Κύριε διευθυντά,
την Τρίτη λοιπόν ξανά το Eisenhower και για 5 µέρες, θα βρίσκεται στη Σούδα µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον χανιώτικο λαό αλλά και συνολικά για τη χώρα.
Ο ολοένα και πιο συχνός ερχοµός, το ∆εκέµβρη και τον Απρίλη µέσα στις γιορτές και ιδιαίτερα τώρα, στο αποκορύφωµα της τουριστικής σεζόν δείχνει πολλά.
Από τη µια τη προσπάθεια να γίνει κανονικότητα η προκλητική παρουσία και η αναψυχή των φονιάδων των λαών, ιδιαίτερα τη στιγµή που σε ζωντανή σύνδεση εξελίσσεται η γενοκτονία, η σφαγή, το λουτρό αίµατος του παλαιστινιακού λαού.
Ή ακόµα, τη στιγµή που οι αµερικάνοι ιµπεριαλιστές και συνολικά η ∆ύση συνεχίζουν και εξοπλίζουν το καθεστώς Ζέλενσκι στην Ουκρανία, ενθαρρύνοντας χτυπήµατα εντός της ρώσικης επικράτειας, δείχνοντας αποφασισµένοι στις συνόδους G7και στην Ελβετία να µην κάνουν βήµα πίσω, σε µια αντιπαράθεση µε τη Ρωσία που εν δυνάµει µπορεί να εξελιχτεί σε εφιάλτη για όλη την ανθρωπότητα. Ή τέλος, τη στιγµή που ο ηγέτης της Χεζµπολάχ στοχοποιεί ευθέως τη κύπρο για τη συνεργασία της µε το Ισραήλ, ενισχύοντας το φόβο και δηµιουργόντας εύλογα συσχετισµούς και για τη χώρα µας.
Από την άλλη, δείχνει πως ακόµα και το ”τουριστικό θαύµα”, η βαριά λεγόµενη βιοµηχανία του τουρισµού που όµως έχει πήλινα πόδια και εξαρτάται σε µεγάλο βαθµό από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, περνάει σε δεύτερη µοίρα, όταν µπαίνει µπροστά η πολεµική εµπλοκή, η προσπάθεια αναβάθµισης του ρόλου της χώρας, στα πεδία των µαχών πλέον κι όχι µόνο στα σχέδια. Έτσι όπως συµπυκνώνεται στις παλαιότερες δηλώσεις Μητσοτάκη και Παναγιωτόπουλου, πως είµαστε το προκεχωρηµένο φυλάκιο της ∆ύσης, είµαστε σε πόλεµο µε τη Ρωσία και πως θα µατώσουµε αν χρειαστεί στο πλάι των ΗΠΑ ΝΑΤΟ.
Παράλληλα,τα πρόσφατα γεγονότα-αποδείξεις του βαθέµατος της εµπλοκής επιβεβαιώνουν την εγκληµατική πολιτική του κεφάλαιου απέναντι στο λαό, το τυχοδιωκτικό χαρακτήρα της αστικής τάξης, µε κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην ίδια ”εθνική” γραµµή. Μετά την αποστολή της φρεγάτας Ύδρα στην ερυθρά θάλασσα, ετοιµάζεται η φρεγάτα Ψαρρά. Οι αποστολές πολεµικού υλικού, όπλων στην Ουκρανία µε τη βάση της Αλεξανδρούπολης να παίζει κοµβικό ρόλο. Οι συνεργασίες µε τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα, µε αποκορύφωµα το σιωνιστικό κράτος που διεξάγει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Αλλά και τα δισ. που δίνονται προκλητικά συνεχώς για νέα όπλα, f35, φρεγάτες κ.λπ. τη στιγµή που ο λαός πεινά και του στερείται η πρόσβαση στη δωρεάν περίθαλψη.
Κι εδώ οφείλουµε να σταθούµε.
Το µόνο σίγουρο σε κάθε νέο ελλιµενισµό πυρηνοκίνητου αεροπλανοφόρου στη πόλη µας, πέρα από τους κάθε φορά µεγαλύτερους κινδύνους και τις επιπτώσεις στη ζωή του λαού, βρίσκει το κόσµο της δουλειάς σε χειρότερη κατάσταση από πριν. Η επίθεση που τσακίζει κόκκαλα, πατώντας πάνω στο θετικό για το σύστηµα συσχετισµό εδώ και παγκόσµια, βυθίζει το λαό στην ακρίβεια, εισάγει τα 10ωρα και τα 12ωρα, τα 6ήµερα, δίνει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο και τους κάθε λογής απολογητές και υπηρέτες του να πανηγυρίζουν για τις πιστοληπτικές αναβαθµίσεις και την ανάπτυξη των κερδών του.
Σίγουρα, στο µυαλό και τις κουβέντες του κόσµου της δουλειάς κυριαρχεί η αγωνία για το πως θα βγει η κάθε επόµενη µέρα, µε τα νοίκια που εκτοξεύονται, τις τιµές στα ράφια, τη βενζίνη, το ρεύµα που γίνεται πανάκριβο, µε τους µισθούς φτώχειας να µετατρέπονται σε πείνας. Το ξεθεµέλιωµα του όποιου δικαιώµατος στη δωρεάν περίθαλψη, ιατροφαρµακευτική αγωγή, έλεγχο, µε την κατάσταση στα νοσοκοµεία να είναι ενδεικτική.
Όµως η πραγµατικότητα της βαρβαρότητας, του αγώνα για το µεροκάµατο, συναρτάται µε όλα τα προηγούµενα και δένεται σε µια πολιτική που σαρώνει τις κατακτήσεις του περασµένου αιώνα και ταυτόχρονα επενδύει την πλήρη στοίχιση στο δυτικό άρµα, την τυχοδιωκτική αναζήτηση αναβαθµισµένων καθηκόντων, εµπλέκοντας τη χώρα και το λαό σε θανάσιµες περιπέτειες.
Με αυτά έχουµε να αναµετρηθούµε, µε τα µέτωπα πάλης που εξ αντικειµένου συµπλέκονται και αλληλοτροφοδοτούνται, στην αναζήτηση δρόµων, τρόπων αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση, στον κόσµο που φτιάχνουν και υπόσχεται µόνο εξαθλίωση, πείνα, πόνο, αίµα, πολέµους. Είναι ανεπιθύµητοι οι φονιάδες των λαών, είναι αδίστακτοι οι ντόπιοι κηφήνες που επενδύουν στο βάθεµα της εξάρτησης για ρόλους και µπίζνες, µπλέκοντας το λαό στο πόλεµο ενώ επιτίθονται λυσσαλέα στην εργατική τάξη και ευρύτερα στα εργατολαϊκά στρώµατα. Η πάλη για να ζούµε ειρηνικά στο τόπο µας περνάει από τη πάλη για το ψωµί αλλά και όσο δεν βρίσκει αντιστάσεις η καπιταλιστική επέλαση, τόσο θα σπρώχνεται ο κόσµος της δουλειάς στις φωτιές που έχει ανάψει η σύγκρουση των ιµπεριαλιστών.
Περράκης Ιωάννης
εργαζόµενος στην Ιδιωτική
Εκπαιδευση
