Έγραφε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης «φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουµε, γι’ αυτό µας σκοτώνουν. Φοβούνται το πεζούλι που ακουµπάµε».
∆εν ξέρω πια πόσο αίµα πρέπει να χυθεί στους δρόµους των Χανίων, για να αναλογιστούν οι υπεύθυνοι τις ευθύνες τους.
Έχω χάσει το µέτρηµα.
Οι «υπεύθυνοι» είναι πάντα ανώνυµοι.
Τα θύµατα της ανεξέλεγκτης βίας της ασφάλτου έχουν ονοµατεπώνυµο.
Τη «σούπα» τη µαγείρεψαν και µας την προσφέρουν κρύα µε τη θρασουλιά του αίµατος.
Ο αείµνηστος Παναγιώτης Καρατζής ήταν ένας νέος που έκανε όνειρα.
Είχε µια δουλίτσα για να τα φέρνει βόλτα, οι γονείς του τον λάτρευαν.
Ο πατέρας του Παναγιώτη έχει την πολιτική συγκρότηση κάθε Χριστιανού.
∆εν διψά για εκδίκηση…
Ζητά πρώτα να ταφεί το παιδί του, να µαζέψει τα κοµµάτια του, να παρηγορήσει τη σύζυγο και µητέρα και µετά ν’ αναζητήσει ευθύνες ενώπιον του τελικού κριτή.
Τη ∆ικαιοσύνη.
Αυτή είναι η πολιτισµική συγκρότηση του λαού µας.
Ούτε οι ψευτοελίτ στα Χανιά την καθορίζουν, ούτε τα «τακιµιάσµατα», ούτε οι γνωριµίες.
Όλοι ενώπιον της ∆ικαιοσύνης και των υπηρεσιακών ευθυνών.
Κανείς δεν είναι πάνω από τον νόµο.
Κανείς.
