Για την του Θεού Αγιά Σοφιά

Μια μεγάλη ανατροπή είναι λογικό να δημιουργεί ισχυρό κλονισμό. Eκφραση αυτού του κλονισμού είναι η απόλυτη αδυναμία έκφρασης: Περιγραφές όπως “Έμεινα άναυδος”, “Αποσβολώθηκα” κ.τ.λ. είναι αρκετά χαρακτηριστικές.
H θεώρηση μιας μεγάλης ανατροπής σε συλλογική κλίμακα αναμενόμενο είναι να δημιουργεί ανάλογα συλλογικά συναισθήματα.
Ίσως αυτές οι σκέψεις να ερμηνεύουν το γενικό “μούδιασμα” που ακολούθησε την καταιγιστική (αλλά από καιρό διαφαινόμενη) διαδοχή των εξελίξεων γύρω από την Αγία Σοφία.
Στωικά, από πλευράς της χώρας μας, και δίχως κάποια εκφρασμένη πίστη στο “Θαύμα”, (για το οποίο, όμως, και οι άνθρωποι χρειάζεται να εργάζονται!) αφέθηκαν, όλα αυτά τα χρόνια, ανενόχλητοι οι γείτονές μας να προσπαθούν να επισύρουν την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης και να στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, πάντοτε με τον παρορμητικό, ασύνετο και προκλητικό τρόπο που τους διακρίνει.
Η πρόσκαιρη οικονομική άνθηση και η στρατιωτική υπεροπλία, για την οποία εκείνοι μερίμνησαν και μεριμνούν, τάχθηκαν στην υπηρεσία της μισαλλοδοξίας και τη θρασεία διατύπωση απειλών του τύπου “Θα σας ρίξουμε στη θάλασσα!”. Ανάλογες “προειδοποιήσεις” είναι βέβαια απόλυτα συμβατές με τις μακραίωνες, αλγεινές για την πορεία της ανθρωπότητας, πρακτικές τους, μέσω των οποίων οριστικοποιήθηκε η διαμόρφωση της πολιτισμικής φυσιογνωμίας της χώρας τους και των πληθυσμών που μεταφέρθηκαν και εγκαταστάθηκαν εκεί. Όμως, επιχειρώντας να εργαλειοποιήσει ποικιλοτρόπως τον ανθρώπινο πόνο, να παραμορφώσει τη συλλογική μνήμη και να θορυβεί με το σείστρο του Φόβου ανά χείρας, ο νάρκισσος ηγέτης απέτυχε παταγωδώς στους στόχους του. Οι μεγαλοστομίες του και η επιμονή του να φωτογραφίζεται με φόντο τον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας δεν φαίνεται να απέφεραν τους καρπούς που ο κύριος Ερντογάν θα επιθυμούσε.
Σε πρακτικό επίπεδο, ο επικίνδυνα γραφικός αυτός άνθρωπος είναι αναμενόμενο να γνωρίζει καλά τους κανόνες της διπλωματικής φιλίας και τα κίνητρα ευκαιριακών συμμαχιών. Προφανώς, δεν είχε αμφιβολία για το ποια θα ήταν η στάση των “φίλων” και “συμμάχων” της χώρας μας απέναντι στο τραγελαφικό εγχέιρημά του. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι δύο και πλέον αιώνες πριν την Άλωση της Πόλης προηγήθηκαν οι καταστροφές και λεηλασίες από τους (ομόθρησκους;;;) Σταυροφόρους. Ας μην ξεχνάμε τα κλεμμένα από τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης μπρούτζινα άλογα, γνωστά και ως “Τέθριππο του Θριάμβου”, έργο του αρχαίου Έλληνα γλύπτη Λύσιπου, πιστά αντίγραφα των οποίων σήμερα στολίζουν τη μετόπη του ναού του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Είναι γνωστό ότι στο Μουσείο της Περγάμου, στο Βερολίνο, εκτίθενται τα αξεπέραστης αξίας γλυπτά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, κλεμμένα από την κατεχόμενη Μικρά Ασία, και πάντοτε με τις ευλογίες του τότε σουλτάνου. Στο Μουσείο του Λούβρου υπάρχει η Αφροδίτη της Μήλου (και όχι μόνο), ενώ στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης εκτίθεται μέγας πλούτος αρχαίων ελληνικών γλυπτών. Στο Μουσείο του Λονδίνου ασφυκτιούν, σήμερα ακόμα, τα βάναυσα λεηλατημένα μάρμαρα του Παρθενώνα, τα οποία με απόλυτη άνεση και με τη βοήθεια των Τούρκων κατακτητών φυγάδευσε ο λόρδος Έλγιν στην Αγγλία, οραματιζόμενος δόξα και πρόσθετο πλούτο. Όμως, ούτε εκείνου η φαντασίωση πραγματοποιήθηκε.
