Για το “πικρό ψωμί” του κόσμου

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ φοιτητικά χρόνια ήταν ζυμωμένα με αγώνες και διαμαρτυρίες πρώτα για το “ψωμί”. Με την πείνα σε πρώτο πλάνο λόγω μετεμφυλιακής φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού από τις ανώτατες σπουδές, είχαμε αναγάγει σε ύψιστο αγώνα τον καημό μας για “Ψωμί – Παιδεία -Ελευθερία”!
ΕΚΕΙΝΗ η γενιά έμεινε στην ιστορία ως η γενιά του 1-1-4: Ημασταν η πρώτη μεταπολεμική γενιά που αγωνίστηκε και γκρέμισε το τότε καραμανλισμό με την περίκλειστη και ελιτίστικη δεξιά κοινωνία του. Μας σεγοντάριζαν στους δρόμους η ελπίδα για δημοκρατία, η ποίηση και τα τραγούδια του συρμού που μιλούσαν για το “ψωμί-που-είναι στο τραπέζι” και “το νερό-που-είναι στο σταμνί”, αλλά και άλλα που μιλούσαν για την ειρήνη, όπως την ονειρευόταν ο Γ. Ρίτσος:
“…Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα
χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη…”
…ΣΗΜΕΡΑ ο πόλεμος για το “Ψωμί” συνεχίζεται σε όλο τον πλανήτη: ιδιαίτερα στη Συρία, όπου και η “Ελευθερία” είναι εν διωγμώ, και οι εκτοπίσεις των αμάχων πληθυσμών διογκώνονται με την εισβολή των Τούρκων στα συριακά εδάφη. Αλλά κι ο άλλος πόλεμος για την “Παιδεία”, είναι διαρκής παντού.
ΧΘΕΣ, 16-10-19, “γιόρταζε” το ψωμί! Μέσα σε επιδεινούμενη φτώχεια και προσφυγιά, μέσα σε αίματα και χαλασμούς στα συροτουρκικά σύνορα. Πάλι με πολέμους, βομβαρδισμούς αμάχων και “παιχνίδια” των μεγάλων. Ετσι, δυστυχώς, συνεχίζει ο κόσμος στο ίδιο μοτίβο. Και πάντα με το πικρό τραγούδι του ποιητή (Τ. Λειβαδίτης), για τα “αδέρφια” που είτε σε πόλεμο βρίσκονται είτε στη δουλειά, κουβαλούν “κάτω απ΄το τρύπιο πουκάμισό τους ένα κομμάτι ψωμί”:
«Τραγουδάω εσάς, αδέρφια μου
εσάς που χτίζετε τις μεγαλουπόλεις
τραγουδάω εσάς, μικρά μου αγόρια
που ξεπαγιάζετε πουλώντας σπίρτα στους δρόμους του χειμώνα
εσάς που φοράτε εφημερίδες κάτω απ’ τα τριμμένα σας σακάκια
τραγουδάω εσάς που ξεκινάτε κάθε αυγή
κουβαλώντας κάτω απ’ το τρύπιο πουκάμισό σας ένα κομμάτι ψωμί
κι ολάκερη την ισότητα του κόσμου».