Β’ ΜΕΡΟΣ
Η αλλαγή των χρήσεων στα κτήρια μέσα από την επέλαση του τουρισμού έχει επιδράσει και στο δημόσιο ελεύθερο χώρο, αφού τα καταστήματα τείνουν να εξαπλωθούν όσο μπορούν περισσότερο σε αυτόν.
Eχει μάλιστα δημιουργηθεί μια ιδιότυπη ιδιοκτησία των καταστηματαρχών στο δημόσιο χώρο, θεωρώντας ότι είναι κεκτημένο δικαίωμά τους η ανεξέλεγκτη χρήση του. Ο δημόσιος ελεύθερος χώρος όμως, είναι ζωτικής σημασίας για την ζωή των κατοίκων μιας πόλης. Καταλαβαίνουμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς πλατείες, πεζοδρόμια, παιδικές χαρές, πάρκα, ιδίως σε περίοδο κρίσης, που δεν μπορούμε να αγοράσουμε την αναψυχή μας.
Στην παλιά πόλη η κατάσταση είναι η χειρότερη από κάθε άλλο σημείο της πόλης, αφού εκτός από την κατάληψη των ελάχιστων πλατειών, υπάρχουν δρόμοι που δεν χωράει καν να περάσει καροτσάκι ή ανάπηρος, λόγω της κατάληψής τους από τραπεζοκαθίσματα.
Ο κανονισμός λειτουργίας των κοινόχρηστων χώρων που ψηφίστηκε τελευταία από το δημοτικό συμβούλιο Χανίων κινείται σε σωστή κατεύθυνση (χωρίς να μπαίνουμε σε επιμέρους διαφωνίες), αλλά αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τους καταστηματάρχες, που έχουν μάθει να είναι ασύδοτοι λόγω αδράνειας από όλες τις μέχρι σήμερα δημοτικές αρχές.
Εμείς θα το πηγαίναμε και λίγο παραπέρα, δηλ. να αυξηθούν τα πρόστιμα αυτών που καταλαμβάνουν δημόσιο χώρο που δεν δικαιούνται, να οριστεί ποσόστωση για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος ανά δρόμο ή γειτονιά και να μην ξαναδοθεί «κατ’ εξαίρεση» άδεια λειτουργίας καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος από το Δήμο στις περιοχές αμιγούς κατοικίας.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στην παλιά πόλη βρίσκεται ακίνητο που ανήκει στην περιουσία του Πολυτεχνείου Κρήτης, που αποφάσισε την «αξιοποίηση» του. Μιλάμε βέβαια για τα κτίρια της παλιάς Μεραρχίας και της Πρυτανείας. Μας προκαλεί θλίψη ένα πνευματικό ίδρυμα μέσα από τα όργανά του, να θεωρεί ως φυσιολογική την απόφαση για την μίσθωση του κτιρίου για να γίνει και αυτό ξενοδοχείο. Θα περίμενε κανείς το Πολυτεχνείο Κρήτης να σεβαστεί την ιστορία του τόπου, να αντισταθεί και να μην πέσει στην παγίδα για εύκολο κέρδος μέσω μιας ακόμα τουριστικής αξιοποίησης.
Αυτή η «αξιοποίηση» δεν αφορά τους Χανιώτες, αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι οι νέοι εργαζόμενοι που τους υπόσχονται δεν θα είναι από αυτούς, αλλά θα είναι εισαγόμενοι, όπως στα περισσότερα ξενοδοχεία των Χανίων, δεν θα μπορούν να επισκεφτούν το χώρο αν δεν είναι ζάμπλουτοι πελάτες και εν τέλει θα δημιουργηθεί ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο για λίγους που θα εκμεταλλεύεται ένας ξενοδόχος. Όσον αφορά το κέρδος για το ίδρυμα αυτό είναι αστείο.
Τέλος δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή η «αξιοποίηση» σκοντάφτει στο ότι το κτίριο της παλιάς Μεραρχίας στεγάζει την κατάληψη rosa nera. Μια κατάληψη που είναι ανοιχτή σε κάθε πολιτιστική, εργατική και αντιρατσιστική-αντιφασιστική δράση. Είναι αλήθεια ότι με αυτή την απόφαση συγκρούονται δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μια μεριά είναι ο κόσμος της αλληλεγγύης, των συνελεύσεων, των κοινών δράσεων, ο πολύχρωμος κόσμος των διαφορετικών ανθρώπων που αυτοοργανώνονται και αγωνίζονται για ένα κόσμο δίκαιο. Από την άλλη είναι ο κόσμος των λίγων, των λεφτάδων, των διαπλεκόμενων, των αγοραίων κρυφών συμφωνιών σε κλειστά γραφεία.
Μπορεί οι κ. καθηγητές να θέλουν να «αξιοποιήσουν» την περιουσία του Πολυτεχνείου, όμως να τους πληροφορήσουμε ότι δεν είναι μόνο τα λεφτά που έχουν αξία σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά και πολλά άλλα που δεν έχουν χρηματική ανταπόδοση, αλλά που είναι πολύ σημαντικότερα και προέρχονται από την πραγματική αξιοποίηση του χώρου, που ήδη συμβαίνει.
Ίσως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα, αλλά αυτό αφορά εμάς, όλους τους πολίτες που ήμαστε αλληλέγγυοι και όχι τους καθηγητές. Και δεν είναι μόνο οι καταλήψεις που ήμαστε αλληλέγγυοι, αλλά και ο αγώνας ενάντια στις κατασχέσεις κατοικιών, ο αγώνας για επανάκτηση των δημόσιων ελεύθερων χώρων, ο αγώνας του κάθε φτωχού για αντίσταση στην εξαθλίωση, ο αγώνας για μια ζωή με αξιοπρέπεια.
