«Για την Ελλάδα» είπε ο Πύρρος ∆ήµας στις 31 Ιουλίου του µακρινού πια 1992. «Για την Ελλάδα, ρε γαµώτο» φώναξε η Βούλα Πατουλίδου στις 6 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, κάνοντας τη φράση αυτή σλόγκαν.
Κάπως έτσι, ξεκίνησε µια καλή εποχή για τον ελληνικό αθλητισµό που κορυφώθηκε µερικά χρόνια µετά. Με πολλά σκαµπανεβάσµατα, αλλά και µε σταθερή παρουσία κάποιων αθλητών/τριών και αθληµάτων, ο ελληνικός αθλητισµός κατάφερε να έχει µια αναγνώριση.
Σήµερα, τόσα χρόνια µετά, έχουµε αθλητές, όπως ο Γρεβενιώτης Μίλτος Τεντόγλου, που δεν µας απογοητεύουν ποτέ, αλλά και οµάδες, όπως αυτή του µπάσκετ, που µας χαρίζουν µεγάλες στιγµές.
Το πιο σηµαντικό, ωστόσο, κι αυτό που πρέπει να κρατήσουµε, είναι να αποφεύγουµε τις υπερβολές. Όποτε υπερβάλαµε, το πληρώσαµε ακριβά. Θυµόµαστε οι παλιότεροι τα κατορθώµατα κάποιων Ολυµπιονικών µας στην Αθήνα το 2004.
Οι αθλητικές επιτυχίες µας αναζωογονούν, µας ανεβάζουν το ηθικό και δηµιουργούν ένα συναίσθηµα συλλογικής ευφορίας. Μέχρι εκεί, όµως.
