Για ριμαδόρο γράφω σας, που ειν’ απ’ το Σφηνάρι,
μα έλκει την καταγωγή, από το Σιρικάρι.
Στων στιχουργών τον σύλλογο, τον γνώρισα πριν χρόνια
και μια φιλι’ αναδείχτηκε, που θα κρατά αιώνια.
Τζωρτζάκης το επώνυμο, Στέφανος τ’ όνομά του,
να τον φυλάει ο Θεός και νά ’χει την υγειά του.
Σαν το παλιό καλό κρασί, οι ρίμες του μυρίζουν
και σ’ όσους τσι διαβάζουνε, απόλαυση χαρίζουν.
Ρίμα στον Εννιαχωριανό και Γιώργο Καμβυσέλλη,
στς’ εφημερίδες έγραψε, που είναι σκέτο μέλι.
Την άδολη φιλία μας, στα ύψη ανεβάζει,
μ’ έμμετρο τρόπο που κι αυτός, ‘πιτήδεια ταιριάζει.
Λόγια δε βρίσκω αρκετά, να τον ευχαριστήσω,
γι αυτό και στον αδερφοχτό, το έργ’ αυτό θ’ αφήσω.
Ετούτος ο ‘Νιαχωριανός κι αδερφοχτός ο Γιάννης
σε με τα βάρη φόρτωσε κι αυτόνε πού τον πιάνεις.
Στο Βλάτος θε να βρίσκεται, τσι ρίμες του να γράφτει,
ή κηπαράκι στη κορφή, για μαρουλάτσα σκάφτει.
Τη πιθυμιά του δε μπορώ, ο τυχερός μην κάμω
κι ετσά τη ρίμα αρχινώ, σύνεργα βάνω χάμω.
Επά που μ’ έριξ’ ο Θεός, στου Σφηναριού το κύμα,
το Στέφανο εγνώρισα, σ’ ούλα που είναι χύμα.
Αγάπη σπέρν’ όπου βρεθεί, Χανιά και στο Σφηνάρι,
τιμή που έγραψε για μας, του το χρωστάμε χάρη.
Τα λόγια σου μας σκλάβωσαν, Στέφανε, φχαριστούμε,
δεν έχω πράμα να σου πω, κατέεις, σ’ αγαπούμε.
Η ρίμα που μας έπεψες γραμμένη με μεράκι,
πολά μας εσυγκίνησε, τρανό συχωριανάκι.
Ετούτο μόνο θα σου πω, ξέχωρα εχτιμώ σε,
κι α στήσω θέλω μια χωσά, που μαρουβά χρωστώ σε.
Με την αγάπη μου.
