Κύριε διευθυντά,
σαν προχθές, λίγους μόλις μήνες πριν φύγω για τη Βρετανία, έμπαινα για μάθημα στο Σχολείο μου, την Ελληνοαμερικάνικη Ενωση, όταν η τάξη είχε ήδη πληροφορηθεί την προ λεπτών δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη.
Εγινε λίγα μέτρα απ’ εκεί που οδηγούσα & ταυτόχρονα ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ που διαπερνούσα έμπροσθεν… του σημείου της δολοφονίας, ώστε να καταφθάσω στην Σχολή μου που εδρεύει στο Κολωνάκι της Αθήνας.
Όταν εισήλθα το πληροφορήθηκα… απ’ την σοκαρισμένη class ομήγυρη.
Εφτασα λίγο καθυστερημένα… παρότι η μετακίνησή μου ήταν απ’ το Γαλάτσι όπου διέμενα με την οικογένειά μου και τα δύο μωράκια μας, γινόταν ανέτως με το δίκυκλό μου αγορασθέν για τις σπουδαστικές μου ανάγκες, εντούτοις, η κίνηση στον δρόμο, είχε και τα απρόβλεπτα.
Συγχαίρω την κα Θεοδώρα Μητσοτάκη – Μπακογιάννη, για το σθένος που επέδειξε (καταρχάς) στο ασύλληπτο… από κάθε γωνιά σκέψης συμβάν.
Θαύμασα την επιλογή της να διατηρήσει να διατηρήσει ζωντανή την υπερηφάνεια και την ψυχική δύναμη των παιδιών της, ώστε διατήρησε μέχρι σήμερα, το όνομα του πατέρα των παιδιών της. Τη θαύμαζα (και παραμένει), για αυτόν τον συνδυασμό κυρίως, στη σύγχρονη Πολιτική σκηνή της χώρας μας που υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή.
Να στε ’γεροί να τον θυμάστε.
Να ’μαστε γεροί να μην τους λησμονούμε.
Λίλιαν Δουλγεράκη
