Για τον Δεκαπενταύγουστο

ΜΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ…
Μετακίνησε  λιγάκι το ένα πόδι, εκείνο που βαραίνει με το παραμικρό και πονά σε κάθε κίνηση και φαντάστηκε τον εαυτό της ξαπλωμένο στο μαλακό κρεββάτι, σκεπασμένο με το χιονάτο, πουπουλένιο κλινοσκέπασμα και το βαρύ κεφάλι της ν’ αναπαύεται πάνω στα δυο μαλακά μαξιλάρια του “King size” κρεβατιού.
Όχι δεν θα σηκωνόταν εύκολα απ’ τα μαλακά του στρωσίδια, αν της δινόταν η ευκαιρία!
Μα που τέτοια τύχη…
Το βλέμμα στράφηκε στο μπάνιο, εκεί όπου βρίσκεις τα πάντα! Από χιονάτες πετσέτες για κάθε χρήση, σαμπουάν και μαλακτικά, σεσουάρ και καθρεφτάκια, μέχρι και είδη μακιγιάζ ή περιποίησης προσώπου! Ακόμα κι ένα μικρό σετ ραπτικής θ’ ανακαλύψεις στο καλαθάκι στη γωνιά του μαρμάρινου νιπτήρα! Και φυσικά στη διάθεσή σου κάθε ώρα της ημέρας ο βραστήρας με τα τσάγια, τους καφέδες, τις ζαχαρούλες και τα βουτηράκια, μπισκότα, μικρά γλυκίσματα, κι ένα ποτό  τοπικό για όσους θα προτιμούσαν κάτι πιο δυνατό…
Κι αν ρίξεις τη ματιά στους καταπράσινους κήπους  που θυμίζουν εκείνους της μυθικής Βαβυλώνας, με τα καλοκαιρινά τους σαλόνια και παρασάλονα, εκεί να δεις πόσες ξεκούραστες στιγμές σε περιμένουν! Κι όσο για τα ρεστοράν! Άστο αυτό! Μπαίνεις μέσα, στέκεις έκθαμβος μπρος στους ατέλειωτους μπουφέδες  -που διαθέτουν του κόσμου τα καλά κι ανανεώνονται τρεις φορές την ημέρα- γεμίζεις τα πιάτα και τρως ό,τι τραβά κι όσο θέλει η ψυχή σου! Αφήνεις ό,τι δεν σου αρέσει στο πιάτο, για να πάρεις άλλο και να το γεμίσεις κι αυτό. Χωρίς να μετράς ποσότητες, χωρίς τύψεις που σπαταλάς, δίχως δισταγμούς. Στο κάτω-κάτω της γραφής σε διακοπές βρίσκεσαι! Κι έξαλλου δικαιούσαι να καλοπερνάς μια που τα ’χεις όλα  προ-πληρωμένα. Τρως λοιπόν άλλοτε με λαιμαργία, άλλοτε συγκρατημένα κι επιλεκτικά, γιατί πως θα πλατσουρίσεις δυο-τρείς φορές τη μέρα στις τρείς πισίνες του χώρου, θερμαινόμενες ή μη;  Και βεβαίως πως θα σταθείς στο ύψος των περιστάσεων στα χαμάμ, στα μασάζ, στις γυμναστικές ομάδες που οργανώνονται κάθε λίγο και λιγάκι;
Αλλά αν νιώθεις κούραση  και δεν σε τραβούν οι δραστηριότητες  μπορείς να την αράξεις σ’ ένα απ’ τα πολλά μπαράκια του χώρου με τα ξεχωριστά ονόματα και διάκοσμο -που αβίαστα σε ταξιδεύουν σε τόπους και χώρους φανταστικούς- και να μην κάνεις… απολύτως τίποτα!
Εξάλλου άλλοι εργάζονται για σένα!
Πολλές φορές αναρωτιέται πόσος κόπος, πόσος ανθρώπινος μόχθος χρειάζεται για να είναι όλα στην εντέλεια, εδώ σ’ αυτό το θεσπέσιο θέρετρο αναψυχής, ανάπαυσης και ξεγνοιασιάς δίπλα στο κύμα όπου πάντα είναι μελετημένα στην εντέλεια!