Και τώρα, τι;;;
Η ζωή, όχι με την έννοια της πεπερασμένης διάρκειας του ανθρώπινου βίου, διαγράφει ανεμπόδιστα τους κύκλους της. Στη διάρκεια κάθε τροχιάς, άλλες όψεις προσωρινά αναφαίνονται και άλλες προσωρινά μοιάζει να επισκιάζονται και να καταποντίζονται, αλλά είναι περισσότερο από βέβαιο ότι πάντοτε “έστιν Δίκης οφθαλμός”. Οχι με την έννοια του Τιμωρού Θεού, όπως περιγράφεται σε εδάφια άλλων θρησκειών, αλλά με την έννοια της Θείας Πρόνοιας και Σοφίας που, ακόμα και τη στιγμή που επιτρέπει να συμβαίνει το ανάρμοστο, το άδικο, το υβριστικό, το απευκταίο, εξακολουθεί να εργάζεται για μια πιο στέρεη επαναφορά της δικαιοσύνης, της αρμονίας και της ειρήνης στον σύμπαντα κόσμο. Ως εκ τούτου, οι κατά συρροήν διαταράξεις κάθε προσπάθειας για αρμονική και σεβαστική συνύπαρξη των λαών, με στόχο την αφελέστατη και ανώριμη προσδοκία εγκαθίδρυσης μιας νέας “αυτοκρατορίας”,  είναι βέβαιο ότι δεν θα ευτυχήσουν. Στον οφειλόμενο χρόνο, ο οποίος δεν προσδιορίζεται με τα μέτρα της φθαρτότητας, η απάντηση θα δοθεί. Ανάμεσα στα μεστά σοφίας αποφθέγματα του λαού μας, είναι και το γνωστό “Όταν οργιστεί ο Θεός του μέρμηγκα, του δίνει φτερά και πετά”. Αφήνεται ο φαντασιόπληκτος μέρμηγκας να πετά με τα πρόσκαιρα φτερά του -αλλά να πάει πού, ο δόλιος;;;
Αφού δεν είναι πλασμένος για να πετά! Το μέλλον του είναι προδικασμένο.
Η παραβολική αυτή φράση, μεταφερόμενη στα καθ’ ημάς, θυμίζει ότι κάθε απόπειρα διαστρέβλωσης της αλήθειας είναι καταδικασμένη. Οι όποιες μεταμορφώσεις (conversions), που σκοπούν στην απόσπαση της προσοχής και τον κατευνασμό των καταδυναστευόμενων μαζών ουδέποτε θα αναχαιτίσουν την πορεία της ανθρωπότητας προς τη μία και μόνη αλήθεια, η οποία εκφράζεται μέσα από τη μοναδικότητα και την ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου. (Ο χαρακτηρισμός “μάζες”, όπως είναι γνωστό, περιγράφει μεγάλα αθροίσματα ψυχών οι οποίες έχουν γνωρίσει την υποτίμηση, αδικία, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, την τρομοκρατία και οι οποίες, προκειμένου να επιβιώσουν, καταφεύγουν τυφλά και απεγνωσμένα στις ανοιχτές αγκάλες των επιδέξιων χειριστών της τύχης και της ζωής τους. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή τους η απόλυτη κατάργηση του ατομικού δικαιώματος της ανεμπόδιστης σκέψης και έκφρασης).
