Πολυαγαπημένε φίλε Γιώργο Καμβυσελη!
Ως πρόεδρος του Συλλόγου “Φίλοι του Αννουσακειου Ιδρύματος”, θέλω εγώ και εκπροσωπώντας και όλα τα μελη του Συλλόγου μας, να σου απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό, για όλα όσα πρόσφερες στην παιδεία και στον πολιτισμό του τόπου μας, αλλά και για τη μεγάλη και ανιδιοτελή προσφορά σου στο Αννουσάκειο Ίδρυμα.
Ήταν μια μέρα, πριν από έξι χρόνια που σε συνάντησα στο δρόμο, με μια τσάντα γλυκά, και σε ρώτησα:
-Τί γιορτάζουμε;
Μου απάντησες:
-Είναι για τους ενοίκους του Αννουσάκειου Ιδρύματος!
Αμέσως κατάλαβα ότι έχεις μέσα στη καρδιά σου αγάπη και συμπόνοια για τον πάσχοντα και εμπερίστατο συνάνθρωπο. Γι’ αυτό θα ήθελα να είσαι μέλος του Συλλόγου μας «Φίλοι του Αννουσάκειου Ιδρύματος». Μπορούσες να προσφέρεις πολλά.
Αλησμόνητε Γιώργο,
Ήσουν μια ξεχωριστή μορφή. Είχες έντονο συναίσθημα, πλούσια πνευματική και κοινωνική δραστηριότητα, πάθος εθνοθρησκευτικό και αφοσίωση στην πατρώα παράδοση, στοιχεία που τα διαπιστώνει κανείς πολλές φορές και μέσα στα βιβλία σου.
Πίστευες ότι τα παιδιά μας πρέπει να σέβονται τους ηλικιωμένους, μα περισσότερο να μάθουν να τους αγαπούν.
Η αγάπη για τον άνθρωπο ήταν πάντα στο μυαλό και το στόμα σου. Πήγαινες τακτικά και μιλούσες με τους παππούδες και πάντα τους έκανες τη λύπη χαρά!
Έγραψες δεκάδες άρθρα για τις δραστηριότητες του Συλλόγου μας. Στο άρθρο σου «Μαντολινάτα για το Αννουσάκειο και συναίσθηματα εθελοντισμού», καταλήγεις:
«…σκεφτήκατε αληθινά φίλοι μου να δοκιμάσετε και σεις το αγαθό ετουτο της εθελοντικής προσφοράς;».
Σε άλλο αρθρο σου, γράφεις πάλι: «…και να δεις χαρήκανε και γελάσανε οι φιλοξενούμενοι του Αννουσάκειου… Όταν βλέπεις φίλε μου τον ανθρώπινο πόνο να απαλύνεται, μια υπέρτατη ευτυχία σε πλυμμηριζει και μονολογείς, Θεέ μου σε ευχαριστώ που μου έδωσες τη δύναμη να πράξω και τούτο το χρέος μου…».
Αιωνία σου η μνήμη!
Σε ευχαριστούμε για όλα. Ισόβια η αγάπη μας σε εσένα!
