Για το 2024 και το 2025…

Πρωί. Γλυκοχαράζει και στην πόλη ετούτη, τη στοργική µάνα κάποιων τυχερών, την άσπλαχνη µητριά άλλων άτυχων και τη σκληρή παραµάνα ορισµένων κακότυχων,  η νέα µέρα. Τώρα µόλις ξύπνησα ή µάλλον µε ξύπνησαν κάποιες από τις τελευταίες ρόδινες ηλιαχτίδες της φετινής χρονιάς που µπήκαν σαν απρόσκλητοι διαρρήχτες από τις γρίλιες του παραθύρου µου
Ασυναίσθητα και αυθόρµητα, ξανακλείνω τα µάτια. Φεύγω από το δωµάτιο και το σπίτι. Φαντάζοµαι, φίλοι µου,  ότι βρίσκοµαι στην αποµόνωση µιας µε βαριές ωσάν του Προµηθέα αλυσίδες για εκτελεστικά όργανα προστάτριας των νόµων των αρχόντων φυλακής ή έστω ενός λευκού απέξω και µαύρου εντός νοσοκοµείου.  Μόνη µου επαφή µε τον έξω κόσµο ένα θαµπωµένο και κουρασµένο από τα χρόνια παράθυρο και για να µου επιτρέπει να δω έξω είναι να βγάλω τα έξω απ’ αυτό σκουριασµένα από τα δάκρυα όσων έχουν αντικρίσει κάγκελα.
Βλέπω, λοιπόν,  έξω πολλά και πολλούς, όλα και όλους, χωρίς να µε βλέπει και να µε αντιλαµβάνεται κανείς, δίχως να µε αγγίζει τίποτα.
Και παρατηρώ, καλοί µου άνθρωποι, για µια εισέτι φορά πως η µέγιστη αρχή, που µε συνοδεύει παιδιόθεν και δεν πρόκειται να προδώσω ποτέ µου, παραµένει να σέβοµαι και να τηρώ τις αρχές µου και να πατοκεφαλω όσους αναδείχνονται µικρές αρχές ( ο νοών νοείτω!) και τους ανάξιους (ο έχων µάτια να βλέπει!)
Και µετ’ από όσα βλέπω και εκείνα που ακούω έρχονται οι διαπιστώσεις. Έχω κοντά µου τις αρχές µου όχι ως παρωπίδες, όµως, αλλά, αγαπητό µου ανθρωπολόι, ως εφόδιο στο δύσκολο αγώνα για αντικειµενική θεώρηση και  κρίση της πραγµατικότητας.
Είναι επικίνδυνο για την πραγµατικότητα την ίδια να βλέπουν πολλοί, από τις παρωπίδες που φορούν επηρεασµένοι, την ίδια πραγµατικότητα ως κάτι διαφορετικό, εις έκαστος και άλλο.
Είναι επικίνδυνο για την διαφορετικότητα να εκδηλώνεται αστήρικτη, γιατί οι φορείς της έτσι δεν µπορούν να την υποστηρίξουν. Ταυτόχρονα, και η ίδια η διαφορετική άποψη ή στάση ζωής µπάζει και συνάµα έχει ευάλωτα ποδάρια, όταν,  σεβαστή µου ανθρωπότητα, δεν βασίζεται σε γερά θεµέλια,  αλλά είναι κύηµα αντίδρασης στείρας και αντικοινωνικής ή είναι ο µόνος τρόπος επιβολής του δικαίου της γροθιάς των φαινοµενικά δυνατών στους πιο αδύνατους κρίκους της κοινωνικής αλυσίδας.
Ο Χρόνος, που έρχεται όπως και εκείνος που φεύγει,  είτε ως συγκεκριµένα ηµερολογιακό έτος είτε ως καιρός και εποχή εν γένει, δεν είναι, καλοί µου άνθρωποι, υπόθεση και κτήµα µου, σου, του, της, σας, τους. Είναι όλων µας.
Και η διοίκηση και η διαχείρισή του απαιτούν σύνεση και προσοχή, γιατί, φίλοι µου,  αφορούν σε βήµατα µονάχα προς τα εµπρός χωρίς περιθώρια και δυνατότητα για πισωπάτηµα…..
Καλή χρονιά µε υγεία για όλους και όλες!