Με βάση τα παραπάνω, η μορφή της Θεοτόκου Παναγίας, στο πρόσωπο ης οποίας στηρίχθηκε η αναδόμηση της θέσης της γυναίκας στην οικογένεια και την κοινωνία σε όλο τον Δυτικό -και όχι μόνο- κόσμο, δεν έχει να φοβηθεί από ασύντακτες, ασύγχρονες και σπασμωδικές εκφράσεις μισαλλοδοξίας φοβικών πολιτικών ηγετών, σε ένα  κόσμο όπου η καταλλαγή και ανεξιθρησκεία, καθώς επίσης ο σεβασμός στο πρόσωπο και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, αναγνωρίζονται ως ακρογωνιαίοι λίθοι της πανανθρώπινης ευημερίας. Δεν είναι παράδοξο, βέβαια, ότι αυτό συμβαίνει σε μια χώρα όπου, σήμερα ακόμα, η γυναίκα παραμένει δέσμια του θεσμού της ανδρικής πολυγαμίας και καθίσταται αποδέκτης της συνακόλουθης διαταραχής της οικογενειακής αρμονίας και λειτουργικότητας, καθώς επίσης της  κοινωνικής υποτίμησης. Τέλος – μεταξύ πολλών άλλων- δεν γίνεται το “Αμήν” να μεταγράφεται ως “Αμάν”, στα πλαίσια των αναρίθμητων εκδοχών της αυθαιρεσίας μιας άλλης “λογικής”.
Αυτά τα λίγα, με πολλες ευχές στον χειμαζόμενο λαό της γείτονος χώρας για καλή υπομονή και καλή Λευτεριά από τις αλυσίδες που ανεπαισθήτως χαλκεύτηκαν για να τον δέσουν ασφυκτικά. Μακάρι να σπάσουν αυτές οι αλυσσίδες και οι άνθρωποι να διαχωριστούν από την ύλη της μάζας, να προχωρήσουν μπροστά με ελεύθερη βούληση και σκέψη. Ως προς τους “φίλους” και “συμμάχους” μας, ας προσπαθήσουν να δώσουν απάντηση εκεί όπου σημειώνονται ερωτηματικά. Με δεδομένο ότι τα λάθη είναι σύμφυτα με την ανθρώπινη φύση,  πάντα υπάρχει χρόνος για αναγνώριση διαχρονικών σφαλμάτων και αποφασιστικά βήματα επανόρθωσης.
Το Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο πάντοτε, όπως μας έχει διδάξει η παλαιότερη και πρόσφατη Ιστορία, βρίσκεται στο “μάτι του κυκλώνα” και συχνά καθίσταται τόπος εύκολης εκτόνωσης των αδιέξοδων θεμάτων και αστοχιών της εκάστοτε κοντόφθαλμης πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας. Όμως αρκεί να γνωρίζει ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης -όπως και ασφαλώς γνωρίζει- την αμέριστη συμπαράσταση και συμπαράταξη, την αδιάλειπτη προς τα Άνω ευχή υπέρ του προσώπου του και υπέρ της ειρηνικής και απρόσκοπτης έκφρασης των αρμοδιοτήτων του, στα πλαίσια ενός αξιώματας ευθύνης με ισχυρότατους συμβολισμούς. Είναι δεδομένη η νοερή συμπαράταξη και συμπαράσταση όχι μόνο του όπου γης ελληνισμού, αλλά και της (ομόθρησκης ή μη, ομόδοξης ή μη) ανθρωπότητας η οποία έχει βαπτιστεί στα νάματα της ελληνικής παιδείας.
Οφειλόμενη είναι η ευχαριστιακή αναγνώριση της θέσης την οποία ιδιαίτερα εξέφρασε η Εκκλησία της Κρήτης, καθώς, μέσα από το πρόσωπο και τον λόγο του πάνσεπτου Ποιμενάρχη της Αρχιεπισκόπου Ειρηναίου, άφησε πνευματικό αποτύπωμα ευθύνης στην αρχή μιας νέας, καθοριστικής διαδρομής που μοιάζει να προσκαλεί την πανανθρώπινη σκέψη και διανόηση.