Αυτές οι γραμμές δεν είναι επικήδειος για τον Κώστα Κατσούλη. Δεν θα αναφερθώ στον άδικο χαμό του. Δεν θα πω για τους φασίστες που έχουν εισχωρήσει στις οργανωμένες συμμορίες των οπαδών, για τους τραμπούκους, που καταστρέφουν ότι πιο όμορφο υπάρχει στον αθλητισμό. Δεν θα πω ότι και ο ίδιος πάλεψε με το δικό του τρόπο το φασισμό.
Δεν θα πω τίποτα για το ρόλο των ΠΑΕ, των περίφημων Ανώνυμων Εταιρειών που ονομάζονται «Ποδοσφαιρικές» επειδή ποντάρουν πολύ χρήμα στην μπάλα ντοπάροντας τη νεολαία μας με μίσος για τον αντίπαλο. Δεν θα πω για τις μαφίες, για τα στημένα, για τους επίορκους, για τους πουλημένους ποδοσφαιριστές και διαιτητές, που έχουν καταντήσει τον αθλητισμό εσμό καθαρμάτων.
Σήμερα δεν θα μιλήσω ούτε για τη μεγαλοσύνη της οικογένειάς του, που αντί για στεφάνια στη σημερινή κηδεία του, ζήτησε προσφορές προς τους αδύναμους. Σήμερα δεν θα πω τίποτα. Γιατί για όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους και πραγματικούς φιλάθλους, σήμερα είναι ημέρα πένθους και σιωπής.
