην τεντωμένη κλωστή που σύνδεε το «μέσα της» με τα πινέλα, τους καμβάδες, τα μελάνια, τα χρώματα… Συνέλεγε αντικείμενα από αγαπημένους και «άναβε» σταδιακά τη δική της φλόγα για να διατηρήσει ζωντανή την Μνήμη.
Αργότερα κατάλαβα, παρατηρώντας την, ότι αυτή η φλόγα ήταν, είναι η επιθυμία – ανάγκη – έμπνευση για ζωή!
Το έργο της, βαθιά αυτοβιογραφικό αποτάσσει το φόβο, ξορκίζει το «κακό», πότε με ίχνη φωτός στο τέλος ενός τούνελ, πότε με φλόγες ζεστασιάς από ένα μόνο σπίρτο, πότε με καθαρές φλόγες κεριών, συμβόλων πίστης στο Θείο, ή την υπερβατική ανθρώπινη δύναμη.
Ο Άνθρωπος στα έργα Μνήμης της Αυγής, πορεύεται μοναχικός, απαλλαγμένος από πάθη, πάντα σκυφτός αλλά γενναία κοιτάζει με αθωότητα το «μέσα» του, ξεδιπλώνει τα τοπία της ψυχής του και τα επικοινωνεί με ταπεινότητα με τη φύση που τον έπλασε. Φωλιάζει μέσα σε αρχέγονες μήτρες, πατάει με σταθερότητα πάνω σε σκουριασμένους παρελθόντες χρόνους, κρατώντας το κουφάρι της «μη λησμονιάς»…
Τα σπίτια που κατοικούν οι γυμνές μορφές της δεν έχουν ανέσεις. Είναι τόσο όσο για να χωράνε τις ίδιες τις σκιές τους. Αναμετριούνται με τους θεούς και τους δαίμονες τους, με μία εσωτερική αφύπνιση που τις κινεί. Σιωπηλές ακροπατώντας σε απαλές ποιότητες, κρατούν σφιχτά τα κλειδιά για τις πιο βαθιές τους μετατοπίσεις.
Η Αυγή παίζει και συνδημιουργεί προσωπικές ιστορίες με τους ανθρώπους της… ανάγλυφες φιγούρες που τις τοποθετεί να ξαποσταίνουν πάνω σε αιχμηρούς βράχους, αγέρωχους να ξεκλειδώνουν το βουλοκέρι γραφής πονετικής… συμπιεσμένους μέσα σε εργαλεία σύνθλιψης, αλλά πάντα μπροστά σε ανοιχτούς συγκινησιακούς ορίζοντες…
Η Αυγή δεν αφήνει μόνους τους ανθρώπους στα έργα της. Είναι μοναχικοί από επιλογή αλλά όχι μόνοι.
Δεν έχουν φύλο ούτε ηλικία. Είναι εξοικειωμένοι με το χρόνο και την επίγνωση ότι είναι κομμάτι του. Τους ζεσταίνει με φως, τους μεταμορφώνει σε αγγέλους, τους βάζει φτερά για να μπορούν να πετάξουν σε άλλους κόσμους αποζητώντας τη λύτρωση, τους δροσίζει κάτω απ τις σκιές των δέντρων της. Τα δέντρα της, κυπαρίσσια θεόρατα φτάνουν στο απώτατο σαν να αποζητούν να συνομιλήσουν με το Θεό.
Οι ρίζες τους στο βάθος της γης στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης!
Η ενότητα με τα γυμνά σώματα, προέκυψε από τον προβληματισμό και τη βουβή παρατήρηση του πως επιδρά η μνήμη, η επιλεκτική της απώλεια, η λήθη, η αφασία σαν καταγραφή σε καμβά. Η Αυγή δημιουργεί καθαρά σωματοκεντρικά έργα σαν γεωγραφικούς χάρτες, με καταγεγραμμένα πάνω τους πολύχρωμα σύνορα, βουνά, ηφαιστειακές εκρήξεις, σκοτεινά ρήγματα, απέραντους ωκεανούς. Κατασκευάζει συμπαγείς γέφυρες ανάμεσα σε σώματα παρατηρητές των εικόνων μνήμης και σε αυτά που γίνονται μέρος της.
Όχι αποστασιοποιημένα, αλλά παρόντα, ενεργά, ζωντανά! Χωρίς ίχνος ναρκισσισμού, ήρεμα, γαλήνια και αυτάρκη, χαρτογραφούν τις ιστορίες τους και μας καλούν για να τις διηγηθούν. Φτιάχνουν τα ατομικά τους ψυχικά τοπία και μας τα παρουσιάζουν χωρίς ντροπή, χωρίς ενοχή, ήσυχα!
Τοποθετημένα ανάμεσα σε λέξεις κλειδιά που εφάρμοζαν σαν φυσική τους προέκταση, μας καλούν να γίνουμε θεατές στο δικό τους άχρονο ταξίδι…
Η έκθεση τελειώνει ή αρχίζει (δεν έχει καμία σημασία!) με αναφορά στη χαμένη αθωότητα, στο μικρό παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας, στις πιο μύχιες γωνίες της ψυχής, στο πιο παλιό κομμάτι της μνήμης. Μας υπενθυμίζει ότι η ζωή κάνει ατελείωτους κύκλους σαν τα πολύχρωμα «καρούζέλ» της Αυγής, σαν τις σβούρες της που στροβιλίζονται μέχρι να σε παρασύρουν σε έναν φανταστικό τόπο όπου όλα τα όμορφα μπορούν να συμβούν, όπου όλες οι αναμνήσεις από τα παιχνίδια της παιδικής μας ηλικίας μπορούν να αναβιώσουν!
Με έναν μαγικό τρόπο η Αυγή Αμπελικάκη στο χώρο τέχνης “Galeria di arte, Ali” προκαλεί συνδέσεις και προσκαλεί τις αισθήσεις μας σ’ ένα ταξίδι αφύπνισης, ενσυναίσθησης και εξερεύνησης του «μέσα» και του «γύρω μας».
Τα έργα της κάνουν τον κόσμο να μοιάζει πιο φωτεινός, πιο συμπονετικός, πιο ευρύς, πιο ανθρώπινος!
* Η Σοφία Φαλιέρου είναι χορογράφος, performer
