Ελευθερία για μένα είναι να μπορείς να εκφράζεσαι δίχως περιορισμούς, δίχως “πρέπει” και “δεν είναι σωστό”. Αποτυπώνοντας, λοιπόν, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου στο χαρτί νιώθω πάνω απ’ όλα απελευθερωμένη. Στο πλαίσιο του 32ου Παγκρήτιου Διαγωνισμού Λογοτεχνίας, όπου και πήρα μέρος με το ποίημά μου “Δεν το αισθάνεσαι;”, μου δόθηκε η ευκαιρία να δώσω πνοή σε όλα όσα είχα ακούσει, είχα δει, είχαν συγκινήσει και στιγματίσει την ψυχή μου όλα αυτά τα χρόνια, σχετικά με την τραγική κατάληξη των φοιτητών στις 17 Νοέμβρη 1973.
Το γεγονός ότι πάλεψαν μέχρι και την τελευταία στιγμή για τα “πιστεύω” τους, ότι έδωσαν ψυχή και σώμα για την ελευθερία, την οποία και κατέκτησαν, είμαι σίγουρη πως συνεχίζει ακόμη και σήμερα να κάνει περήφανη κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.
Δεν το αισθάνεσαι;
Ποιος έζησε;
Ποιος φώναξε;
Ποιος ακούστηκε;
Ποιος πόνεσε;
Ποιος υμνήθηκε;
Ποιος δοξάστηκε;
Ποιος έγραψε ιστορία;
Ποιος;
Ποιος περισσότερο από εκείνο το παιδί που έχει σκαρφαλώσει στην καγκελόπορτα
και φωνάζει;
Δεν το ακούς;
Ποιος περισσότερο από εκείνο το παιδί
που σφικτά κρατεί στα χέρια του ένα πανό
και ψάχνει δικαιοσύνη μέσα στην αδικία;
Δεν το βλέπεις;
Ποιος περισσότερο από εκείνα τα παιδιά της 17 Νοέμβρη,
που το σκοτάδι έκαναν φως, τον φόβο ελπίδα και στο τέλος το πάθος θυσία;
Κανείς.
Δεν το αισθάνεσαι;
*μαθήτρια Γ’ τάξης
Γυμνασίου Αλικιανού
Σ.σ.: Το παραπάνω ποίημα πήρε το 3ο βραβείο
στην κατηγορία “Μαθητές Γυμνασίου”
στον 32ο Παγκρήτιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό
Συνδεσμου Φιλολόγων ν. Χανίων.
