Για την ιστορία του πράγματος

Το Μάη του 1967, η Δανία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία) υποβάλλουν αίτηση ένταξης στην τότε “Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα”. Η Αγγλία είχε ήδη υποβάλει και το 1961. Η Γαλλία, όμως, του Ντε Γκολ μπλοκάρει όπως και στο παρελθόν την υποψηφιότητά της Αγγλίας, με τις παρακάτω αντιρρήσεις του:
– Πίστευε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία), θα αποτελούσε έναν αντίπαλό του στην ΕΟΚ (Ε.Ε.) και ότι αυτή θα επιχειρούσε να ανακόψει την επιθυμία της Γαλλίας να βρίσκεται στο επίκεντρο της Ευρώπης.
– Ο ίδιος πίστευε επίσης ότι μία Αγγλία στην Ε.Ε. θα διατάρασσε την αναπτυσσόμενη γαλλογερμανική συμμαχία, που το 1963 επισφραγίστηκε με τη Συνθήκη Φιλίας μεταξύ των δύο χωρών.
– Τέλος, θεωρούσε ότι η στενή σχέση του Ηνωμένου Βασιλείου (Αγγλία) με τις Η.Π.Α. θα άνοιγε τον δρόμο για τη διείσδυση και την κυριαρχία των Αμερικανών στην Ευρώπη.
Ομως, μετά τον ανατρεπτικό “Μάη του 1968”, ο Ντε Γκόλ υπέβαλε την παραίτησή του από την Προεδρία. Την οποία ανέλαβε ο διανοούμενος πρωθυπουργός του, ο Ζορζ Πομπιντού (Georges Pompidou, 1969). Εκτοτε, το Παρίσι υιοθέτησε διαφορετική στάση, δηλώνοντας ότι δεν αντιτίθεται κατ’ αρχήν στην υποψηφιότητα του Ηνωμένου Βασιλείου. Ετσι, τον Ιούνιο του 1970 η ΕΟΚ ξεκινά ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη Δανία, την Ιρλανδία, τη Νορβηγία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Σήμερα, αν και ο Τσόρτσιλ επιθυμούσε μια Ε.Ε. (ίσως στα μέτρα του), η Αγγλία μας “αποχαιρετά” από την Ε.Ε. δικαιώνοντας πλήρως τους φόβους και τις αντιρρήσεις του Ντε Γκόλ. Η Ιστορία, βλέπετε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα «αλισβερίσι» συμφερόντων και φιλοδοξιών.