Κύριε διευθυντά,
ακόμη μια φορά αποδεικνύεται δυστυχώς ότι εκείνο που πρωτίστως απασχόλησε τους πολιτικούς που μας εκπροσωπούν ήταν η επανεκλογή τους. Τα κοινωνικά προβλήματα απλά, δεν τους ενδιαφέρουν. Για τη μη λειτουργία μέχρι σήμερα του Γυμνασίου – Λυκείου Σφακίων ο λόγος.
Λόγω έλλειψης καθηγητών. Αισίως φτάσαμε στο Νοέμβριο και οι καθηγητές ακόμη δεν ήρθαν και η δικαιολογία, ότι οι εκπαιδευτικοί δεν αποδέχονται τη θέση λόγω του απομακρυσμένου της περιοχής, είναι επιεικώς αστεία.
Μα αλήθεια, ξαφνικά προέκυψε το πρόβλημα; Τους προηγούμενες μήνες έγινε κάποια σχετική ενέργεια; Μερίμνησε κάποιος και με ποιο τρόπο; Και βρισκόμαστε στο θλιβερό παρόν, όπου οι τοπικοί μας άρχοντες περιφέρονται από πανηγύρι σε πανηγύρι και κάποτε τυχαία, ενημερώνονται για την κατάσταση. Μεταξύ τυρού και αχλαδίου, κάνουν τηλεφώνημα στον αρμόδιο στη Δ/θμια, σε τέτοιο σοβαρό επίπεδο.
Αυτά λαμβάνουν χώρα. Και αναρωτιέται εύλογα κάποιος: Πού ζουν αλήθεια; Σε άλλο πλανήτη; Αυτοί που διεκδίκησαν την ψήφο μας και τώρα σουλατσάρουν ικανοποιημένοι έχουν εικόνα του τι συμβαίνει πραγματικά στον νομό μας; Αυτά συμβαίνουν σ’ ένα σύστημα που θέλει τους νέους του να σπουδάζουν. Αλλά αφήνει τα σχολεία χωρίς στελέχωση, να καταφεύγουν στα φροντιστήρια, όταν βέβαια έχουν τα χρήματα. Αυτή είναι η υποστήριξη στους κατοίκους της επαρχίας που επιμένουν να μην την εγκαταλείπουν, για να έχουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής τα παιδιά τους. Ας μην κρυβόμαστε πια, η επαρχία αργοπεθαίνει. Τίποτα δεν άλλαξε. Και ο τουρισμός μόνο εποχιακά κρύβει τις πληγές από την εγκατάλειψη και την ερήμωση εξαιτίας της αδιαφορίας της Πολιτείας. Ας μείνουν κλειστά τα σχολεία λοιπόν. Να περιμένουμε τους τουρίστες το επόμενο καλοκαίρι.
Τι τα θέλουμε… Στο κάτω κάτω ο τουρισμός είναι ένας κλάδος που δεν απορροφά, δεν χρειάζεται επιστήμονες. Σερβιτόρους και καμαριέρες απαιτεί να κάνουν υποκλίσεις στους πολιτισμένους ξένους επισκέπτες αλλά να μη γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Φτάνει πια με την αδιαφορία αυτών που αποσπούν την ψήφο μας με υποσχέσεις. Ως πότε θα δείχνουμε ανοχή σ’ αυτό το πανηγύρι των αδιάφορων, ανεπαρκών, άσχετων και επιφανειακών που αδυνατούν να βρουν λύσεις για τα αυτονόητα, για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων, μια ζωτική λειτουργία!
Κλείνω με το ερώτημα από το βιβλίο του αξιότιμου Χ. Γιανναρά: «Ως πότε θα παίζουμε στο δικό τους γήπεδο»;
Σοφία Κριαρά