Όμορφος χώρος, παραδοσιακός, που τιμά το τόπο και τη παράδοση…
Που τον βρέχει η θάλασσα από παντού και σου δίνει την αίσθηση πως ταξιδεύεις…
Αλλά ο αγώνας για την συντήρησή του μεγάλος,  είν’ αλήθεια…
Μα γιατί  τα σκέφτεται τώρα δα όλ’ αυτά;
Εκείνη βρίσκεται εδώ γι’ άλλο λόγο και που καιρός  γι’ ανάπαυλα, που χρόνο για όνειρα κι ονειροπολήσεις…
Έσυρε λίγο το πονεμένο πόδι, τράβηξε τις βαριές κουρτίνες κι άρχισε να ρίχνει υγρό καθαρισμού στις τζαμαρίες.
Σε λίγα λεπτά είχε τελειώσει  και σειρά είχε τώρα το κρεββάτι παλαιού τύπου. Αλλάζει με γρήγορες κινήσεις τις μαξιλαροθήκες, το ντύμα και τα φίνα κλινοσκεπάσματα, καθαρίζει ξεσκονίζει, απολυμαίνει τραπεζάκια, καθρέφτες,  λεκάνες, δάπεδα, ρίχνει όλα τα χρησιμοποιημένα στο καρότσι της, φέρνει μέσα τα καθαρά, κι ενώ έξω σκάει το τζιτζίκι η εργασία συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Χέρια πόδια, το σώμα της όλο ενεργεί  σαν ένα καλοκουρντισμένο ρομπότ,  που προορισμό έχει να εκτελεί! Χωρίς πόνο, χωρίς συναίσθημα, γοργά και μηχανικά στις γνωστές επαναλαμβανόμενες από χώρο σε χώρο κινήσεις. Το δωμάτιο βλέπεις, πρέπει να παραδοθεί σε μισή ώρα. Κι ακολουθούν μερικά ακόμα που πρέπει κι αυτά να είναι έτοιμα το συντομότερο, για να υποδεχτούν τη καινούργια φουρνιά επισκεπτών που μόλις έφθασε κι αδημονεί στα εντυπωσιακά σαλόνια της εισόδου με τους στημένους αργαλειούς, που  θυμίζουν τα παλιά, κι ομολογουμένως εντυπωσιάζουν μικρούς και μεγάλους.
Ένοιωσε  ξαφνικά την ανάγκη να σταματήσει για λίγο. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά στον καθάριο ουρανό, σκούπισε τον ιδρώτα του προσώπου της  με την άκρη του μανικιού και στήλωσε ξανά το μάτι έξω απ’ το παράθυρο, εκεί όπου ανάμεσα στις πρασινάδες των γραφικών μπανγκαλόους της πρώτης θέσης ξεχώριζε το πέτρινο καμπαναριό της εκκλησούλας του χώρου.
Πριν λίγο χαλούσε ο κόσμος απ’ τις κωδωνοκρουσίες…
Χαρμόσυνοι ήχοι καλέσματος στον ιερό χώρο που της έφεραν δάκρυα στα μάτια…
Αχ να μπορούσε, να είχε λίγο χρόνο, να τραβήξει κατά το εκκλησάκι που γιορτάζει, ν’ ανάψει κι εκείνη το κεράκι της!!
15 του Αυγούστου σήμερα βλέπεις…
Μέρα γιορτινή!!
Έκανε αργά τον σταυρό της και τα μάτια θόλωσαν ξανά…
«Θα έλθω σύντομα!», μονολόγησε και συνέχισε με ύφος απολογητικό σα να μιλούσε σε κάποιον. «Θα έλθω μόλις τελειώσω… Η δουλειά βλέπεις… Τυχερή είμαι όμως που την έχω Παναγιά μου! Και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό! Και για το κουράγιο που μου δίνεις κάθε μέρα και κάθε στιγμή της δύσκολης ζωής μου!».