Για τον Νίκο και τ’ άλλα τα παιδιά…

Ο Νίκος ο Γρυλλάκης είχε μια αφηρημένη αγάπη, για την ζωή και τη δημοσιογραφία.
Τον θυμούμαι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έξω από τη Βίλα του Μητσοτάκη, να ψάχνουμε δηλώσεις από τον τότε πρωθυπουργό…
Μετά κύλησαν τα χρόνια σαν το νερό στ’ αυλάκι. Μια φορά τον είχα δει στον δρόμο. «Μην χάνεσαι», του είπα. «Στέλνω κείμενα στην εφημερίδα…», μου απάντησε.
Ετσι ήταν ο Νίκος. Παθιαζόταν με τα Χανιά.
«Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου…», που έγραφε και ο Γκίνσμπεργκ. Αλλοι πήγαν στην Αθήνα, άλλοι έμειναν στα Χανιά, άλλοι τα παράτησαν. Μόνο να κυλά το νερό.
Κι ο Νίκος -σαν όλους μας- ήταν κτιστός. Κινδύνεψε να πέσει. Μα ξανασηκώθηκε, ρωμαλέος, κάθε βράδυ “έδινε” στο κεντρικό της ΕΡΤ.
Μια φορά, στα χρόνια της “Μεσημβρινής” μου είχε πει: «Εχω μια συνάδελφο, σε αυτήν δίνω τα κείμενά μου πρώτα να τα διαβάζει».
Ετσι είναι η δημοσιογραφία. Κτιστή. Κινδυνεύει να πέσει…
Ενα, δύο, τρία, ωπ, ξανασηκώνεται!