αρχιμανδρίτη, πρωτοσύγκελλο πρ. λυκειάρχη, πολυγραφότατο συγγραφέα
ΚΑΛΟΣΤΡΑΘΙΑ π. Ιγνάτιε,
Πάνε μερικές μέρες που ο λίαν αγαπητός π. Ιγνάτιος ξεκίνησε τη στραθιά που όλοι θα πάμε. Μάλλον, θα έχει φθάσει τώρα στον Παραδεισένιο τόπο, που είμαι βέβαιος πως θα του έχει ετοιμάσει ο Πανάγαθος! «Εις τόπον χλοερόν ένθα ουκ εστί πόνος» και φθόνος!
Θα κάθεται στο Δεσποτικό του Θρόνο που του παραχώρησε ο Πανάγαθος, και που του είχαν στερήσει, όσο βρισκόταν εν ζωή! Τον φαντάζομαι να έχει γύρω-τριγύρω του αγγέλους και βέβαια, τα αγαπημένα του μολυβδοκόνδυλα. Κάπου εκεί θα έχει και τις μερικές δεκάδες βιβλία του.
Δεν πιστεύω και δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα πως μπορεί να σταματήσει να γράφει, και βέβαια να στέλνει στα αγαπημένα μας “Χανιώτικα Νέα”, τα βαθυστόχαστα και γλαφυρά γραπτά του!
Π. Ιγνάτιε, σκύβω και ασπάζομαι ταπεινά το χέρι σου, και ζητώ συγγνώμη που λόγω της επιδημίας, δεν μπόρεσα να σε αποχαιρετήσω και να σε συνοδεύσω, στη στερνή σου κατοικία.
Σε ευχαριστώ για την μεγάλη τιμή που μου έκανες, να δέχεσαι τα ηθογραφικά-λαογραφικά μου βιβλία, και το κυριότερο, να τα παρουσιάζεις κάθε φορά με τόσο υπέροχα λόγια στα αγαπημένα μας “Χανιώτικα Νέα”.
Η δεκάδα των τελευταίων βιβλίων σου, που είχες την καλοσύνη να μου στέλνεις αμέσως μετά την εκτύπωση εκάστου. Αφού αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης, τώρα κοσμούν την βιβλιοθήκη μου. Είναι δε ένα παντοτινό εμπόδιο λησμονιάς στο Πρόσωπό σου.
Άμε στο καλό, Δάσκαλε!
Τώρα στέρεψε μια Βρυσομάνα. Ένας υπέροχος φίλος έφυγε! Ένας από τους καλύτερους κονδυλοφόρους σταμάτησε να γράφει και εγώ είμαι εξαιρετικά συγκινημένος!
Θα σε αποχαιρετήσω με ένα στίχο του φίλου ποιητή Λ. Ρούλια
«Το πέρασμα του βαθειά τα ίχνη άφησε»
Αλλά τώρα πού πας;
Πώς ξαφνικά σταμάτησε το χαμόγελο στη φωτογραφία;
Αλλά εσύ δεν απαντάς. Η πίστη λύνει την απορία.
«Εγώ είμαι η Ανάσταση και η ζωή!
κι όποιος Με πιστεύει, ζη»
Δεν πέθανες. Κοιμήθηκες.
Δεν σταματά εδώ η ζωή –
οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν!»
Υπάρχουν, ζουν και μένουν.
Μπροστά ο Χριστός. Δίνει το χέρι στη ζωή
και την περνάει στην Αιώνια Βασιλεία.
