Δεν συνηθίζω να γράφω νεκρολογίες, γιατί προσδοκάται “μυθοποίηση” εκείνων που “φεύγουν”, η οποία εκπληρώνει έτσι μια τυπική και συμβατική “υποχρέωση”.
Όμως η στάση αυτή δεν αφορά την “απώλεια” του ΘΑΝΑΣΗ ΔΕΙΚΤΑΚΗ, ο οποίος “υπηρέτησε” πολιτισμικά την Κίσαμο, την ποίηση, την αισθητική, τη λαογραφία, καθώς και την έμπρακτη ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ της καθημερινότητας, σαν προσωπικός τρόπος ζωής. Και τούτο, γιατί σπάνια να συναντήσει κάποιος στον τόπο ετούτο μια προσωπικότητα με τέτοια κοινωνικο-πολιτισμική δράση και οικολογική ευαισθησία.
Απλός, σεμνός, προσιτός, αληθινός και “ελεύθερος”, με χιούμορ, αγάπη για το συνάνθρωπό του και γνήσιο ενδιαφέρον για κάθε λεπτομέρεια της ζωής, την οποίαν αγαπούσε, απολάμβανε και διερευνούσε. Με όλα αυτά τα συμπεριφορικά και επικοινωνιακά του γνωρίσματα, “ξεχώριζε” απ’ εκείνους που -μιλώντας, γράφοντας και κολακεύοντας πρόσωπα και πράγματα- επαίρονται για την πολιτισμική τους γνώση και ευαισθησία, για να “φαίνονται” και να “δείχνονται” στη σύναξη των πολιτών της περιφέρειας. Γι’αυτό με το Θανάση συνεργαστήκαμε αθόρυβα και σεμνά στο κορυφαίο πολιτισμικό του επίτευγμα, τα “Γραμπούσια” και μάλιστα στο καλοκαίρι που έρχεται σχεδιάζαμε αλλαγές που θα εναρμόνιζαν την παραδοσιακή τους λειτουργία με νέες επίκαιρες (περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά) παρουσιάσεις.
Όμως δεν προλάβαμε, γιατί ξαφνικά άφησε στην ορφάνια όχι μόνο εμάς τους φίλους του και τους δικούς του, αλλά και την “Γραμπούσα” που έδινε (όπως μου έλεγε συνεχώς) νόημα, σημασία και αξία σε όλες τις φάσεις (και κυρίως στις κοινωνικο-οικολογικές) της καθημερινότητάς του. Ωστόσο, εκείνο που μας συνέδεε ισχυρά ήταν και ο “Λαρδάς” (στον εθνικό δρόμο για τα Φαλάσαρνα, στα Μεσόγεια όπως τα λέγαμε τότε), τόπο της περιουσίας του, της χαλάρωσής του, της δράσης του, αλλά και της ταφής του, στον οποίον γεννήθηκε, έζησε και πρόκοψε ο παππούς μου (ο Αθανασαρτέμης) και η οικογένειά του.
Οι ακατάλυτοι αυτοί δεσμοί σφυρηλάτησαν τη ζωή μας, “βιώνοντας” οικολογικούς τρόπους σκέψης, αγωγής και δράσης, οι οποίοι “προσδοκούσαμε” ότι θα κάνουν την ανθρώπινη πραγματικότητα στον πλανήτη μας ουσιαστικότερη και ποιοτικότερη. Καλό ταξίδι, λοιπόν, Θανάση μου, με το απότομο “φευγιό” σου που δεν άφησε τα φετινά Χριστούγεννα να λάμψουν μέσα μου, όμως μην ξεχνάς ότι μέσα μας και θα υπάρχεις και θα λάμπεις παντοτινά.
