Και πάλι, όπως κάθε χρόνο, τη δεύτερη Κυριακή του Μάη θα γιορτάσουν οι μητέρες όλου του κόσμου. Μικρομαμάδες, ώριμες κυρίες, γιαγιάδες, όμορφες, άσχημες, ψηλές, κοντές, μαύρες, κίτρινες, άσπρες… Μαμάδες της ιστορίας και της παράδοσης, του κορωνοϊού και των πολέμων, του πόνου και της χαράς, της αυστηρότητας και της γλυκύτητας.
Ναι, ο Θεός λένε, έπλασε τη μητέρα, για να διορθώνει τα λάθη Του. Κι έτσι είναι, αφού μόνο η μητέρα ανέχεται, συγχωρεί, αυτοθυσιάζεται για τα παιδιά της που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή της.
Στο ποίημα “Γλυκειά μου Μάνα” ο ποιητής Κυριαζής Αθανάσιος (1887-1950), φέρνει στο νου τις άλλες μανάδες, τις “παλιές” Παναγίες του πολέμου που οι άντρες ή τα παιδιά τους στην Ελλάδα και την Κρήτη, σκοτώθηκαν (Β’ παγκόσμιο ή εμφύλιο), με αντίπαλους ξένους ή ντόπιους.
Χαροκαμένες μάνες, με την αγιοσύνη στο πρόσωπό τους, την καρτερικότητα και το άγχος να θρέψουν τα παιδιά τους, και να τα παιδαγωγήσουν σωστά:
«Μαυροντυμένη, μαυρομαντηλούσα,/ και τα σου αστείρευτα κλαμένα
Παρθένα Μεγαλόχαρη, Ελεούσα,/ Ησουν για μένα.
Μάνα, Πατέρας, Φίλος-τριπλή χάρη./ Και στις βαριές δουλειές τρίζαν τα χέρια.
Χήρα, δουλεύτρα, κάτου απ΄ το λυχνάρι,/ Στα κρύα νυχτέρια.
Ήταν βοριάς, στη στέγη, που βογγούσε,/ Κι ήταν η ερμιά, που αλύχταγε στην πόρτα.
Μα μέσα ο Θεός της φτώχιας μάς βλογούσε,/ Τα λίγα χόρτα.
Και Συ, κλαμένη, μαυροφορεμένη,/ Φιλί κι ορμήνια ο λόγος σου καμπάνα
Μες στην ψυχή μου Ανάσταση σημαίνει,/Γλυκειά μου Μάνα»
Μάνες που κάθε φορά τις αναθιβάνει ο νου είναι αναπόφευκτο το δάκρυ…
Για τις παλιές μανάδες
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Για τη γιορτή της μάνας, της ζωντανής και της συχωρεμένης, θα αναφέρω δύο ιστοριούλες, που φανερώνουν την αληθινή, την έμπονη ή αυτοθυσιαστική αγάπη της μάνας, απανταχού της γης:
1.- Στο μέσον της κρίσιμης δεκαετίας του 1950, σ’ ένα βαμβακοχώραφο του Βεροιώτικου κάμπου και κάτω από τη σκιά επιβλητικής μουριάς μια χήρα μάνα με τα δύο αγόρια της ξεκουράζονταν απ’ τη βαριά δουλειά κι έπαιρναν το μεσημεριανό κολατσιό τους: μια ντοματοσαλάτα κι ένα ξεροκόμματο σταρένιο ψωμί. Ο μικρότερος γιος που υπηρετούσε στρατιώτης και βρέθηκε στο χωριό του με τετραήμερη αγροτική άδεια της Μονάδας του, πάνω στη συζήτηση έκανε λόγο για τη “μοιρασιά” των χωραφιών και μ’ ενθουσιασμό πρότεινε στη μάνα και τον μεγαλύτερο αδελφό του [22] να έπαιρνε -ανυπερθέτως- αυτός το χωράφι με τις μπαμπακιές [βαμβάκι]. Τότε, ο μεγαλύτερος αδελφός άρπαξε το μαχαίρι κι όρμησε να το μπήξει στα σπλάχνα του μικρού αδελφού. Αυθόρμητα και πάραυτα, η χαροκαμένη μάνα πρόταξε το μπέτη της [στήθος] και δέχτηκε αυτή τη θανάσιμη μαχαιριά του παιδιού της. Τα δύο αγόρια, έπεσαν πάνω στη μάνα τους που πρόλαβε κι έπιασε τα χέρια τους και τα ‘ φερε πάνω στην καρδιά της, που έσβηνε λεπτό το λεπτό!… Θρήνος σ’ όλο το χωριό και τη γύρω περιοχή.
2.- Από τις παραδόσεις και τους θρύλους του Ρουμλουκιώτικου [Βεροιώτικου] κάμπου η δεύτερη ιστοριούλα.
Κοντά στη δροσερή πηγή ενός ιδιωτικού δάσους, μια φιδομάνα οχιά [έχιδνα] λιάζονταν και καμάρωνε τα δύο όμορφα παλικαράκια της που έπαιζαν μεταξύ τους. Κάποια στιγμή, το ένα φιδάκι, το πιο χαδιάρικο επιζητούσε περισσότερο παιχνίδι με το αδελφάκι του που, ωστόσο αυτό ενοχλήθηκε από την επιμονή του μικρού αδελφού του και πάραυτα όρμησε να το δαγκώσει: Τότε, η φιδομάνα οχιά με το ένστικτό της διαισθάνθηκε τον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε ο κανακάρης γιόκας της και μπήκε, πάραυτα, ανάμεσά τους και δέχτηκε αυτή το θανάσιμο δηλητήριο του άλλου παλικαριού της: ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το δηλητήριο των μικρών σε ηλικία εχιδνών [οχιών] είναι πολλαπλά πιο δραστικό και θανατηφόρο από τις μεγάλες οχιές.
Φιλικά και με τις καλύτερες ευχές μας για όλες τις μάνες του κόσμου και καλό παράδεισο στις δικές μας μάνες – τις ηρωίδες.
Γιώργος Καραγεωργίου συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