Oταν είχα πρωτοέρθει στα Χανιά και είδα το κακό πουλί είχα συγκινηθεί. Aλλο να ξέρεις τι έγινε και άλλο να βλέπεις αντικείμενα που φτιάχτηκαν εκείνη την εποχή και μάλιστα από τους ναζί. Μου ήρθαν στη μνήμη όλα όσα ήξερα.
Oτι η Κρήτη κατελήφθη από αέρος, ότι ο κρητικός λαός αντιστάθηκε ηρωικά, ότι οι Γερμανοί έκαναν θηριωδίες κατά του ντόπιου πληθυσμού για τον αντιστασιακό του αγώνα, ότι ισοπεδώθηκαν ολόκληρα χωριά, ότι η καθυστέρηση κατάληψης της Κρήτης ήταν και ο ουσιαστικός λόγος που οι ναζί έχασαν τον πόλεμο, αφού με την καθυστέρηση τους έπιασε ο ρωσικός χειμώνας.
Χαρακτήρισα το κακό πουλί αντικείμενο, γιατί ως “έργο” όπως και πολλά άλλα που έφτιαχναν τότε οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν αμφιβόλου τέχνης, για να μην πω κακαίσθητο. Η θεία δίκη γκρέμισε το πουλί και έμεινε μόνο η γερμανική επιγραφή. Μπορεί να ήταν κεραυνός, μπορεί μπαλωθιά, σημασία δεν έχει πώς γκρεμίστηκε, αυτό το ιστορικό μνημείο, αλλά σήμερα έχει μείνει μόνο η επιγραφή.
Ίσως κάποιοι παραξενευτούν για τον χαρακτηρισμό, αλλά ναι, είναι ιστορικό μνημείο. Τα ιστορικά μνημεία δεν είναι απαραίτητο να είναι καλαίσθητα, ούτε να μας αρέσουν, ούτε να μας θυμίζουν πάντα καλά πράγματα. Τα ιστορικά μνημεία συμβολίζουν μια εποχή και υπάρχουν για να θυμίζουν στις νεότερες γενιές ότι αυτή η εποχή υπήρξε. Δεν είναι ψέμα ότι πέρασαν από εδώ οι ναζί και ιδού τα έργα αυτών, που σκόρπισαν το θάνατο.
Το κακό πουλί σαν μνημείο μας ανήκει, όπως μας ανήκει η γη μας, οι μνήμες μας, οι παραδόσεις αντίστασης και γενναιότητας αυτού του τόπου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να το αγγίξει. Αυτοί που το έφτιαξαν το εγκατέλειψαν, μετά την ήττα τους και τη λήξη του πολέμου. Εμείς έχουμε λόγο να το κρατήσουμε, να το δείχνουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας και να τους λέμε: «Αυτό το κακό πουλί το φτιάξανε αυτοί που αιματοκύλησαν τον κόσμο, που ευθύνονται για αγριότητες που δεν βάζει ανθρώπου νους. Αυτό είναι, κοιτάξτε το καλά και προσέξτε να μην ξαναφανεί στους ουρανούς μας».
Δεν έχει κανείς άλλος δουλειά να ασχολείται με το κακό πουλί, ή με ό,τι έμεινε από αυτό, πολύ περισσότερο αυτοί που το έφτιαξαν. Και είναι αλήθεια ότι έπρεπε κάτι να γίνει τόσα χρόνια με το κακό πουλί, να μην στέκει εκεί αμήχανο. Θα μπορούσε για παράδειγμα να τοποθετηθεί σε ένα μουσείο μνήμης, ή να στηθεί δίπλα του μνημείο με γραμμένα όλα τα ονόματα των αμάχων σκοτωμένων που άφησε πίσω του. Αφέθηκε όμως στην τύχη του όπως και τα περισσότερα πράγματα στην Ελλάδα.
Οι επιζήσαντες αλεξιπτωτιστές, οι απόγονοί τους, οι φίλοι τους και οι νοσταλγοί των ναζί, θέλουν λέει να το πάρουν από κει, να το πάνε κάπου, που να είναι πιο ωραία, να το καλλωπίσουν, να του κάνουν προφανώς και τελετές και έτσι να αλλοιώσουν τη ιστορία, όπως προσπαθούν κάποιοι όπως ο Ρίχτερ, ότι οι αλεξιπτωτιστές ήταν ιππότες και οι κρητικοί άγριοι δολοφόνοι.
Αυτοί το μόνο που μπορούν να κάνουν όταν πατάνε την κρητική γη είναι να πηγαίνουν στους τάφους των συγγενών τους στο Μάλεμε και να ανάβουν σεμνά και χωρίς τυμπανοκρουσίες κανένα κεράκι. Ως εκεί.
Ας είχαν αυτοί που σκοτώθηκαν τρόπο να μιλήσουν στους νοσταλγούς, για να τους πούνε αν έφυγαν δίκαια ή άδικα. Ας είχαν τρόπο να πούνε για τα νιάτα τους που χάθηκαν στο όνομα του εθνικοσοσιαλισμού, του ρατσισμού, του φασισμού, της λεγόμενης ανωτερότητας της άριας φυλής.
Σήμερα η Γερμανία είναι μια ισχυρή χώρα, που έτυχε να έχουμε εμπλακεί μαζί της σε οικονομικές δοσοληψίες. Το ότι έχει η Γερμανία οικονομική υπεροχή δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα ο κάθε Γερμανός, ή ακόμα και το γερμανικό κράτος να έρχεται εδώ, για να ψάχνει αυτά που άφησαν πίσω οι πρόγονοί τους. Οι σύγχρονοι Γερμανοί θα πρέπει να σκεφτούν ότι αυτό που κυρίως άφησαν πίσω οι πρόγονοί τους ήταν νεκρούς, πολλούς νεκρούς από όλες τις πλευρές. Και να σκεφτούν ότι το κακό πουλί συμβολίζει αυτή τη θηριωδία.
