Μάνα χε… όμορφον ηγιό
Λεβέντη, κανακάρη
Μα ο χάροντας τον ζήλεψε…
Κι ήρθε… να της τον πάρει!
Χάροντα, κι ήντα σού ‘κανε…
Παιδί… είναι ακόμα!
Και γιάντα, τόσονα νωρίς…
Θέλεις… να μπει, στο χώμα;
Μα ο χάροντας ανήλεος…
Καθόλου, δεν λυπάται!
Τον πόνο… τση μανούλας του,
Διόλου, δεν συλλογάται!
Κι έχασε… η Μάνα, το παιδί
Έντεκα, χρόνια… τώρα!
Και μια στιγμή… δεν κόπασε,
Εις την καρδιά τση, η μπόρα!
Μανούλα Εσύ… τσ’ υπομονής,
Και τση δοκιμασίας!
Ποτέ σου, να μην λησμονάς…
Τον γιο… της Παναγίας!
Να βλέπει…. Τον μονογενή
Εις τον Σταυρό, επάνω!
Με υπομονή και σύνεση…
Να λέει… τόνε χάνω!
Ομως… απ’ το κουράγιο της
Δίνει, σ’ όλες, τις μάνες!
Πού ξέρουν… θα σημάνουνε
Κάποια στιγμή… καμπάνες!
Θα είναι της Ανάστασης…
Γι’αυτούς, που έχουν φύγει!
Και θα ‘ναι, μέρα θαυμαστή
Μάνα – παιδί… θα σμίγει..
