Καθώς πλησιάζει και φέτος η ημέρα της Δημοκρατίας, η 23η Ιουλίου, δε θα θέλαμε να κουράσουμε, στο παρόν αρθρίδιο, τους αναγνώστες μας με λογύδρια υπέρ του δημοκρατικού πολιτεύματος και εις βάρος της Απριλιανής χούντας.
Eίναι χιλιοειπωμένα και γραμμένα πολλάκις, άρα σε όλους γνωστά, και τα επιτεύγματα της Δημοκρατίας και των ανθρώπων που είχαν τα ηνία της κατά τη μεταπολίτευση (1974 – 2020) αλλά και ο βίος και η πολιτεία των δικτατόρων στη διάρκεια της “μαύρης” επταετίας (1967 – 1974).
Θα περιοριστούμε, επομένως, στη δημοσίευση δύο αποσπασμάτων από λόγους του πολιτικού και ρήτορα των Αθηνών του 4ου αι. π.Χ., Δημοσθένη, ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει την κατάσταση της κοινωνικοπολιτικά παρακμασμένης πατρίδας του στους συγκαιρινούς συμπολίτες του μήπως και βγει η πόλη και η Δημοκρατία από την “κρίση”. Αν, λοιπόν, τύχει να βρείτε ομοιότητες ανάμεσα σε όσα περιγράφει ο Δημοσθένης και σε όσα συμβαίνουν σήμερα στην καθημερινή ζωή των Νεοελλήνων, αυτό θα σημαίνει ότι πρέπει να ξυπνήσουμε επιτέλους από τον λήθαργο και να αναλάβουμε ως κοινωνικό σύνολο χωρίς άργητα πρωτοβουλίες και δράσεις για το κοινό καλό και τη Δημοκρατία χωρίς παρωπίδες ή ωτασπίδες, δίχως φανατισμούς και ρατσισμούς ή αλαζονία και αρχομανία…
Επισημαίνει, έτσι, ο Δημοσθένης για τη στάση των πολιτικών ρητόρων στα κρίσιμα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα των Αθηναίων και μεταφράζει ο Α. Τυφλόπουλος: «[…] Οι ομιλητές δεν σας συμβουλεύουν σχετικά με τα παρόντα ζητήματα, αλλά αλληλοκατηγορούνται και ανταλλάσσουν ύβρεις, εθίζοντάς σας, κατά την άποψή μου, στο να ακούτε τις συμφορές για τις οποίες ευθύνονται χωρίς να το συζητάτε, προκειμένου, αν ποτέ τους καλέσουν να λογοδοτήσουν, αφού θα θεωρήσετε ότι δεν ακούτε τίποτε καινούργιο αλλά πράγματα για τα οποία έχετε νιώσει θυμό πολλές φορές, να γίνεται πιο επιεικείς δικαστές και κριτές για όσα έχουν κάνει» (Δημοσθένους “Προοίμια”, 6.1).
Το δεύτερο, όμως, σημερινό απόσπασμα προέρχεται από τον 3ο Φιλιππικό λόγο του Δημοσθένη και μας το μεταφράζει ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Τσάτσος. Αναφέρεται στις πολιτικές “φαγωμάρες” στο εσωτερικό της Αθήνας των μέσων του 4ου αι. π.Χ. αφενός και στα αίτια αφετέρου της δυσάρεστης, την εποχή εκείνη, για την Αθήνα εξέλιξης των “σχέσεων” με το βασιλέα της Μακεδονία, Φίλιππο τον 2ο, τον πατέρα του Μεγαλέξανδρου. «[…] Προ παντός δε, αν σκεφθήτε σωστά, ως αίτιο θα βρήτε αυτούς που προτιμούν να σας λένε μάλλον τα ευχάριστα παρά τα ορθά. Από αυτούς, μερικοί, ω άνδρες Αθηναίοι, συντηρώντας το κλίμα μέσα στο οποίο οι ίδιοι ευδοκιμούν και έχουν δύναμη, δεν λαμβάνουν καμμιά πρόνοια για το μέλλον και δεν νομίζουν πως πρέπει και εσείς να λάβετε. Αλλοι πάλι, κατηγορώντας και διαβάλλοντας όσους βρίσκονται στα πράγματα, τίποτε άλλο δεν κάνουν παρά κοιτάνε πώς η πόλη θα τα βάλη με τον εαυτό της, και με αυτό να απασχολήται, ώστε να βρίσκη ο Φίλιππος ευκαιρία και να λέη και να πράττη ό,τι θέλει. Είναι συνηθισμένες σ’ εμάς οι τέτοιου είδους πολιτικές ενέργειες και αυτές γίνονται αφορμές των δεινών μας». Ποτέ δεν είναι αργά για αφύπνιση, φτάνει να το θέλουμε και να το πιστέψουμε και να δράσουμε! Ολοι, όμως, μαζύ, σαν μια γροθιά! Εσείς τι λέτε;
