Είναι ξεκάθαρο πια όσο περνούν οι μέρες (αυτές οι μέρες που σημαδεύτηκαν από τοπικά γεγονότα) ότι στα Χανιά «συζητάμε για τον Αμλετ χωρίς τον πρίγκιπα».
Ολο το γυροφέρνουν για το πόσο ικανοί και έξυπνοι είναι αλλά για την ταμπακιέρα των προβλημάτων της πόλης τίποτα.
Αυτή είναι μια συζήτηση που παγιδεύει τα Χανιά, μέσα στις τροχιοδεικτικές βολές μιας δίκης προθέσεων.
Οι γειτονιές των Χανίων ζητούν καθαριότητα, ασφάλεια, φωτισμό, δράσεις.
Ακόμη και ο Δημοτικός Κήπος… περιμένει τον Αμλετ του και αυτός.
Θέλω να πω ότι μας φάγανε τα πολλά λόγια, οι κακόγουστες σκηνοθεσίες ενός δράματος, που τώρα παίζει την μεταμεσονύχτια προβολή του.
Τούτοι οι ιππείς δεν ξεπεζεύουν ποτέ να κοιτάξουν γύρω τους, να δουν τη θεματική ολότητα της πόλης σπιθαμή προς σπιθαμή, να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο.
Ετσι οι μέρες περνούν και ‘μεις ζούμε ένα τηλεπαιχνίδι με πλούσια δώρα που παίρνουν πάντα οι άλλες πόλεις.
Είναι σαν να ζητάτε από άνθρωπο χωρίς ταλέντο, που επισκέφτηκε όμως σχολή δημιουργικής γραφής, να γράψει καλό βιβλίο. Αυτό δεν γίνεται, και να το θέλει. Θα γράψει, αλλά το βιβλίο του θα θυμίζει εκείνο το άμορφο και άμοιρο πλάσμα, τον Φράνκενσταϊν.