Κύριε διευθυντά,
συμπληρώθηκε ένας ολοκληρος χρόνος από τις 9 Μαρτίου 2020, που ο ιός μας ανάγκασε να “ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ” με ένα ολοκληρωτικό lock down.
Ηταν για όλους μας κάτι πρωτόγνωρο, αιφνιδιαστικός και άκρως επικίνδυνος εχθρός, εμφανίσθηκε παγκοσμίως και άρχισε να μας πλησιάζει και να μας απειλεί.
Έπρεπε να αμυνθούμε, να πολεμήσουμε για την υγεία μας, τη ζωή μας. Το κράτος μας, αν και ήταν κάτι νέο, απρόσμενο και αιφνιδιαστικό, κατάφερε να μας προστατεύσει, να μας ενημερώσει για τους κινδύνους που διατρέχουμε.
Ο πόλεμος άρχισε και συνεχίζεται για έναν ολόκληρο χρόνο. Σε αυτόν τον πόλεμο μας επεβλήθηκαν αναγκαία μέτρα, αυστηρά προστασίας. Τα μέτρα αυτά, οι περιορισμοί, είχαν μεγάλο συναισθηματικό κόστος για το ανθρώπινο δυναμικό, οικονομικό κόστος σε όλες τις επιχειρήσεις που παραμένουν ακόμη κλειστές, καθοριστικές έντονες δυσκολίες στους εφήβους και τα μικρά παιδιά.
Σοβαρές συνέπειες. Ηταν όμως όλα αυτά μια άμυνα. Επρεπε να πολεμήσουμε τον εχθρό.
Εναν εχθρό ύπουλο που άρχισε να σκοτώνει συνανθρώπους μας. Όσο και αν τα οχυρά μας, τα νοσοκομεία, με τους πρώτης γραμμής, πολεμιστές, τους υγειονομικούς να πολεμάνε ασταμάτητα νύχτα – μέρα, με έναν δύσκολο εξοπλισμό, δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε τους πολλούς θανάτους καθημερινώς, των συνανθρώπων μας.
Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε πόλεμο ακόμη. Πρέπει να συνεχίσουμε να προσέχουμε. Οσο και αν ακόμη υπάρχουν αρνητές της μάσκας, των υγειονομικών μέτρων προστασίας (τήρηση αποστάσεων, απαγόρευση συναθροίσεων, κορονοπάρτι που προκλητικά διοργανώνουν.
Πρέπει να πολεμήσουμε τον ιό και όλους αυτούς που εκθέτουν σε κίνδυνο την κοινωνία.
Ας μην λέμε ότι κουραστήκαμε. Ο αγώνας μας αυτός είναι στο τέλος του.
Αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα η ανατολή της “ελευθερίας μας”. Λίγο κουράγιο ακόμη, λίγη ακόμη υπομονή στους περιορισμούς, λίγη ακόμη προσπάθεια.
Ας αναλογισθούμε, για να πάρουμε λίγο κουράγιο και ας παραδειγματισθούμε από τους προγόνους μας που πάντα έγραφαν ιστορία με τον ηρωϊσμό τους.
Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση του τουρκικού ζυγού. 200 χρόνια πέρασαν από τότε που οι πρόγονοί μας έδωσαν το αίμα τους για την Ελευθερία μας. Οι νεότεροι προγόνοι μας πάλι έγραψαν ιστορία στα παγωμένα βουνά της Πίνδου. Οι γυναίκες, μητέρες, σύζυγοι, σκαρφάλωναν στα βουνά πολεμώντας για την Ελευθερία.
Θυσίασαν πολύ περισσότερα από εμάς τώρα. Χάθηκαν ζωές, χύθηκε αίμα, έπεσαν γυναίκες στο βάραθρο, ανατινάχθηκαν χωριά, έχασαν πόδια, χέρια. Νίκησαν όμως. Και εμείς περνάμε έναν σύγχρονο πόλεμο. Πόλεμο χωρίς οβδίες, αλλά με πολλά θύματα αγαπημένων προσώπων.
Θυσιάσαμε την καθημερινότητά μας, δεν βλέπουμε τους συγγενείς μας, τους φίλους μας. Γάμοι, γλέντια, παρεάκια, τα αναζητάμε. Μας λείπουνε. Λείπει το χαμόγελο η ανεμελιά. Ολες όμως αυτές οι δυσκολίες αντιμετωπίζονται και δεν συγκρίνονται με τις θυσίες των προγόνων μας. Ας βρούμε κουράγιο με το παράδειγμά τους για να βγουμε νικητές. Αυτοί με το θάρρος τους τη γενναιότητά τους, τα όπλα τους, νίκησαν.
Το ίδιο και εμείς. Έχοντας το όπλο του εμβολιασμού θα νικήσουμε.
Θα έλθει η άνοιξη, θα ανθίσουν τα λουλούδια, θα γυρίσουν τα χελιδόνια, θα μοσχοβολήσει το πασχαλινό κουλουράκι και ο οβελίας. Θα έλθει και το μήνυμα το χαρμόσυνο της ανάστασης του θεανθρώπου. Θα γαληνέψει την κουρασμένη ψυχή μας.
Θα έρθει και το φετινό καλοκαιράκι με το απέραντο γαλάζιο της Ελλάδος, που θα χαρίσει την αύρα στην ψυχή μας.
Θα πλημμυρίσουν οι ακρογιαλιές από χαρούμενο κόσμο, παιδιά, φωνές και ένα βροντόφωνο “νενικήκαμεν” ψηλά το κεφάλι, άσβεστο το χαμόγελό μας, δυνατή η ψυχή μας.
Μαριάννα Μαυροματάκη
