Κύριε Διευθυντά,
η λεγάμενη κατ’ ευφημισμόν, «συμφωνία» των Πρεσπών ή κοινώς (α)συμφωνία των Πρεσπών, είναι η αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας που σεβάστηκαν οι αιώνες και οι χιλιετίες.
Πολύ καλά γνωρίζετε πώς ό,τι είναι αναληθές, δεν μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να γίνει αληθές. «Άγει προς φως την αλήθεια ο χρόνος», μας υπενθυμίζει ο Μένανδρος. Συνεπώς η υπογραφή, ως μη ώφελε, μιας αναληθούς διακρατικής συμφωνίας δεν είναι οριστική και αμετάκλητη, όπως οι δημιουργοί της διακαώς επιθυμούν.
Η (α)συμφωνία των Πρεσπών. δεν αφαιρεί μόνο από την Ελλάδα, αλλά αλλοιώνει και την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.
Είναι τόσο προφανής και μεγίστη ανακρίβεια, που δεν έχει καμία προοπτική επιβίωσης. Ενδεικτικά πώς μπορεί να υπάρχει Μακεδονική γλώσσα, με Κυριλλική γραφή του 9ου μ.Χ. αιώνα; Από τον 8ο π.X. ή έστω τον 4° π.X. αιώνα μέχρι τον 9ο μ.X. αιώνα, για 1300 χρόνια, ποια γραφή είχαν οι Μακεδόνες; Αν σιωπήσουμε εμείς, θα σηκωθούν οι πέτρες να μιλήσουν. Πράγματι οι ομιλούσες πέτρες που ανασαίνουν μυστικά κάτω από τη Μακεδονική γη και ανασκάπτει η αρχαιολογική έρευνα, καταμαρτυρούν ΜΟΝΟ την ελληνική γραφή της Μακεδονικής γλώσσας, είτε στην Αττική, είτε στη Δωρική της εκδοχή. «Καί γάρ ή λαλώ σου δήλόν σε ποιεί.1». Τι ανάγκη έχουμε άλλων μαρτυριών;
Το ανά χείρας ιστορικό δοκίμιο, κατ’ ακολουθίαν, έχει μόνον ένα σκοπό: Να κρατήσει αναμμένη τη λαμπάδα της ιστορικής αλήθειας των αιώνων και άσβεστη να την παραδώσει στους αιώνες, σε πείσμα της εφήμερης εγχώριας και διεθνούς ιστορικής αμετροέπειας.
Με εκτίμηση
Ιωάννης Σ. Τσούρας
Μαθηματικός Μ. Sc. – πτυχ. Θεολογίας, διευθυντής Γραφείου
αρχιεπισκόπου Αθηνών
Ιερωνύμου Β’
1. Ματθ. Κστ΄73.
