Κύριε ∆ιευθυντά,
Όταν από ένα αµάξι τα ξηµερώµατα βγαίνουν 3 παιδιά νεκρά και το τέταρτο χαροπαλεύει, δεν χωρά να πεις πολλά. Έχεις όµως να σκεφτείς, να συνειδητοποιήσεις.
Άλλη µια γραµµή αίµατος στη µακριά αυτή λίστα. Αλλά σε ποια λίστα ακριβώς; Σε αυτή µε τα «ατυχήµατα» του ΒΟΑΚ;
Σε αυτή µε τα «εργατικά ατυχήµατα»; Σε αυτή µε τη νεολαία που «δεν νοιάζεται για τίποτα»;
Η αλήθεια είναι ότι η διαδροµή προς τον βωµό του κέρδους που σπρώχνουν τον λαό να γίνει θυσία, έχει διάφορα παρακλάδια και «κονταρίδες».Αν δεν είναι ο πιο ευθύς δρόµος, η κρεατοµηχανή των πολέµων τους, θα είναι η έκθεση σε θανάσιµους κινδύνους για να βγει το µεροκάµατο. Ή ο πιο µακρύς και σισύφειος δρόµος του µαρτυρίου της φτώχειας και της εξαθλίωσης, στην απαίτηση των 12ωρων, της 6µερης- 7µερης δουλειάς, των µισθών πείνας.
Ένας τέτοιος δρόµος είναι και ο ΒΟΑΚ και ο κάθε ΒΟΑΚ.
Όταν στη ζυγαριά, στον µαύρο κόσµο που διαµορφώνουν, γίνεται η ανθρώπινη ζωή όλο και πιο ελαφριά, σε σχέση µε τα κέρδη, ο λαός θρηνεί. Ένας δρόµος χωρίς διάζωµα, µε ένα ρεύµα, χωρίς φώτα, µε 1.000.000 αµάξια µέσα στη σεζόν, µε ανύπαρκτη συντήρηση, είναι µια όψη της εγκληµατικής πολιτικής. Βγάλτε τα πέρα µε τα νοσοκοµεία, µε τους δρόµους σκοτώστρες, µε τις φωτιές κ.λπ.
Ένας τέτοιος δρόµος είναι και η σεζόν. Που τον περπάτησαν ως τον θάνατο παιδιά που θέλανε ένα µεροκάµατο, γιατί δεν είχαν την «τύχη»να είναι παιδιά αυτών που έχουν όλο τον πλούτο, ιδιοποιώντας τον µόχθο των εργαζόµενων. Γιατί δεν είχαν ούτε έτοιµα εισιτήρια ούτε εξοχικά στο εξωτερικό. Γιατί µάλλον όλη τους τη ζωή αν δεν κοβόταν πρόωρα, εκεί θα την πέρναγαν, στην εντατικοποίηση και στην κακοπληρωσιά.
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις, που είναι ανάγκη να µπουν σε σειρά. Για να γίνει η πίκρα και η οργή υλική δύναµη αντίστασης. Συνειδητοποιώντας µε ποιους έχουµε να κάνουµε, συνειδητοποιώντας τις δυσκολίες των συσχετισµών που µόνο υπέρ µας δεν είναι. Αλλά και την ανάγκη να εµποδιστεί, να ηττηθεί η πολιτική όλα στο και το κεφάλαιο µε κάθε κόστος.
Γιάννης Περράκης
εργαζόµενος στην ιδιωτική εκπαίδευση
