Θα μπορούσε να πει κανείς ανενδοίαστα ότι βιώνουμε εποχές όπου το κάλεσμα για έναν άλλο κόσμο με διαφορετικές συνθήκες διαβίωσης συνθλίβεται από την τρομακτική πίεση που ασκούν τα κάθε λογής συμφέροντα, ατομικά ή γενικά. Αυτό που αποκαλείται «καλό για τον κόσμο» δεν είναι παρά καταναλωτικά αγαθά, που στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτοματοποιούν τη ζωή και αποσυνδέουν τον άνθρωπο από τις δραστηριότητές του.
Ενίοτε μάλιστα αυτά τα αγαθά αποκαλούνται «παροχές» στον καθημερινό βίο, παροχές που συμβάλλουν τα μάλα στον έλεγχο της ζωής του καθενός. Με λίγα λόγια, κάνουν τον άνθρωπο να σαγηνεύεται από την τεχνολογία σε σημείο που όπως στο facebook δίνεται η δυνατότητα να ξέρεις ανά πάσα στιγμή που είναι ο γνωστός και φίλος σου, ο οποίος ενεργοποιεί την δυνατότητα εντοπισμού, να μπορεί ο καθένας να αυτοδιαφημίζεται ότι είναι πολυταξιδεμένος.
Τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να αναζητήσουμε και πάλι την απλότητα; Πώς μπορούμε να βρούμε ξανά την πηγή που θα μας ξαναδώσει την πραγματική χαρά της χαμένης νιότης; Συνταγές επιβίωσης δεν υπάρχουν. Ο δρόμος της Παιδείας και της μόρφωσης όμως παραμένει ανοιχτός. Τα δε μυστικά περάσματα δεν έχουν χαθεί.
