Για το Πειραµατικό Λύκειο Χανίων

Κύριε  διευθυντά,

παρακολουθώ µε ενδιαφέρον την αγωνία και τον αγώνα  σύσσωµης
της Σχολικής  Κοινότητας  της Β/θµιας Εκπ/σης της πόλης µας, σχετικά µε την µετατροπή – κατάργηση ενός υφιστάµενου Λυκείου, για την στέγαση του υπό ίδρυση  Πειραµατικού Λυκείου, ως φυσική συνέχεια, του άριστα λειτουργούντος τώρα και τρία χρόνια  Πειραµατικού Γυµνασίου.
Η λύση που δροµολογείται, δηλαδή, η αξιοποίηση των τυχόν πλεοναζόντων χώρων του Πειραµατικού Γυµνασίου και η ενοικίαση από τον ∆ήµο Χανίων, για τις επιπλέον ανάγκες, του κτηρίου Παπαδόπετρου, δίνει µια κάποια λύση, αν και εδώ  φαίνεται να ισχύουν τα γνωµικά: ‘‘Το µη χείρον  βέλτιστον’’ και ‘‘ανάγκα και Θεοί πείθονται’’. Η δικαιολογηµένη αναταραχή και πρωτοφανής κινητοποίηση  γονέων , µαθητών, εκπαιδευτικών, Συλλόγων και πολιτικών, έφεραν απ’ ό,τι φαίνεται αποτέλεσµα.
∆εν µετατρέπεται κανένα Λύκειο σε Πειραµατικό, τα παιδιά θα  συνεχίσουν να φοιτούν στα Σχολεία της περιοχής τους και αυτό είναι µεγάλο κέρδος.
Ζηµιωµένα θα βγούν τα παιδιά του υπό ίδρυση Πειραµατικού Λυκείου, δίχως βεβαίως να φταίνε σε τίποτα, άλλοι φταίνε και γνωρίζουµε όλοι ποιοι  ολιγώρησαν.
Η εµπειρία µου ως διευθυντής, σε τέσσερα ∆ηµοτικά Σχολεία, µε λειψές υποδοµές, των Μουρνιών, του 6ου ∆ηµοτικού, του 1ου ∆ηµοτικού  (Αγίου Λουκά) και του 17ου ∆ηµοτικού µού δίδαξε πολλά.
Στις Μουρνιές, το 1989 υπήρχε το παλιό ∆ηµοτικό από την εποχή του Βενιζέλου, µε τρεις αίθουσες  και το γραφείο των δασκάλων που και σ’ αυτό κάναµε µάθηµα. Το Σχολείο προήχθη σε εξαθέσιο, νοικιάσαµε ακριβώς απέναντι, δυο µικρές αίθουσες δίχως αυλή, µε την ανοχή της αρµόδιας επιτροπής έγκρισης για αυτόν τον σκοπό, και τα διαλείµµατα περνούσαµε, κλείνοντας τον δρόµο, τα παιδιά στην αυλή του Σχολείου, µα και τις ώρες της Γυµναστικής, θυµάµαι την καλή συνάδελφο κ. Αλέκα Αναλάτου, µε τι ευθύνη αλλά και µε τι αγωνία και φόβο περνούσε τα παιδιά απέναντι.
Ο αγώνας για νέο Σχολείο έγινε σηµαία όλων  των Μουρνιανών, µαζέψαµε χρήµατα, για το εντελώς συµβολικό τίµηµα,  τεράστιου οικοπέδου που µας παραχώρησε,  ο τότε αγαπητός ιεράρχης µας κ. Ειρηναίος και χτίσαµε Σχολείο.
Στο 6ο ∆ηµοτικό, υπήρχε συστέγαση στον ίδιο χώρο,  Νηπιαγωγείου, ∆ηµοτικού  και Γυµνασίου µε πρωινή και απογευµατινή λειτουργία, τα προβλήµατα πολλά,διαφορετικές ηλικίες, µικρός αυλειος χώρος κ.ά. Υπηρέτησα ένα χρόνο, ήδη είχε αρχίσει ο αγώνας για διεκδίκηση του χώρου της ΑΒΕΑ , όλοι χαρήκαµε που στο τέλος δικαιώθηκε.
Στο  1ο  ∆ηµοτικό,  του Αγίου Λουκά, 230 παιδιά στο παλιό κτήριο του Ενοριακού Κέντρου  κτισµένου το 1953 και σε σκόρπιες  αίθουσες ‘‘κλουβιά’’, σε πρωινή βάρδια µεν, αλλά µε πολλά προβλήµατα, στενότητα των αιθουσών και τακτική πτώση σοβάδων, λόγω παλαιότητας κ. λ. π.
Ό αγώνας όλων των γονιών, Συλλόγου και δασκάλων συνεχής και µε επιχειρήµατα, βρέθηκε χώρος, µε τροποποίηση του σχεδίου πόλεως από το ∆ήµο, αλλά στο τέλος µια ένσταση της Εκκλησίας και σχετική ολιγωρία του ∆ήµου µάς απογοήτευσε.
Το  16ο ∆ηµοτικό στα Παχιανά µεγάλο ευρύχωρο Σχολείο χτισµένο το 1977 για δωδεκαθέσιο Σχολείο λειτουργούσε άριστα πρωί και απόγευµα βέβαια, αφού φιλοξενούσε  και το 17ο ∆ηµοτικό.
