Για την καλή κοπέλα

Δεν θέλησα να γράψω τίποτα τόσο καιρό. Είναι ορισμένα πράγματα που τα νιώθεις και που τα λόγια είναι πολύ λίγα για να τα περιγράψεις. Αισθάνομαι όμως ότι χρωστάω δύο λόγια στην Καλή Κοπέλα, τη σκύλα, που συμβιώσαμε μαζί τα τελευταία 12 χρόνια.
Η Καλή Κοπέλα ήταν μία σκύλα με προσωπικότητα, άλλωστε γι’ αυτό είχε ονοματεπώνυμο. Για να είμαι ειλικρινής το όνομά της ήταν λίγο μεγαλύτερο: «Καλή Κοπέλα Που Της Αρέσει Να Δαγκώνει Και Μοιάζει Με Πειρατής». Πιο μεγάλο, πιο ινδιάνικο, πιο αντιπροσωπευτικό, αλλά και πιο δύσχρηστο. Έτσι τη φωνάζαμε σκέτα Καλή. Και ήταν, όνομα και πράμα. Τι να πρωτοθυμηθώ. Ότι τις έτρωγε με τα “Χανιώτικα Νέα” στον πισινό της μέχρι να μάθει να μην τα κάνει μέσα στο σπίτι; Ότι δυσκολεύτηκε να πιστέψει ότι δεν κυνηγάμε και προπαντός δεν φέρνουμε στο σπίτι την κότα του γείτονα; Ότι δεν διώχνουμε τη γάτα του σπιτιού για να μεγαλώσουμε τα παιδιά της; Ότι δεν τριβόμαστε στα όποια κακά βρίσκουμε στο δρόμο; Ότι δεν τιναζόμαστε από τα σαπουνόνερα όταν κάνουμε μπάνιο; Ότι δεν γαυγίζουμε στην αφεντικίνα όταν αγκαλιάζει το αφεντικό επειδή ζηλεύουμε;
Η Καλή Κοπέλα είχε μια καλή ζωή, σαν μέλος της οικογένειας, ισότιμο. Είχε και καλές αλλά και κακές στιγμές. Στην πρώτη της γέννα έχασε όλα της τα παιδιά. Δυσκολεύτηκα να της πάρω το τελευταίο που το έγλυφε προσπαθώντας να του δώσει ζωή. Τότε έπαθε μελαγχολία και έτρωγε μόνο από το χέρι μου. Έζησε όμως μετά την ευτυχία να γίνει μάνα. Δεν ήταν σκυλί του σαλονιού, αλλά του βουνού και της θάλασσας. Αν και πουλόσκυλο δεν κυνήγησε ποτέ. Όχι, λάθος, κυνηγούσε στον κήπο όσο μπορούσε. Κοτσύφια, ποντίκια, γάτες, μια φορά ένα σκαντζόχοιρο. Προφανώς και ακολουθούσε όπου πηγαίναμε. Μια φορά είχε θάψει ένα κρουασάν σε μια βόλτα στα χιόνια. Ήταν επίσης και δεινή κολυμβήτρια. Είχε διαφορετικό γαύγισμα σε κάθε περίπτωση. «Πεινάω», «διψάω», «ήρθε φίλος», «ήρθε άγνωστος», «περνάει η γριά που φοβάμαι με τα μαύρα και το καροτσάκι», «έχω μπερδευτεί στο λουρί μου».
Εφυγε ήσυχα τον Νοέμβρη του 2014, χωρίς να βγάλει κιχ, μπροστά στην πόρτα του υπνοδωματίου μου. Είμαι ευγνώμων όμως, γιατί κοντά της έμαθα τι θα πει ανιδιοτελής αφοσίωση, αγάπη και χαρά με τα απλά πράγματα της ζωής. Μετά από τόσους μήνες ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει την απώλειά της.