Γύρω στο 1998-99 κάποιοι ‘‘αρµόδιοι’’ διχοτόµησαν τις αίθουσες και από 12 έγιναν µονοµιάς 24  και έτσι από τον επόµενο Σεπτέµβριο λειτουργούσε µόνο σε πρωινή βάρδια… Πολλοί χειροκρότησαν για τη  ‘‘θαυµατουργή’’ λύση µεταξύ αυτών και συνάδελφοι και γονείς.
Σε λίγο καιρό όµως άρχισαν τα  ‘‘όργανα’’: συνακροάσεις από αίθουσα σε αίθουσα, προβλήµατα επαρκούς φωτισµού, αερισµού, οπτικής επαφής µε τον πίνακα, συνωστισµός στις τουαλέτες, τραυµατισµοί στις σκάλες, δυσκολία στην Γυµναστική να κάνουν δύο τµήµατα µαζί, ακόµα και στο κυλικείο στρίµωγµα για να ψωνίσουν έγκαιρα κοντά 450 παιδιά, χώρια τα παιδιά του Νηπιαγωγείου.
Ανέλαβα διευθυντής το 2002-3, προερχόµενος από το Σχολείο του Αγίου Λουκά που είχε µόνο προβλήµατα κτιριολογικά, όλα τα υπόλοιπα θέµατα λειτουργούσαν ρολόι.
Εδώ στο 16ο-17ο η κατάσταση ήταν αφόρητη ‘‘σκέτο τρελοκοµείο’’, σε συνεργασία µε το 16ο ∆ηµοτικό και µε τον αγαπητό συνάδελφο διευθυντή κ. Χάρη Τζαγκαράκη, βάλαµε το θέµα και στους  Συλλόγους  ∆ιδασκόντων και στους Συλλόγους Γονέων και όλοι µαζί ξεκινήσαµε αγώνα για νέο Σχολείο για το 17ο.
Ο νοµάρχης κ. Γ. Κατσανεβάκης και ο αντινοµάρχης κ. Γ. Αγοραστάκης κατανόησαν το πρόβληµα, µάς συµπαραστάθηκαν ολόψυχα κινητοποιώντας τις αρµόδιες Υπηρεσίες, τέλειωσε το θέµα του οικοπέδου των Βροντάκηδων, υπόψη ήταν το µοναδικό από εισφορά γης, βάσει του νόµου Τρίτση, από την πλευρά του ∆ήµου και το Σχολείο χτίστηκε σε δυο χρόνια  από τον άξιο εργολάβο κ. Μ. Τσόντο.
Κύριε διευθυντά,
όσα ανέφερα παραπάνω για τα Σχολεία µε κτηριολογικά προβλήµατα δεν τα ανέφερα για επαινέσω ή να προσβάλλω κάποιον, τα ανέφερα για να παραδειγµατιστούν  όλοι οι φορείς που κινητοποιήθηκαν και  µπράβο τους, το προηγούµενο διάστηµα, πιο πολύ όµως τα ανέφερα και το τονίζω αυτό, για τους Συλλόγους Γονέων και ∆ιδασκόντων  του Πειραµατικού Γυµνασίου  και του υπό ίδρυση Λυκείου και αυτό γιατί η πείρα µάς έχει δείξει ότι όταν λυθεί ένα γενικό πρόβληµα  και παραµείνει ένα µεµονωµένο, οι ‘‘άλλοι’’ σε παρατάνε και πρέπει να το παλεύεις µόνος σου.
Τα προβλήµατα  φοίτησης στο Μέγαρο Παπαδόπετρου είναι πολλά, αναφέρω µόνο δυο τρία, αν και πιστεύω ότι ο καθένας µας τα αντιλαµβάνεται.
Ο αύλειος χώρος είναι γύρω στα 90 τ.µ.  πού θα κάνουν Γυµναστική τα παιδιά; Αν τα µεταφέρουν για την Γυµναστική στην αυλή του Γυµνασίου είναι πάρα πολύ παρακινδυνευµένο. άραγε όµως αρκούν τα 90 τ.µ. για διάλειµµα και µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χαλάρωση και την ανάκτηση της απαιτούµενης ψυχικής ευφορίας για το µάθηµα της επόµενης ώρας;
Η µεγάλη κίνηση στον δρόµο και η συνεχής ηχορύπανση δικαιολογούν την λειτουργία Σχολείου και µάλιστα Πειραµατικού στο σηµείο;
Αλλά είπαµε, είναι λύση ανάγκης και προσωρινή και πρέπει να την αποδεχτούµε εξάλλου, για την ώρα, ισχύει  «Το µη χείρον βέλτιστον».
Εποµένως, µιας και η πείρα, ειδικά στη χώρα µας, µάς έµαθε να λέµε και να το ζούµε και να το πιστεύουµε  «ουδέν µονιµότερον του  προσωρινού», συνιστώ σε όλους, αλλά ειδικότερα στην Σχολική Κοινότητα του Πειραµατικού  Γυµνασίου και Λυκείου.
Αγώνα, αγώνα, αγώνα, νέο Σχολείο για τα παιδιά µας από σήµερα κιόλας ,όχι εφησυχασµός.

Με απεριόριστη εκτίµηση  σε εκπαιδευτικούς, γονείς και µαθητές.

Μανιαδάκης Γεώργιος
συνταξιούχος δάσκαλος